لطفاً جسارت احتمالی این ادعا را ببخشید، اگر با آن موافق نیستید، اما گاهی اوقات به نظر می رسد که هنرهای رزمی به عنوان یک ژانر سینمایی به طور کلی دستکم گرفته می شود. وقتی یک فیلم رزمی مورد تحسین قرار می گیرد، یک فیلم اکشن در خالص‌ترین و عمیق‌ترین شکل ممکن خود به نظر می‌رسد، و چه کسی است که از یک فیلم اکشن خوب خوشش نیاید؟
این ژانر احتمالاً چند دهه پیش دوران اوجش را پشت سر گذاشته است، با تعداد زیادی از فیلم‌های کلاسیک رزمی که در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ منتشر شدند، بسیاری – اما نه همه – توسط صنعت سینمای هنگ کنگ.
به گزارش روزیاتو، این نوع از فیلم‌های اکشن هرگز به طور کامل از بین نرفته‌اند، اما بسیاری از فیلم‌های کلاسیک دهه‌های گذشته، عشق و احترامی را که شایسته آن هستند دریافت نمی‌کنند.
در واقع، گاهی اوقات احساس می‌شود که کل این ژانر صحنه‌های اکشن بهتری نسبت به بسیاری از فیلم‌های اکشن امروزی ارائه می‌دهند، و به این باور اعتبار می بخشند که تعداد زیادی از فیلم‌های هنرهای رزمی آنطور که باید و شایسته است، مورد توجه قرار نگرفته اند.
فیلم های رزمی زیر این موضوع را به خوبی نشان می‌دهند، همه آن ها فیلم های رزمی هستند که از درجه بندی خوب تا عالی را شامل می‌شوند و گاهی اوقات این حس را ایجاد می کنند که به نوعی مبهم و ناشناخته باقی مانده اند، دستکم در میان افرادی که خیلی به سینمای رزمی علاقه ندارند. در واقع در ادامه این مطلب قصد داریم شما را با ۱۰ فیلم رزمی باکیفیت و دیدنی آشنا کنیم که آنطور که باید به آن ها توجه نشده است.
حتی کسانی که تنها تعداد انگشت شماری از فیلم‌های ژانر رزمی را دیده‌اند، به لطف این واقعیت که جکی چان در دهه ۱۹۹۰ به یک ستاره بین‌المللی تبدیل شده بود، احتمالاً به خوبی می‌دانند که این بازیگر کیست و در چه ژانری فعالیت می کند.
جکی چان قبل از فیلم‌های هالیوودی پرطرفدارش، فیلم‌هایی در هنگ کنگ می‌ساخت که حتی از کیفیت بالاتری برخوردار بودند، فیلم هایی که اغلب سکانس های اکشن دیدنی و بدلکاری را با کمدی ترکیب می‌کردند، همانطور که در فیلمی مانند کفتار بی‌باک دیده می‌شود.
این یکی از بهترین فیلم‌های دوران اولیه حضور جکی چان در ژانر رزمی نیست، اما در کل برای هرکسی که علاقه‌مند به دیدن نهایت پتانسیل جکی چان در دوران اوج قدرت فیزیکی‌اش باشد، خوب است.
داستان فیلم در نهایت یک داستان نسبتاً کلیشه ای در مورد انتقام است، و به اندازه برخی از کلاسیک های بعدی او سکانس های حیرت انگیزی ندارد… اما همچنان به خوبی به عنوان یک فیلم کمدی رزمی خوب عمل کرده و از ابتدا تا پایان سرگرم کننده است.
کینگ هو یک کارگردان بسیار مورد احترام در میان علاقه مندان به ژانر سینمایی رزمی است و شناخته شده ترین آثارش (یعنی مسافرخانه اژدها در سال ۱۹۶۷ و لمس ذن در سال ۱۹۷۱) در بین بهترین فیلم های رزمی ساخته شده در رتبه بالایی قرار دارند.
او با ۱۵ تجربه کارگردانی، پرکارترین فیلمساز سینمای هنگ کنگ نبود، اما کسی است که معمولاً آثارش ارزش کندوکاو عمیق تر را دارند؛ از جمله آثاری مانند The Valiant Ones در سال ۱۹۷۵.
این فیلم یک داستانی حماسی دارد، اگرچه زمان روایت آن تنها ۱۰۲ دقیقه است. تمام داستان فیلم بر دو جنگجوی متاهل متمرکز است که با دشمنان مختلفی که تهدیدی برای چین به شمار می روند، ابتدا با هوش و سپس با شمشیر خود، مبارزه می کنند.
The Valiant Ones یا شجاعان بخش عمده ای از اکشن خود را برای سکانس های اوج فیلم نگه می دارد، بنابراین ممکن است مدتی طول بکشد تا آنچه که به دنبالش هستید را به شما نشان دهد. با این حال، این سکانس های اکشن به اندازه کافی تماشایی و خوش ساخت است که ارزش انتظار را داشته باشد.
اگر به دنبال یک فیلم رزمی با موضوع شمشیربازی های خوب هستید و به اندازه کافی خوش شانس هستید که با فیلم بچه ای با بازوی طلایی آشنا شوید، به جای درستی آمده اید.
این فیلم قوی ساخته استودیوی برادران شاو (شرکتی که مسئول تامین مالی تعداد بی‌شماری فیلم‌های بزرگ رزمی هنگ کنگی است)، حول محور انتقال مقدار زیادی طلا و شخصیت‌های مختلفی است که همگی به دلایل شخصی متفاوت به سمت چنین ثروتی کشیده می‌شوند.
این یک فیلم رزمی است که کمتر از ۹۰ دقیقه طول می‌کشد، و احتمالاً تعداد شخصیت‌های زیادی برای چنین مدت زمان نسبتاً کوتاهی دارد که گاهی اوقات دنبال کردن داستان را دشوار می کند.
اما تا زمانی که فرد درک کند که انسان های زیادی به دنبال طلا هستند (به همان سادگی فیلم‌های اکشن/ماجراجویی)، به راحتی می‌توان اکشن قابل قبولی را دید که بیننده را متقاعد می کند آرام بنشیند، لم بدهد و فقط از شمشیر بازی ها و نبردهای تن به تنی لذت ببرد که در سراسر فیلم The Kid with the Golden Arm دیده می شود.
فانوس‌های انسانی با ترکیبی از ژانر وحشت خونین و اکشن رزمی، مطمئناً ترکیب سینمایی عجیبی است، البته نه فیلمی که کاملاً بی همتا و منحصربفرد باشد، با توجه به اینکه فیلم‌های دیگری نیز وجود دارند که هنرهای رزمی را با ژانرهای غیرمنتظره دیگر ترکیب می‌کنند.
اساساً، این فیلم رزمی داستان دو استاد کونگ فو را دنبال می کند که با هم اختلاف دارند، و در تمام این مدت، یک قاتل نقابدار نیز وجود دارد که دوست دارد با قربانیانش فانوس بسازد.
عنوان فیلم به خشونت هولناکی اشاره دارد، و قطعاً در فانوس‌های انسانی این خشونت شدید را خواهید داشت، اگرچه احتمالاً این یکی از آن فیلم های ترسناکی نیست که بسیاری از بینندگان امروزی آن را واقعاً ترسناک بدانند.
فضا کمی ترسناک است و کشتارها خونین هستند، درحالی که فانوس های انسانی برای اضافه کردن همه اینها به صحنه های مبارزه با ترکیب خوب جالب توجه است. در نتیجه، زمان بسیار خوبی در هنگام تماشای این فیلم رزمی خواهید داشت، و البته فیلم کاملاً متفاوت و خاصی نیز هست.
جکی چان مدتی قبل از اینکه هالیوود را در نوردد، در فیلم کمتر شناخته شده داستان جنایی ایفای نقش کرد که روح یک فیلم رزمی (به علاوه چند مبارزه تن به تن) را داشت و در عین حال یک تریلر جنایی سخت و ترسناک بود.
همچنین این فیلم را می توان به هر کسی که فیلم معروف داستان پلیس از جکی چان را دوست داشت توصیه کرد. Crime Story ممکن است به خوبی آن فیلم ساخته سال ۱۹۸۵ نباشد، و ممکن است گاهی خود را کمی بیش از حد جدی بگیرد، اما با این وجود اکشن آن در اوج قرار دارد.
داستان فیلم بسیار ساده است و سرگذشت یک افسر ماهر را دنبال می کند که پس از ربوده شدن تاجری که از او مراقبت می کند، مجبور می شود با مجرمان متعددی مبارزه کند.
نقطه قوت Crime Story چندان به داستان مربوط نمی شود، در عوض زمانی که صحنه های اکشن هیجان انگیز و وحشیانه ای را ارائه می دهد در بهترین حالت خود قرار دارد. همچنین جکی چان بدلکاری های قابل توجه و حیرت انگیزی در این فیلم انجام می دهد و تعداد انفجارهایی که در اوج فیلم رخ می دهد را باید ببینید تا باور کنید.
مانند The Valiant Ones، فیلم سرنوشت لی خان ساخته کینگ هو در اوج داستان خود در بهترین و باکیفیت ترین شرایط قرار دارد، زیرا همه چیز درست در انتهای داستان به یک سکانس اکشن فوق العاده ختم می شود.
البته چند درگیری تن به تن کوچکتر نیز در سراسر فیلم وجود دارد، که برای جلب توجه بیننده کافی است و به سرنوشت لی خان کمک می‌کند تا نسبت به فیلمی مانند The Valiant Ones احساس جذابیت بیشتری داشته باشد.
بیشتر ماجراهای فیلم در یک محیط محدود اتفاق می افتد: مسافرخانه ای مملو از مقامات عالی رتبه دولتی، جاسوسان، جنگجویان و شخصیت های مختلف جالب دیگری که همگی دلایل زیادی برای درگیری و مبارزه با هم دارند. بخش های ابتدایی فیلم The Fate of Lee Khan به خوبی تنش را به اوج می رسانند و اطمینان حاصل می کنند که اکشن پایانی داستان بتواند حداکثر تأثیر ممکن را داشته باشد.
علاوه بر این، به لطف پیچیدگی ذاتی موجود در پیش زمینه داستان و تعلیقی که با یک مکان محدود پر از شخصیت همراه است، بیشتر سکانس های غیراکشن فیلم نیز جذابیت خاص خود را دارند.
عنوان تریاک و استاد کونگ فو به طور طبیعی دو چیز را نشان می دهد: مواد مخدر در داستان نقش ایفا می کند و فن رزمی کونگ فو نیز به نمایش گذاشته می شود، در حالت ایده آل توسط فردی که در چنین حوزه ای به درجه استادی رسیده است.
این فیلم به عنوان یک فیلم رزمی بسیار بیشتر از هر نوع نگاه جدی به اعتیاد، فیلمی موفق است، با پیامی قوی در ضدیت با مواد مخدر و تضادی تا حدودی عجیب با تمام اکشن ها و کمدی هایی که قسمت اعظم نیمه اول فیلم را به خود اختصاص می دهد.
همه اینها به این معنی است که تریاک و استاد کونگ فو حال و هوا و کیفیتی متغیر در طول روایت خود دارد و اگر چه کیفیت آن گاه بالا و پایین می شود اما بیشتر قسمت های روایت آن فوق العاده است.
صحنه‌های اکشن فیلم کیفیت بسیار بالایی دارند، و یک تجربه تماشای فوق العاده به طول ۸۰ دقیقه است، و دقیقاً همان چیزی را که از فیلمی ساخته استودیو برادران شاو انتظار دارید ارائه می‌کند. این فیلم اثر رزمی بسیار باکیفیت و اثرگذاری است و شایستگی شناخت و عشق بیشتری از جانب طرفداران ژانر رزمی است.
فیلم‌های رزمی می‌توانند حتی بدون داشتن اکشن بی‌وقفه نیز عالی باشند، اما به همان اندازه، بسیاری از آنها به خاطر اکشنی بی وقفه ای که ارائه می دهند بی نقص و عالی هستند، همان طور که Royal Warriors نشان می‌دهد.
در همان اولین پرده از این فیلم جنایی/رزمی مدرن (خب، با فضای دهه ۱۹۸۰)، به نظر می رسد که Royal Warriors همان مقدار اکشنی را دارد که برخی از فیلم های رزمی در تمام طول روایت خود ارائه می دهند. این یکی از اولین فیلم های میشل یئو است، و او در اینجا نشان می دهد که چرا یکی از بهترین و همیشه سرگرم کننده ترین ستاره های فیلم های اکشن تمام دوران است.
در این فیلم رزمی، شخصیت او – یک افسر پلیس مصمم – با دو افسر پلیس توانمند دیگر (یکی با بازی هیرویوکی سانادا) از لحاظ فیزیکی متحد می شود تا با گروهی از تروریست های شرور مقابله کنند.
انتقام، خشونت همراه با خونریزی شگفت‌آور، تعقیب و گریز با ماشین، و مشت/لگدهای فراوان را در این فیلم خواهید دید که همه این ها سرگرم کننده هستند.
همانند یک فیلم رزمی که تماماً نزدیک به یک فیلم بی نقص است، عقاب انتقام جو همان چیزی است که پزشک ممکن است برایتان تجویز کرده باشد… دستکم اگر تشخیص داده شود که کمبود تماشای فیلم رزمی دارید.
داستان این فیلم در مورد دو نفر است که به طور تصادفی با هم آشنا می شوند، پیش از اینکه هر دو متوجه شوند که تلاش های مشابهی برای انتقام دارند، اما وقتی معلوم می شود یکی از آه ا تمام جزئیات مربوط به گذشته غم انگیز خود را با دیگری در میان نگذاشته است، همه چیز پیچیده می شود.
دو قهرمان داستان بر اساس استانداردهای فیلم رزمی قانع کننده و نسبتاً پیچیده هستند، در حالی که شرور اصلی و قبیله قاتلان او کاملاً نفرت انگیز جلوه می کنند. داستان فیلم واقعاً بسیار خوب است، اما این اکشن موجود در The Avenging Eagle که کل فیلم را به سمت عظمت سوق می دهد.
برای کسانی که می خواهند شروع به کاوش در سینمای هنرهای رزمی کلاسیک کنند و کاملاً مطمئن نیستند که از کجا شروع کنند، این فیلم می تواند نقطه شروع بسیار خوبی باشد.
یوئن وو پینگ بیشتر به خاطر مشارکت در طراحی صحنه‌های اکشن برای فیلم‌هایی مانند ماتریکس، بیل را بکش و ببر خیزان، اژدهای پنهان شناخته می‌شود، اما او کارگردان برخی از فیلم‌های اکشن بسیار باکیفیتی نیز بوده است.
یکی از بهترین فیلم های او وینگ چون است که در یک سال عالی برای سینما اکران شد و به طرز شگفت‌آوری احساس می‌شود آنطور که باید مورد قدردانی قرار نمی‌گیرد، با توجه به اینکه کارگردان آن و دو بازیگر اصلی اش؛ میشل یو و دانی ین، بسیار شناخته شده هستند.
در وینگ چون کمی کمدی، مقداری درام، و حتی کمی داستانعاشقانه، در کنار مقدار زیادی اکشن سرگرم کننده و مسحورکننده وجود دارد. در خلاصه داستان، شخصیت یئو بارها و بارها با راهزنان درگیر می‌شود، راهزنانی که همه آنها از اینکه به طور مرتب توسط یک زن کتک می خورند شگفت زده می شوند.
چنین تصویری بسیار خوشایند است و داستان آن نگاهی جامع به موضوعات پیرامون جنسیت و مردانگی است، بدون اینکه احساس موعظه گری داشته باشد، و همچنین به گونه‌ای نیست که توجه مخاطب از جذابیت اصلی داستان که همان اکشن آن است، دور شود. در نتیجه، وینگ چون به طور کلی یک فیلم رزمی عالی است، و برای کسانی که هنوز آن را ندیده‌اند، ارزش کشف کردن را دارد.
