«چکاوک ماگنولیایی» یک گونه نسبتاً کوچک در جهان جدید چکاوک‌هاست. طول آن ۱۱ تا ۱۳ سانتی‌متر است و بال‌های آن بین ۱۶ تا ۲۰ سانتی‌متر است. توده بدن در پرندگان بالغ می‌تواند از ۶.۶ تا ۱۲.۶ گرم متغیر باشد، اگرچه وزن آن‌ها قبل از مهاجرت تا ۱۵ گرم نیز گزارش شده است.
در میان اندازه‌های استاندارد، وتر بال ۵.۴ تا ۶.۴ سانتی‌متر، دم ۴.۶ تا ۵.۲ سانتی‌متر، منقار ۰.۸ تا ۱ سانتی‌متر و مچ پا نیز ۱.۷ تا ۱.۸۵ سانتی متر است.
به گزارش راز بقا، چکاوک ماگنولیایی را می‌توان با رنگ آن تشخیص داد. نر‌های مولد اغلب دارای پشتی سفید، خاکستری و سیاه با رنگ زرد در طرفین هستند. شکم راه راه زرد و سیاه؛ پیشانی و منقار سفید، خاکستری و سیاه؛ دم‌های مشکی مشخص با نوار‌های سفید در قسمت زیرین؛ و بر روی بال‌های خود لکه‌های سفیدی را مشخص کردند که به آن میله‌های بال می‌گویند.
ماده‌های مولد معمولاً رنگی مشابه با نر‌ها دارند، با این تفاوت که رنگ آن‌ها بسیار تیره‌تر است. چکاوک‌های های نابالغ نیز شبیه به همان رنگ کسل کننده ماده‌ها هستند. شکم‌های زرد و سیاه راه راه به فرد کمک می‌کند تا نر‌ها را از سایر پرندگان مشابه، مانند چکاوک دشتی و چکاوک کرتلند تشخیص دهد.
چگاوک ماگنولیایی در بخش‌های شمالی برخی از ایالت‌های غرب میانه و بخش‌های شمال شرقی ایالات متحده یافت می‌شود و ایالت‌هایی مانند مینه‌سوتا و ویسکانسین جنوبی‌ترین مرز‌های آن را تشکیل می‌دهند.
با این حال، بیشتر در بخش‌های شمالی کانادا مانند ساسکاچوان، مانیتوبا، انتاریو و کبک یافت می‌شود. در طول زمستان، این چکاوک‌ها از طریق نیمه شرقی ایالات متحده به جنوب مکزیک و آمریکای مرکزی مهاجرت می‌کند.
چکاوک‌های ماگنولیایی در جنگل‌های انبوه تولیدمثل می‌کند، که به احتمال زیاد در میان شاخه‌های درختان جوان، پر انبوه و مخروطی‌ها یافت می‌شود. این موجود کوچک در زمستان به جنوب گرمتر مهاجرت می‌کند و در جنوب شرقی مکزیک، پاناما و بخش‌هایی از دریای کارائیب زمستان را می‌گذراند.
این پرنده در زمان مهاجرت از بخش شرقی ایالات متحده تا غرب اوکلاهاما و کانزاس حرکت می‌کند. در فصل مهاجرت، چکاوک ماگنولیایی در انواع مختلف جنگل‌ها یافت می‌شود.
ماگنولیا در طول زندگی خود پوست اندازی‌های متعددی را تجربه می‌کند. اولین پوست‌اندازی‌ها زمانی شروع می‌شوند که فرزندان جوان‌شان هنوز در لانه زندگی می‌کنند، و بقیه پوست‌اندازی‌ها در نزدیکی مکان‌های تکثیر آن‌ها اتفاق می‌افتد.
چکاوک‌ها پوست اندازی می‌کنند، تولید مثل می‌کنند، از فرزندان خود مراقبت می‌کنند و سپس مهاجرت می‌کنند. جوجه‌ها پس از دو هفته از تخم بیرون می‌آیند و پس از نزدیک به دو هفته دیگر که پر‌های آن‌ها گسترده‌تر است، می‌توانند از لانه بروند.
تقریبا پس از حدود یک ماه، جوجه‌ها می‌توانند لانه را ترک کنند تا زندگی خود را آغاز کنند (و بعداً تولیدمثل کنند)، زیرا آن‌ها پرندگان منفردی هستند. چکاوک ماگنولیایی معمولا تا هفت سال عمر می‌کند.
این پرندگان معمولاً هر نوع بندپایی را می‌خورند، اما خوراکی‌های اصلی آن‌ها کرم‌های حشره است. چکاوک‌های ماگنولیایی همچنین از انواع مختلف سوسک ها، پروانه ها، عنکبوت‌ها و میوه‌ها در فصل تولید مثل تغذیه می‌کنند، در حالی که در فصل زمستان مصرف میوه و شهد را افزایش می‌دهند. این پرندگان همچنین تمایل دارند قسمت‌هایی از شاخه‌های درختان سوزنی‌برگ با قد میانی مانند صنوبر را در زیستگاه تولید مثل خود بخورند.
محققان دو نوع آواز مختلف را در چکاوک‌های های نر ماگنولیا مشاهده کرده اند. آواز‌های آن‌ها دو نوع است که به‌عنوان آواز دسته اول و آواز دسته دوم نامیده شده است. هنوز مشاهده نشده که ماده‌ها مانند نر‌ها آواز‌های متمایزی داشته باشند.
ماده‌ها آواز‌های های جداگانه‌ای برای موقعیت‌های مختلف ندارند. به طور کلی، چکاوک‌های نر در فصل کوچ بهار و در فصل تولید مثل از آواز‌های خود استفاده می‌کنند: یکی برای خواستگاری و دیگری برای علامت گذاری هرروزه قلمرو خود. هم نر‌ها و هم ماده‌ها نُت‌های هشدار دارند که برای هشدار‌های مختلف استفاده می‌کنند: ماده‌ها نُت‌های هشدارکوتاهی دارند آن هم زمانی که یک انسان آن‌ها را تماشا می‌کند، و نر‌ها نُت‌های هشدار کوتاهی دارند زمانی که هر نوع شکارچی تهدیدآمیزی به فرزندانشان نزدیک می‌شوند.
چکاوک‌های ماگنولیایی نر حدود دو هفته قبل از رسیدن ماده‌ها به محل پرورش خود می‌روند. پس از آمدن ماده‌ها به محل پرورش، هر دو ماده نر و ماده برای ساختن لانه به مدت یک هفته همکاری می‌کنند.
به دلیل دشواری یافتن لانه‌هایشان در میان درختان انبوه جنگل، سخت است که بدانیم آیا چکاوک‌ها در هر فصل تولید مثل از لانه‌های اصلی خود استفاده می‌کنند یا آن‌ها لانه‌های خود را برای یافتن لانه‌های جدید رها می‌کنند. لانه‌ها در درخت انتخابی خود ساخته می‌شوندکه شامل انواع مختلف درختان صنوبر است.
لانه از علف، شاخه‌ها و قارچ موی اسب تشکیل شده است و لانه‌های نسبتاً کوچک، کم عمق و دایره‌ای شکلی هستند که از هر طرف به سختی از ۱۰ سانتی متر بیشتر می‌شود. لانه‌ها معمولاً در نزدیکی زمین، معمولاً در پایین‌ترین قسمت صتوبر‌های سه متری یافت می‌شوند.
چکاوک‌های ماگنولیایی ماده معمولاً در هر فصل تولید مثل سه تا پنج تخم می‌گذارند و تا زمانی که همه تخم‌های خود را نگذارند، روی آن‌ها نمی‌خوابند. ماده حدود دو هفته قبل از بیرون آمدن تخم‌ها روی آن‌ها می‌نشیند.
از طرف دیگر این ماده است جوجه‌های تازه متولد شده را با جوجه ریزی یا نشستن روی لانه گرم می‌کند و به جوجه‌های تازه متولد شده غذا می‌دهد، اگرچه نر‌ها نیز گاهی اوقات به تغذیه فرزندان می‌پردازند.
نر‌ها تا زمانی که ماده‌ها مسئول تغذیه نوزادان هستند، تک همسر هستند، زیرا انرژی زیادی را صرف یافتن غذا برای بچه‌های خود می‌کنند. برای تمیز نگه داشتن لانه، ماده‌ها کیسه‌های مدفوع نوزادان خود را می‌خورند. با بزرگتر شدن جوجه ها، هر دو والدین به سادگی لانه را تمیز می‌کنند. بچه چکاوک‌ها بعد از ده روز آماده پرواز از لانه هستند.
چکاوک ماگنولیایی در فهرست قرمز IUCN به عنوان کمترین نگرانی برای حفاظت ارزیابی شده چرا که در زیستگاهش نسبتاً گسترده و رایج است و در معرض خطر انقراض نیست. تحقیقات نشان داده که درصد نسبتا قابل توجهی از چکاوک‌ها در مسیر مهاجرت خود به دلیل پرواز به داخل برج‌های تلویزیونی جان خود را از دست می‌دهند.
همچنین بخشی از زیستگاه آن‌ها با پاکسازی جنگل‌های سوزنی برگ تخریب شده که باعث می‌شود تعداد چکاوک‌های ساکن در یک زیستگاه کاهش یابد، اما مطمئناً آن‌ها تحت تأثیر جنگل زدایی قرار نمی‌گیرند. در حالی که جنگل زدایی باعث کاهش جمعیت چکاوک‌های ماگنولیایی در منطقه خاصی می‌شود، اما این گونه به طور کلی به دلیل فراوانی عمومی در سراسر منطقه تحت تاثیر قرار نمی‌گیرد.
