بازی ایران و هنگ کنگ در مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۶ آنقدرها که شایسته بود، مورد نقد و بررسی قرار نگرفت. به نظر می رسد در حال حاضر به دلیل حضور رقیبان کم نام و نشان آسیایی، این بازی ها جلب توجه چندانی نمی کند و فوتبالی ها در انتظار بازی های مهمتر و حساس تر در مرحله بعد هستند.
هنگ کنگ همان تیمی است که در جام ملت های آسیا مقابل ایران بازی خوبی به نمایش گذاشت و بازنده ای سربلند بود. این بار هم در یک بازی خانگی، حریفی دست و پابسته قلمداد نشد و ۲ بار دروازه ایران را باز کرد.
ضعف خط دفاع، معدود چهره های جوان اضافه شده به ترکیب اولیه تیم ملی که اسکلت همیشگی را دستخوش تغییرات عجیب نکرد، قضاوت خوب داور برای ایران که از اعلام پنالتی ها بی تفاوت نمی گذشت و... دستاوردهای ما در این بازی بودند اما اظهارنظر سرمربی تیم پس از پایان بازی، طبعا راه ها را برای نقد تیم ملی بست.
امیر قلعه نویی از کیفیت فوتبال تیم ملی بسیار رضایت داشت و در نتیجه، هر حرف و سخنی جز آنچه در ذهن او می گذرد، قدر مسلم با استقبال مواجه نخواهد شد. او حتی از پیشرفت فوتبال هنگ کنگ نیز شگفت زده شده بود اما اگر بخواهیم درباره پیشرفت تیم خودمان بحث کنیم، نمی دانیم به چه نتایجی خواهیم رسید؛ آیا در این زمینه هم در فوتبال آسیا، قله ها را فتح کرده ایم؟
به نظر می رسد در این شرایط بهتر است مقل قلعه نویی از تیم ملی رضایت کامل و کافی داشته باشیم؛ حتی اگر عملکرد تیم را در خط دفاع، سرگردانی خط میانی و بلاتکلیفی در فاز هجومی را نمی پسندیم، خودمان را جای سرمربی تیم ملی فرض کنیم و بگوییم وقتی او از همه چیز رضایت دارد، ما در چه جایگاهی قرار داریم که اظهار نارضایتی یا نگرانی کنیم؟
بیشتر بخوانید: قلعهنویی:۶ گل یعنی بازی زیبایی بود؛ من راضیام!
