به گزارش اقتصادنیوز، بر فراز بخش‌های عمدتاً غیرقابل سکونت کوه‌های هیمالیا، دو ارتش بزرگ جهان رویاروی هم قرار دارند. تنش ها در مرز مورد مناقشه چین و هند، جایی که حدود صد هزار سرباز در پایگاه های دورافتاده مستقر هستند، به ندرت تیتر اخبار بین المللی می شود. اما این منطقه یکی از خطرناک ترین نقاط بحران زا در جهان است. سال 2020،به واسطه درگیری‌ها در مرز بیش از 20 سرباز کشته شدند که مهم‌ترین درگیری بین چین و هند از زمان جنگ این دو کشور در سال 1962 است.
تنش ها در پشت بام جهان از آن زمان تاکنون ادامه داشته است. در چهار سال گذشته، هر دو طرف به دنبال ایجاد زیرساخت‌ها و استقرار نیروهای بیشتری در امتداد مرز بوده‌اند. درست همانطور که چین با بسیاری از همسایگان خود بر سر ادعاهای ارضی رقیب می جنگد، مناقشه مرزی حل نشده با هند منبع بزرگی از نوسان قلمداد می شود. براساس نتایج ارزیابی سالانه تهدیدها که در ماه مارس توسط مدیر اطلاعات ملی ایالات متحده منتشر شد، برخوردهای پراکنده بین سربازان هندی و چینی "خطر اشتباه محاسباتی و تشدید درگیری مسلحانه را به همراه دارد."در همین راستا نشریه فارن افرز یادداشتی منتشر کرده است. اقتصادنیوز این یادداشت را در دو بخش ترجمه کرده که بخش نخست با عنوان «ترکش های رویارویی هند و چین/ چگونه پای آمریکا و پاکستان به نبرد در بام جهان باز می شود؟» منتشر شد و در ادامه بخش دوم و نهایی آمده است.
به گفته وزیر امور خارجه سوبرهمانیام جایشانکار، سیاست خارجی هند اکنون بر چگونگی «مدیریت یک همسایه قدرتمندتر و در عین حال تضمین رشد خود» متمرکز است. در راستای تمایل حزب حاکم بهاراتیا جاناتا برای به چالش کشیدن رویکرد دولت‌های قبلی، جایشانکار استدلال کرده که رهبران سابق هند مسئول «دست کم گرفتن آگاهانه چالش چین» بودند تا زمانی که مودی یک انقلاب استراتژیک به وجود آورد و آشکارا با ایالات متحده متحد شد. به گفته مقامات هندی در سال 1998، دهلی نو و واشنگتن بیشتر "متحدان طبیعی" بودند. آنها توافق هسته ای غیرنظامی را در سال 2005 امضا کردند و در سال 2013 به "نزدیک ترین شرکا" تبدیل شدند. اما دولت مودی این رابطه دفاعی و امنیتی را از عبارات خوب صرف به واقعیت تبدیل کرد.
در سال 2016، هند پیمان لجستیک نظامی با ایالات متحده امضا کرد که به زودی هند را به عنوان "شریک دفاعی اصلی" همتراز با "نزدیک ترین متحدان و شرکای خود" معرفی کرد. هند تحت رهبری مودی، به عنوان بازیگری غیرمتعهد ، بیش از پیش به اردوگاه آمریکایی نزدیک‌تر شده است.همانطور که رقابت بین چین و هند توسط پویایی‌های ژئوپلیتیکی گسترده‌تر می‌شود، مرز مورد مناقشه نیز بی‌ثبات‌تر می گردد. از همین رو به نظر می رسد که چشم انداز دستیابی به یک سازش ارضی بسیار کوچک است. بیش از 20 دور مذاکرات نظامی در سطح بالا از زمان درگیری در سال 2020 پیشرفت کمی داشته و هرگونه تحریک کوچک یا اشتباه محاسباتی می تواند به راحتی دور دیگری از درگیری ها را کلید بزند. با تحکیم مواضع نظامی چین در چهار سال گذشته و تلاش هند برای منعکس کردن این اقدامات، مرز به طور قابل توجهی نظامی شده و تشدید تنش ها به شکل تصادفی می تواند عواقب بسیار جدی داشته باشد.
ممکن است مودی به خوبی احساس کند که استراتژی اش محبوبیت او در داخل را افزایش داده است. اما اگر او رویکرد خود را در قبال چین تغییر ندهد، خطر تضعیف تمام دستاوردهایش با کشانده شدن هند به نقطه ای بی بازگشت در یک درگیری مسلحانه تمام عیار که او نمی تواند از عهده آن برآید، بسیار است. بهترین راه پیش رو برای هند، از سرگیری تعامل سیاسی در سطح بالا برای رسیدگی به اختلافات مربوط به مناقشه هیمالیا با چین است. حل بسیاری از این اختلافات ممکن است زمان زیادی طول بکشد، اما می توان برخی از آنها را مطرح کرد. در این میان، هر دو طرف باید مدیریت بحران را اولویت قرار دهند، تعهد خود را به توافقات دوجانبه موجود مجدداً تأیید کنند و با توجه به تغییرات سریع در مرز، راه‌هایی را تقویت روابطشان را جستجو کنند. هم چین و هم هند می توانند گام های کوچکی به سوی هدف ترسیم دائمی مرز یا از سرگیری روند تعیین مرزها که در سال 2002 متوقف شد، بردارند.
دهلی نو می تواند با تلاش برای ایجاد نرده های محافظ و جلوگیری از تبدیل شدن یک رابطه رقابتی به یک خصومت آشکار، بدون نیاز به آشتی کامل، صفحه ای از کتاب بازی واشنگتن در مدیریت روابط خود با پکن را حذف کند. البته این امر مستلزم آن است که پکن مایل به تعامل باشد، که تضمینی نیست. اما مودی با پایبندی به تصویر مرد قدرتمند خود برای اهداف داخلی، خطر تبدیل تنش های مرزی به جنگ گسترده را افزایش داده است.
در سال گذشته، چین با ایالات متحده، اتحادیه اروپا، ژاپن، استرالیا، کره جنوبی و ویتنام – اما نه با همسایه خود هند، تماس گرفت و این پیام را ارسال کرد که برای حل بحران عجله ندارد. این واقعیت که هندی‌ها در حال حاضر چین را دست کم گرفته اند، احتمالاً مودی را از ارائه هرگونه پیشنهادی منصرف می‌کند تا مبادا به نظر برسد که در حال عادی‌سازی روابط است. اما او به اندازه کافی سرمایه سیاسی و اعتبار ناسیونالیستی دارد تا مردم را متقاعد کند که گفتگوهای دو رهبر منافع هند را پیش می برد. شکستن این بن بست نیازمند مذاکرات در سطح بالا است.
جلسات بین مقامات نظامی چین و هند از سال 2020 چیزی فراتر از تشریفات نیست. تنها مشارکت رهبران ارشد هر تغییر واقعی را ایجاد می کند. هر گونه راه حلی برای مناقشه مرزی ممکن است شامل مبادله مناطق مختلف هر دو کشور با دیگری باشد - و مودی باید جامعه هندی را متقاعد کند که چنین مصالحه ای ارزشش را دارد؛ اما به نفع پکن و دهلی نو است که نگذارند این بحران تشدید شود. چین نمی‌خواهد منابع نظامی اش را از شرق، دریاهای نزدیک در اقیانوس آرام، به جبهه غربی خود با هند منحرف کند. مودی نیز نمی‌خواهد درگیر بحران طولانی‌مدت با یک همسایه قدرتمندتر شود ؛ گزاره ای که مانع جاه‌طلبی‌های داخلی و جهانی او می شود. بازگشت ثبات به مرز بین چین و هند با نزدیک شدن به یکدیگر فاصله دارد، اما نتیجه بسیار بهتری نسبت به جنگ آشکار به دنبال خواهد داشت.
