محمدرضا گرایی، پدیده کشتی فرنگی ایران که در روز‌های نه‌چندان دور موفق شد بعد از ۹ سال ناکامی، بار دیگر ایران را در این رشته ورزشی در المپیک صاحب مدال طلا کند، فرصت حضور مجدد در این رقابت مهم را از خودش گرفت. او که تا ماه‌ها قبل بخت اول کسب سهمیه حضور در المپیک پاریس محسوب می‌شد در رقابت‌های کشتی مجارستان در پسرفتی قابل تأمل، به مدال برنز رسید تا نهایتا در یک دیدار انتخابی جایش را به سعید اسماعیلی بدهد. به همین سادگی، قهرمان پرآوازه کشتی فرنگی ایران در توکیو که نوید ظهور یک مدعی جدی را می‌داد پس از کسب مدال طلا، این بار حتی نتوانست سهمیه المپیک را به دست بیاورد.
محمدرضا گرایی که پیش از این تصور می‌کرد در کشتی ایران بدون رقیب خواهد بود، در افتی قابل توجه، نه تنها جایگاهش در کشتی جهان را از دست داد، بلکه در ایران هم با رقیب جدی به اسم سعید اسماعیلی روبه‌رو شد. کار به جایی رسید که فدراسیون کشتی در تصمیمی جالب، به این نتیجه رسید که هر دو کشتی‌گیر را به رقابت‌های بین‌المللی مجارستان بفرستد، تا هرکس که نتیجه بهتری گرفت، صاحب دوبنده ایران در وزن ۶۷ کیلوگرم المپیک شود. اگرچه در این رقابت‌ها سعید اسماعیلی به وضوح آماده‌تر نشان می‌داد، ولی غفلت خبرساز او در دو ثانیه پایانی مقابل رقیب کوبایی‌اش باعث شد تا فرصت حضور در فینال و کسب مدال طلا را از دست بدهد.
هم‌زمان، ولی محمدرضا گرایی هم به رتبه‌ای بهتر از سومی در این رقابت‌ها دست پیدا نکرد تا هر دو کشتی‌گیر ایرانی در این وزن به مدال برنز برسند. مطابق با قوانین چرخه انتخابی، قرار شد بین این دو کشتی‌گیر رقابت مستقیمی برگزار شود تا برنده به المپیک پاریس برود. با این حال از آنجا که گرایی قدمت، افتخار و سابقه بیشتری داشت، فقط نیاز به کسب یک برد در کشتی رودررو داشت تا دوبنده را از آنِ خود کند. در آن سو، ولی سعید اسماعیلی باید دو بار محمدرضا گرایی را شکست می‌داد تا به المپیک می‌رفت. مسابقه اول این دو را سعید اسماعیلی در یک برتری قاطع با نتیجه ۶ بر صفر به سود خود کرد. در مسابقه دوم هم اسماعیلی ۶ بر ۴ برنده شد تا محمدرضا گرایی، قهرمان المپیک توکیو، حتی سهمیه المپیک ۲۰۲۴ پاریس را هم به دست نیاورد.
پس از این اتفاق، بسیاری به دلیل شباهت سرنوشت محمدرضا گرایی و دیوید تیلور، این دو را با یکدیگر مقایسه کردند. دیوید تیلور آمریکایی که بعد از بردن‌های مکرر حسن یزدانی توانسته بود مدال‌های مهمی در المپیک و بازی‌های جهانی به دست بیاورد، در مسابقه انتخابی تیم ملی آمریکا برای حضور در المپیک پاریس، مغلوب آرون بروکس جاه‌طلب شد و سهمیه را از دست داد. شاید از این زاویه بتوان محمدرضا گرایی و دیوید تیلور را با یکدیگر مقایسه کرد، ولی واقعیت این است که با هیچ متر و معیار دیگری، این دو قابل مقایسه نیستند. دلیلش ساده است؛ دیوید تیلور در سال‌های اخیر حتی پس از کسب طلای المپیک، باز هم دیوید تیلور ماند.
او در هر رقابتی که شرکت کرد مدعی اصلی کسب مدال طلا بود و نوسانی در کارش دیده نمی‌شد. واقعیت، ولی این است که محمدرضا گرایی، پس از کسب مدال المپیک و مدال طلای جهانی، دیگر نشانی از آن کشتی‌گیر شکست‌ناپذیر نداشت. او افت محسوسی داشت که دست آخر همین افت هم گریبانش را گرفت. نتایجی که گرایی پس از المپیک به دست آورده به خوبی گواه این امر است که «مرد یخی» در آستانه آب‌شدن قرار داشت. او یکی، دو بار هم در این مدت در رقابت‌های جهانی شرکت کرد که هر بار با ارائه نمایشی بحث‌برانگیز فقط دلخوش به رتبه سومی شد. به این ترتیب، بسیاری این احتمال را می‌دادند که اگر رقیب درخوری برای او در ایران پیدا شود، گرایی کار سختی برای رسیدن به المپیک خواهد داشت؛ به لحاظ ثبات چنین موضوعی درباره دیوید تیلور و سرنوشتش اصلا صدق نمی‌کرد.
البته محمدرضا گرایی شاید بیش از اندازه خیالش از پوشیدن دوبنده تیم ملی در بازی‌های المپیک ۲۰۲۴ پاریس هم راحت بود، چراکه او همان سال ۲۰۲۳ در رقابت‌های جهانی بلگراد که کشتی‌های بحث‌برانگیزی گرفته بود وعده داد که با کسب مدال طلای بازی‌های المپیک ۲۰۲۴ این نتایج بد را به دست فراموشی بسپارد. خوش‌خیالی‌ای که نهایتا برای او تبدیل به یک کابوس شد و محمدرضا درست مثل برادر بزرگ‌ترش، محمدعلی، در حسرت رسیدن به بازی‌های المپیک ۲۰۲۴ ماند.
