گورستان‌ها در سراسر کشورهای جهان، فضایی غم‌انگیز دارند؛ اما چیچیکاستنانگو با وجود قبرهای رنگی و پر از نقش‌ونگار متفاوت است. تنوع رنگی و دیوارنگاره‌ها، این گورستان را به یکی از عجیب‌ترین جاذبه‌های توریستی جهان تبدیل کرده است.
به گزارش ایمنا، کشورهای آمریکای لاتین با فرهنگ غنی از موسیقی، رنگ و نمادهای عجیب معروف است و گواتمالا با جاذبه‌های متفاوت و عجیب خود به‌خوبی نمایانگر این فرهنگ غنی است. بسیاری از افرادی که به گواتمالا سفر می‌کنند، برای دیدن بازار معروف منطقه چیچیکاستنانگو می‌روند.
این بازار محلی روزهای پنجشنبه و یکشنبه برگزار می‌شود و به گفته بازدیدکنندگان یکی از بزرگ و شلوغ‌ترین بازارهای محلی در سراسر آمریکای لاتین است؛ اما این بازار تنها جاذبه دیدنی چیچیکاستنانگو نیست. شهرت این بازار محلی موجب شده است به سایر مکان‌های این منطقه بی‌توجهی شود، در حالی که در نزدیکی این شهر یکی از متفاوت‌ترین گورستان‌های دنیا وجود دارد.
گورستان چیچیکاستنانگو با دیوارنگاره‌هایی سراسر از رنگ و نقش‌های عجیب و قبرهایی به رنگ‌های مختلف مکانی برای آشنایی بازدیدکنندگان با فرهنگ باستانی و هنر مردمان گذشته این سرزمین است.
شهر و گورستان چیچیکاستنانگو چندان بزرگ نیست و با توجه به قرار گرفتن این گورستان روی تپه‌ای بلند در خارج از شهر، قبرهای رنگی حتی از فاصله دور هم پیدا است و توجه افراد را جلب می‌کند. در این گورستان، قبرها بر اساس میزان ثروت و طبقه اجتماعی افراد مشخص شده است. هر رنگ روی مقبره‌ها نشان‌دهنده نقش متوفی در خانواده است.
این سنت مایایی بر اساس اعتقاد آن‌ها به دنیایی بین مرگ و زندگی بنا شده است. در کنار قبر بازماندگان قبیله مایا، قبر افراد کاتولیک نیز با سنگ سفید دیده می‌شود.
وجود آئین کاتولیک در این منطقه به قرن ۱۶ برمی‌گردد، زمانی که اسپانیایی‌ها این منطقه را فتح کردند و سعی در ازبین بردن باورهای سنتی بومیان داشتند. با وجود سلطه طولانی فاتحان و تلاش برای تغییر فرهنگ بومی مردم، سنت‌ها و باورهای مایا همچنان در بین افراد این منطقه وجود دارد.
طبق متون مقدس مایاها، مردگان در دنیای شیبالبا ساکن هستند و از طریق رؤیا با افراد زنده ارتباط برقرار می‌کنند؛ اما انتقال فرد به این دنیا تنها در صورتی اتفاق می‌افتد که مراسم تدفین به‌درستی برگزار شود. بعضی افراد اعتقاد دارند اگر جسد به‌درستی دفن نشود، روح افراد بین سرزمین زنده و مردگان گرفتار باقی می‌ماند. به همین دلیل مراسم تدفین در آئین مردم بومی اهمیت زیادی دارد.
کاهنان محلی که شامان نامیده می‌شوند، مراسم تدفین را برگزار می‌کنند. مردم در اطراف قبرها عود می‌سوزند و با گیاهان بخوردهی می‌کنند که این کار برای تطهیر فضا و ارتباط با ارواح انجام می‌شود. بومیان روی قبر مردگان مایایی ذرت می‌گذارند زیرا در باورهای سنتی مایاها، ذرت نماد تولد دوباره است همچنین اعتقاد دارند مردگان از آن تغذیه می‌کنند.
مردم برای ادای احترام به مردگان نذوراتی همچون گوشت قربانی حیوانات و نوشیدنی‌های سنتی را روی قبرها می‌گذارند، به‌طوری‌که اثرات دوده و خاکستر روی قبرها به دلیل قربانی کردن است.
بر اساس سنت‌های قوم مایا، رنگ‌کردن قبرها نوعی ادای احترام به درگذشتگان است. هریک از این رنگ‌ها بیانگر مفهوم خاصی است و با توجه به جایگاه اجتماعی و میزان ثروت متوفی متفاوت است. گاهی بازماندگان رنگ مورد علاقه متوفی را برای سنگ قبر او انتخاب می‌کنند. پرتکرارترین رنگ‌های این قبرستان سفید، فیروزه‌ای، زرد، سبز، قرمز، بنفش، نارنجی و آبی است.
رنگ سفید نمادی از پاکی، معصومیت و روحانیت است و برای قدیسان، کاهنان یا افراد بسیار مؤمن استفاده می‌شود. رنگ فیروزه‌ای نماد صلح و آرامش است. این رنگ برای دور کردن ارواح شیطانی و آرامش روح درگذشتگان انتخاب می‌شود.
رنگ فیروزه‌ای بیشتر روی قبر مادران دیده می‌شود. رنگ زرد نمادی از زندگی، خورشید و مرگ همچنین نشان‌دهنده امید، شادی و حیات ابدی در جهان پس از مرگ است. رنگ سبز بیانگر چرخه زندگی و مرگ و حیات در جهان است.
شور و اشتیاق فرد درگذشته به زندگی با رنگ قرمز نشان داده می‌شود. در صورتی که فرد درگذشته زن یا کودک باشد، رنگ قبر او صورتی انتخاب می‌شود. افراد ثروتمند و دارای جایگاه اجتماعی بالا قبرهایی به رنگ بنفش دارند.
در کنار رنگ‌های متنوع، نقش‌های سنتی نیز روی قبر درگذشتگان حکاکی می‌شود. این نقش‌ها بر اساس نمادهای سنتی قوم مایا است، برای مثال طرح مارپیچ و دایره که نمادی از چرخه زندگی و مرگ در فرهنگ مایا است.
