عصر ایران - آیا رأی دادن، الزاماً به معنای پذیرش و تأیید روندهای جاری و حتی نظام است؟
محافظه کاران ترجیح می دهند جواب این سؤال به طور پر رنگی مثبت باشد. علتش هم مشخص است:
"در این صورت، بسیاری از کسانی که وضع موجود را قبول ندارند یا از کارکردها و سیاست های حاکم ناراضی اند، برای این که رأی شان مصادره به این مفهوم نشود، در انتخابات شرکت نمی کنند.
در نتیجه، اصولگرایان به راحتی دولت و مجلس را در اختیار می گیرند و قوانینی وضع و اجرا می کنند که خودشان می خواهند و اگر کسی هم مخالفت کرد می گوید این قانون است و باید اجرا شود."
محافظه کاران برای خانه نشینی مخالفان خود در روز انتخابات، یک دو راهی جعلی و البته بسیار هوشمندانه ساخته اند:
- یا با رأی دادن، نظام و سیاست ها و کارکردها را تایید کن
- یا اگر این ها را قبول نداری، رأی نده
اما واقعیت این است که هر رأیی معنای خاص خود را دارد و فردی می تواند مخالف جدی سیاست های حاکم باشد و در یک انتخابات فرصتی برای بهبود ولو نسبی ببیند و از این فرصت، زیرکانه استفاده کند.
این دقیقاً همان "اتاق وحشت محافظه کاران" است و از این رو، می کوشند این ایده را ترویج دهند که اگر رأی بدهی، یعنی وضع موجود را تایید کرده ای. پس اگر مخالف یا منتقدی بهتر است رأی ندهی و تأیید نکنی تا ما بر مقدرات شما حاکم شویم و از خجالت تان در بیاییم!
یک شهروند ایرانی می تواند نظام و روندهای سیاسی و اجرایی را قبول داشته باشد و به کسی که ادامه دهنده وضع موجود باشد رأی دهد.
یک شهروند ایرانی دیگر هم می تواند مخالف باشد ولی درعین حال با نگرانی برای ایران تشخیص دهد که با رأی به یک گزینه خاص، می تواند به ایران و آینده فرزندانش، کمکی کرده باشد.
خود رهبری هم قبلاً تصریح کرده اند که حتی کسی که نظام و رهبری را قبول ندارد، در انتخابات شرکت کند.
از این رو کسی نمی تواند فردای روز انتخابات، آرای میلیونی مردم را که هر کدام با انگیزه خاصی داده شده را جمع بزند و همه شان را به منزله قبول روندهای کنونی معرفی کند.
بنابراین، فریب دو راهی کاذب و مکارانه محافظه کاران را نخوریم. آنها این موضوع را جا انداخته اند تا برخی افراد به خیال خودشان، شخصاً تصمیم به عدم مشارکت بگیرند؛ حال آن که اصل این بازی چند لایه توسط محافظه کاران برای رسیدن به این منظور طراحی و از تریبون های مختلف - حتی از خارج - ترویج شده است تا به قول امیرحسین ثابتی اصولگرا، از عدم مشارکت مردم، ارضاء سیاسی شوند و در خلوت خود به کسانی که رای نداده اند بخندند که به خیال خودشان، با رأی ندادن، پیام داده اند ولی در عمل آنها را بر خویش مسلط کرده اند!
