به گزارش مشرق، زمانی که سعید معروف برای تیم ملی والیبال ایران پاس می‌داد، خیال همه راحت بود که او چه در داخل و چه در خارج از زمین با مدیریت و ضریب هوشی بالا، هم‌تیمی‌هایش را حمایت می‌کند و یکی از عوامل موفقیت تیم ملی است. صحنه مصدومیت مصلحتی او در بازی با کره جنوبی (مسابقات انتخابی المپیک ۲۰۲۰) از قاب‌های فراموش نشدنی و نشانه زیرکی مطلق این ستاره در زمین است.
در همان سال‌هایی که فدراسیون و هواداران از هنرنمایی‌های معروف لذت می‌بردند، فاصله فنی زیادی بین او و پاسور دوم تیم ملی وجود داشت و این فاصله با این جمله که «معروف نابغه است و مشابهی ندارد» قابل توجیه بود. معروف پس از المپیک توکیو از بازی‌های ملی خداحافظی کرد تا فرصت به دیگر پاسورها به ویژه طاهر وادی برسد اما فاصله بین پاسور اول و دوم تیم ملی همچنان برقرار است.
زمانی که برای نخستین بار نام جواد کریمی در والیبال ایران مطرح شد، محمدرضا داورزنی، رئیس وقت فدراسیون والیبال خوشحال و امیدوار بود که تیم ملی در آینده‌ای نزدیک، پاسوری جوان با قد بالای ۲ متر به خود خواهد دید که تا سال‌ها انتظار سرمربی و مردم را برآورده خواهد کرد و از همه مهم‌تر، جانشینی برای معروف باشد؛ این اتفاق هرگز نیفتاد.
بازیکن شماره ۴ تیم ملی والیبال ایران، سال‌ها برای تیم ملی بازی کرد و هیچ پاسوری به سطح او نزدیک هم نشد تا نوبت به طاهر وادی رسید که وظیفه بازیسازی تیم را بر عهده بگیرد ولی همچنان فاصله او تا پاسور جانشینش، بسیار زیاد است. وادی در لیگ ملت‌ها ۲۰۲۴، تعداد ۸۸۳ بار پاس داد که ۲۰۳ مورد آن کاملا موفق بود. جواد کریمی که از عفونت گوش میانی رنج می‌برد تنها ۴۸ بار پاس داد و عرشیا بهنژاد نیز ۶۳ بار اقدام به پاس دادن کرد.
تصور اینکه وادی در تیم ملی نباشد، موردی نیست که کسی حتی مایل به فکر کردن در مورد آن باشد چون فاصله او و سایر پاسورهایی که به تیم ملی دعوت می‌شوند همچنان زیاد است. باید قبول کرد که مشکل بازیسازی هم علاوه بر دریافت نخست به مشکلات تیم ملی والیبال اضافه شده است که پیگیری فدراسیون را با قید فوریت ویژه می‌طلبد.
