سایت فردا نوشت: یکی از اولین و جدی‌ترین گمانه‌ها درباره کاندیداهای جریان اصلاحات در انتخابات آتی ورود محمدرضا عارف بود. از همان وقتی که او شروع کرد به غر زدن درباره ائتلاف و ضرورت حمایت از کاندیدای خالص معلوم بود که اصلاح طلبان را به خود بدهکار دانسته و در حال مقدمه چینی برای وصول این مطالبه خود است. بعد از خروج از مجلس که سکوتش را شکست و بارها از موضوعات مورد توجه جامعه مثل حقوق زنان و آزادی‌های سیاسی و ... گفت نیز تقریبا یقین شد که خود را در قد و قواره یک رئیس جمهور می‌بیند.
پشتوانه حزبی و جریانی او اما هیچ وقت به قدری نبود که باور کنیم، اصلاح طلبان روی وی حساب جدی باز کرده و از او حمایت می‌کنند. همین رویکرد سبب شد که نهایت از شورای سیاست گذاری اصلاح‌طلبان استعفا داده و به نهاد اجماع ساز جدید هم نپیوندد.
عارف درست درحالی که بسیاری از سیاسیون اصلاح طلب او را جدی نگرفته و از وی حمایت نمی‌کنند. عزم خود را برای کاندیداتوری جزم کرده است. شاهد آنکه جواد امام، فعال سیاس اصلاح‌طلب در گفت‌وگویی با ایسنا، درباره اخباری مبنی بر دلخوری محمدرضا عارف از اصلاح طلبان و نهاد اجماع ساز و احتمال حضور مستقل در انتخابات، می‌گوید: من چنین برداشتی از اظهارات اخیر عارف ندارم. باید این نکته را در نظر گرفت اصلاح طلبانی که قصد کاندیداتوری داشته باشند، بدون پشتوانه و نظر نهاد اجماع ساز کار سختی پیش رو دارند. آنها یا باید مستقل در انتخابات شرکت کنند یا پشتیبانی جریان های دیگر را با خود داشته باشند.
وی ادامه داد: کاندیدایی نمی‌تواند اعلام کند که من اصلاح طلب هستم، اما با جبهه اصلاح طلبان و سی و یک حزب اصلاح طلب خداحافظی کرده و با آنها کاری ندارم. عارف هم چنین حرفی نزده است. او سه دوره ریاست شورای عالی را داشته است و بعید می دانم چنین دیدگاهی داشته باشد.
امام خاطرنشان کرد: عارف اگر بنای حضور در انتخابات داشته باشد، نمی‌تواند ریاست نهاد اجماع ساز را عهده دار شود، زیرا در آیین نامه نهاد اجماع ساز تصریح شده است کسانی که بخواهند کاندیدای انتخابات مجلس شورای اسلامی، شورای شهر، خبرگان و ریاست جمهوری شوند، باید از شورا خارج شوند. در مجموع من برداشت دلخوری عارف از نهاد اجماع ساز را ندارم.
به این ترتیب حضور عارف در انتخابات پیش رو به عنوان یک کاندیدا قطعی است و اصلاح طلبان در این قضیه شکی ندارد. فقط می‌ماند این که آیا نهاد اجماع ساز جدید از عارف حمایت کرده و او را به گزینه مورد اجماع این جریان بدل می‌کند یا خیر؟ پاسخ به این پرسش به احتمال زیاد منفی است زیرا اکثر اصلاح طلبان از مشارکت مشروط گفته و به دنبال ورود به انتخابات با کاندیدای حداکثری هستند. طبیعی است که اگر کاندیدای مورد نظر آنان امکان رقابت نداشته باشد دعوا درباره انصراف از معرفی کاندیدا یا ائتلاف با گزینه غیر اصلاح‌طلبی که رئیس جمهور شدنش قطعی باشد بالا می‌گیرد و جایی برای حمایت از کاندیدای حداقلی یعنی عارف نخواهد بود.
در این شرایط است که عارف در دوراهی انصراف از کاندیداتوری و کناره‌گیری مجدد و یا ورود مستقل و بدون پرچم اصلاح‌طلبی می‌ماند. انتخاب عارف نیز تا اینجای کار و با توجه به تجربه او در انتخابات 92 و مواضعش طی این سال‌ها، احتمالا ورود مستقل خواهد بود.
