به گزارش ایسنا، پژوهشگران «موسسه کارولینسکا»(Karolinska Institute) نانوربات‌هایی ساخته‌اند که سلول‌های سرطانی را در بدن موش‌ها از بین می‌برند.
به نقل از فیز، سلاح ربات در یک نانوساختار پنهان شده است و تنها در ریزمحیط تومور قرار می‌گیرد تا سلول‌های سالم را حفظ کند.
گروه پژوهشی موسسه کارولینسکا پیشتر ساختارهایی را ابداع کرده بودند که می‌توانند به اصطلاح «گیرنده‌های مرگ» را در سطح سلول‌ها سازمان‌دهی کنند و به مرگ سلولی منجر شوند. ساختارها ۶ پپتید را نشان می‌دهند که در یک الگوی شش‌ضلعی قرار گرفته‌اند.
پروفسور «بیورن هوگبرگ»(Björn Högberg) از گروه بیوشیمی پزشکی و بیوفیزیک موسسه کارولینسکا و سرپرست این پژوهش گفت: این نانوالگوی شش‌ضلعی از پپتیدها به یک سلاح کشنده تبدیل می‌شود. اگر بخواهید آن را به عنوان دارو مصرف کنید، کشتن سلول‌های بدن را به طور بی‌رویه آغاز می‌کند که خوب نیست. ما برای برطرف کردن این مشکل، این سلاح را در یک نانوساختار ساخته‌شده از DNA پنهان کرده‌ایم.
هنر ساخت ساختارهای نانومقیاس با استفاده از DNA به عنوان ماده سازنده، «اوریگامی DNA» نامیده می‌شود و گروه هوگبرگ سالها روی آن کار کرده‌اند. اکنون آنها از این روش برای ایجاد یک «کلید قتل» استفاده کرده‌اند که در شرایط مناسب فعال می‌شود.
هوگبرگ ادامه داد: ما موفق شده‌ایم سلاح را به گونه‌ای مخفی کنیم که فقط در محیط داخل و اطراف یک تومور جامد قرار بگیرد. این یعنی ما نوعی نانوربات ایجاد کرده‌ایم که می‌تواند سلول‌های سرطانی را به طور ویژه هدف قرار دهد و از بین ببرد.
نکته کلیدی، «پی‌اچ»(pH) پایین یا ریزمحیط اسیدی است که معمولا سلول‌های سرطانی را احاطه کرده و سلاح نانوربات را فعال می‌کند. پژوهشگران در تحلیل‌های سلولی توانستند نشان دهند که این سلاح پپتیدی در یک نانوساختار با پی‌اچ معمولی ۷.۴ پنهان است اما زمانی که پی‌اچ به ۶.۵ کاهش می‌یابد، اثر بالایی را در کشتن سلول دارد.
سپس پژوهشگران، نانوربات را به موش‌های مبتلا به تومورهای سرطان پستان تزریق کردند. این کار به کاهش ۷۰ درصدی رشد تومور در مقایسه با موش‌هایی منجر شد که نسخه غیر فعال نانوربات را دریافت کرده بودند.
«یانگ وانگ»(Yang Wang) پژوهشگر دپارتمان بیوشیمی پزشکی و بیوفیزیک موسسه کارولینسکا و پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: اکنون باید بررسی کنیم که آیا این نانوربات در مدل‌های سرطانی پیشرفته‌تر که شباهت بیشتری به بیماری واقعی انسان دارند، کار می‌کند یا خیر. همچنین، ما باید پیش از آزمایش نانوربات روی انسان دریابیم که چه عوارض جانبی دارد.
پژوهشگران قصد دارند در آینده بررسی کنند که آیا می‌توان این نانوربات را با استفاده از پروتئین‌ها یا پپتیدهای قابل اتصال به انواع خاصی از سرطان هدفمندتر کرد یا خیر.
این پژوهش در مجله «Nature Nanotechnology» به چاپ رسید.
انتهای پیام
