طی روزهای اخیر افشای موضوع همدستی هند با رژیم صهیونیستی در جریان نسل کشی فلسطینیان در غزه توجه جهانیان را به خود جلب کرده است؛ موضوعی که ابتدا روزنامه عبری «یدیعوت آحارونوت» از آن پرده برداشت.
این روزنامه صهیونیستی گزارش داد که دولت هند هم بخشی از مهمات مورد نیاز تل آویو در جنگ علیه غزه را تأمین می‌کند و از ابتدای جنگ علیه غزه مهمات و تسلیحاتی همچون خمپاره، توپخانه و سلاح سبک به اراضی اشغالی ارسال کرده‌است.
این رسانه افزود که دولت اسپانیا در ماه ژوئن از پهلو گرفتن یک کشتی که از هند به سمت بنادر تل آویو در حرکت بود و حامل ۲۷ تن مواد منفجره برای ارتش اشغالگران بود، جلوگیری کرده‌است.
یدیعوت آحارونوت همچنین به نقل از رسانه‌های هندی اعلام کرد که رژیم صهیونیستی یک کارخانه تولید پهپاد در حیدرآباد برای مجهز کردن ارتش هند ساخته است. این کارخانه پس از جنگ با توجه به سرنگونی تعدادی از پهپادهای اشغالگران توسط حزب‌الله، ۲۰ پهپاد برای ارتش رژیم صهیونیستی تولید کرده است.
چرا و چگونه هند با رژیم اشغالگر همپیمان شد؟
با نگاهی به تاریخ، چرخش سیاست هند از فلسطین به سمت رژیم صهیونیستی مشهود است. رویکرد دهلی نو از حمایت ملتی که تحت اشغال زندگی کرده‌اند به حمایت از اشغالگران تغییر کرده‌است؛ حمایتی که تنها به ابعاد سیاسی و اقتصادی اکتفا نکرده بلکه به ابعاد نظامی نیز تسری یافته‌است.
در سال ۱۹۴۷ هند علیه تقسیم فلسطین در مجمع عمومی سازمان ملل رأی داد و اولین کشور غیرعربی بود که سازمان آزادی بخش فلسطین (ساف) را به عنوان «تنها نماینده قانونی ملت فلسطین» به رسمیت شناخت. همچنین هند جزو اولین کشورهایی بود که کشور فلسطین را در سال ۱۹۸۸ به رسمیت شناخت. به رغم اینکه هند رژیم صهیونیستی را در سال ۱۹۵۰ به رسمیت شناخت اما تا سال ۱۹۹۲ هیچ‌گونه روابط دیپلماتیکی با آن برقرار نکرد.
برخلاف گذشته، هند به محض شروع عملیات «طوفان الاقصی» توسط مقاومت فلسطین در هفتم اکتبر (۱۵ مهرماه) فوراً به سمت حمایت سیاسی گسترده از رژیم صهیونیستی شتافت. تنها چند ساعت بعد از این عملیات «نارندرا مودی» نخست وزیر هند جزو اولین رهبران جهان بود که این عملیات را محکوم نمود و وزیر خارجه هند نیز همین موضع را اتخاذ کرد.
برخلاف سرعت بالای واکنش سران هند در محکومیت حماس و سکوت در برابر بزرگ‌ترین نسل‌کشی تاریخ در اراضی اشغالی اما آنان تا به امروز هیچ گونه موضع‌گیری منفی علیه رژیم صهیونیستی اتخاذ نکرده‌اند و مودی بارها همتای صهیونیستی خود را «دوست من» خطاب کرده‌است.
این همسویی با رژیم نامشروع صهیونیستی و آمریکا تا جایی ادامه داشت که هند ۲۷ اکتبر از رأی دادن به نفع آتش بس در غزه در سازمان ملل خودداری کرد.
این رویکرد که مغایر با مواضع سازمان‌های بین‌المللی و دیگر کشورهای جهان از جمله بازیگران اروپایی بود، از نگاه کارشناسان به ویژه فعالان سیاسی هندی دور نماند. «آبهیجیت میترا لای میترا» در «ایکس» نوشت: «آقای مودی از قبول موجودیت فلسطین سر باز زده است. حمایت صریح از اسرائیل، مبین حمایت هند از آزاد بودن اسرائیل برای هر گونه اقدامی است که به نفعش باشد».
نشریه‌های اردو زبان هند که بیشتر محتوای مرتبط با مسلمانان را تولید می‌کنند، در این زمینه نوشته‌اند که حمایت مودی از رژیم صهیونیستی نشان‌دهنده یک تغییر مهم در سیاست خاورمیانه است. به عنوان نمونه نشریه «اردو تایمز» نوشت: مودی اعلام کرده که طرفدار اسرائیل است و این مبین تغییر سیاست هند مبنی بر کناره‌گیری از مساله اسرائیل و فلسطین است. هند در این باره همیشه بی طرف مانده بود.
در مجموع، جنایت‌های فجیع صهیونیست‌ها در نوار غزه به شکاف سیاسی عمیقی در هند دامن زده‌است. در حالی که مودی از رژیم صهیونیستی طرفداری و از اظهارنظر در باره فلسطینیان خودداری می‌کند اما حزب کنگره به عنوان مخالف دولت، همواره حمایت خود را از حقوق فلسطینیان تکرار می‌کند.
پشت پرده چرخش دهلی نو به سمت رژیم صهیونیستی
پس از پایان جنگ سرد و فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، هند شاهد تغییر در سیاست خارجی بود و به‌تدریج به سمت آمریکا متمایل شد. به همین ترتیب، هند به طور رسمی روابط دیپلماتیک با رژیم صهیونیستی را در سال ۱۹۹۲ در زمان نخست‌وزیری «ناراسیما رائو» برقرار و سفارت خود را در تل‌آویو افتتاح کرد. همان زمان رژیم صهیونیستی نیز سفارت خود را در دهلی‌نو افتتاح کرد.
در دهه‌های اخیر هند روابط خود را با رژیم صهیونیستی با خرید سلاح تقویت کرده‌است. هند از زمان انتخاب مودی ۶۶۲ میلیون دلار سلاح از رژیم صهیونیستی خریداری کرده‌است. گروه‌های لابی هند و صهیونیسم در آمریکا با هم کار می‌کنند و منافع متقابلی از جمله اقناع آمریکا برای اجازه دادن به رژیم صهیونیستی برای فروش سیستم‌های تسلیحاتی مبتنی بر فناوری آمریکا به دهلی‌نو دارند. تجارت دوجانبه آنها سالانه حدود پنج میلیارد دلار است که با یک توافق تجارت آزاد بالقوه در سال جاری دو برابر شده‌است. این در حالی‌است که فلسطینی‌ها نمی‌توانند مزیتی برای هند از جمله تجارت یا فناوری نظامی همانند رژیم صهیونیستی فراهم کنند. بنابراین منافع اقتصادی و نظامی هند باعث شده‌است که سران دهلی نو نه تنها چشمان خود را بر جنایت‌های این رژیم در نوار غزه ببندند بلکه در این مدت تسلیحات مورد نیاز صهیونیست‌ها را نیز تأمین کنند.
همچنین جنگ رژیم صهیونیستی علیه نوار غزه فرصتی را برای هجوم کارگران هندی به اراضی اشغالی خلق کرده‌است. به رغم تشدید جنگ و خطری که درباره زندگی و جان کارگران هندی وجود دارد اما تعداد کارگران هندی که تمایل دارند برای کار به ویژه در زمینه ساخت‌وساز به اراضی اشغالی بروند، افزایش یافته‌است. این اقدام بعد از آن صورت گرفت که جنگ غزه منجر به خروج هزاران کارگر آسیایی، به کارگیری سربازان ذخیره و قطع همکاری بیش از ۱۳۰ هزار کارگر فلسطینی شد.
روزنامه «هاآرتص» چندی پیش گزارش داد که میلیون‌ها هندی رؤیای گرفتن ویزای کار در اراضی اشغالی را به لطف ائتلاف مستحکم میان مودی و نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی در سر دارند.
شواهد حاکی از آن است که تنها کارگران هندی روانه اراضی اشغالی نشده‌اند و شماری از هندی‌ها مستقیماً در جنایت‌های صهیونیسم سهیم‌اند. «خالد ابوالفضل» استاد حقوق در دانشگاه کالیفرنیا فاش کرد برخی از هندوها در کنار نیروهای رژیم صهیونیستی در جنگ غزه شرکت می‌کنند. او همچنین تاکید کرد: «سربازان هندو در کشتارهای مردم غزه توسط ارتش رژیم صهیونیستی نقش دارند و علناً از کاری که رژیم اشغالگر اسرائیل با فلسطینی‌ها می‌کند، خوشحال هستند».
فعالان سیاسی و رسانه‌ای نیز بر این افشاگری مُهر تأیید زده‌اند همانند «ظفر اسلام خان» سردبیر روزنامه «ملی گازته» هند که نوشت: «حدود ۲۱۵ هندی در کنار ارتش اسرائیل در جنگ غزه شرکت می‌کنند.»
آنچه که واضح به نظر می‌رسد این است که سران دهلی نو به خاطر مزیت‌های نظامی و اقتصادی از فروش تسلیحات گرفته تا صدور کارگر، چشمان خود را به روی نسل‌کشی بی سابقه فلسطینیان توسط صهیونیسم بسته‌اند.
