به گزارش خبرورزشی، روزی که هلدینگ صنایع پتروشیمی خلیج فارس باشگاه استقلال را خرید، با توجه به ثروت این مجموعه عظیم، هواداران استقلال به شدت راضی و طرفداران پرسپولیس شدیدا ناراضی بودند اما هر چه جلوتر رفت، بانک های خریدار سهام پرسپولیس با تصمیم های درست خود، محبوب هواداران پرسپولیس شدند و هلدینگ با تصمیم های عجیب و غریب، محبوبیت خود را نزد هواداران استقلال از دست داد.
انتخاب احمد شهریاری، مدیری که متعلق به دو دهه قبل است و نسبتی با مدیریت فوتبال مدرن ندارد، برکناری علی خطیر در بدترین موقعیت ممکن و مشورت گرفتن از پرسپولیسی های شناخته شده سلسله اشتباه های متوالی هلدینگ در اولین روزهای قبول مالکیت استقلال بود.
ماشین های امضا زیر پای مدیری با افکار دهه 80
آنهایی که دهه 80 فوتبال ایران را دنبال می کردند، به خوبی می دانند احمد شهریاری مدیری است که دوست دارد در جزییات هم دخالت کند. او در صباباتری به گفته شاهدان عینی هم در ترکیب تیم و هم در تعویض ها نظر می داد و اگر یک مربی مثل مجید جلالی به دخالت های او واکنش نشان می داد، بلافاصله کنار گذاشته می شد. شهریاری وقتی علی خطیر را تنها به این دلیل که به او نگفت و به حساب بازیکنان استقلال پول ریخت، کنار گذاشت، نشان داد هنوز همان روحیه 20 سال قبل را حفظ کرده است.
انتخاب های بعدی شهریاری هم رگه هایی از همین روحیه را نشان داد. این که مدیرعاملی باشگاه به فرشید سمیعی که حکم ماشین امضای شهریاری را پیدا کرده، واگذار شود و سمیعی به اتفاق حیدرزاده و افضلی در هیات مدیره استقلال بمانند، نشان می دهد نماینده تام الاختیار هلدینگ در مجموعه آبی، دنبال این نیست که با یک هیات مدیره قوی کار کند و بیشتر ترچیح می دهد خودش همه کاره استقلال باشد. او در واقع شاید خود را از همکار و هفکر بی نیاز می بیند و بیشتر نیاز به ماشین امضا و زیردستان تایید کننده دارد!
مردان پشت پرده، استقلال را رستگار نمی کنند!
هیات مدیره 5 نفره استقلال که شامل شهریاری، کارخانه، سمیعی، افضلی و حیدرزاده می شود، ترکیبی نیست که هوادار استقلال را به آینده این باشگاه امیدوار کند. درست مثل خریدهای جواد نکونام که اصلا و ابدا شباهتی به ساختن یک تیم قدرتمند و مدعی ندارد. آن جواد نکونام که زمان علی خطیر به خرید کمتر از جهانبخش، قلی زاده، عزت اللهی، محبی و لژیونرهای ملی پوش راضی نبود و با لیست های کهکشانی، توقع هوادار را بالا می برد و مدعی بود خطیر اگر با پول سراغ لژیونرها برود، همه حاضرند بیایند، حالا که هلدینگ تا دل تان بخواهد پول دارد، حرفی از جذب لژیونرها نمی زند و دنبال خرید بازیکنانی است که هیچ جذابیتی برای هواداران استقلال ندارند.
نکونام که با این رویه، احتمالا برف زمستان تهران را نمی بیند چرا که هوادار استقلال دیگر رویش به روی او باز شده و به خاطر تفاوت حرف و عملش، او را قبول ندارد، با اولین نتیجه ضعیف احتمالی مقابل جواد نکونام موضع می گیرد. اما هلدینگ اگر می خواهد به سیر نزولی خود نزد هواداران استقلال پایان بدهد، باید خیلی زود به فکر تغییر رویه باشد و اداره استقلال را به مدیران قوی و هیات مدیره قدرتمند بسپارد. اداره باشگاه با مردان پشت پرده (چه اسم شان نماینده تام الاختیار باشد و چه لقب شان رییس هیات مدیره) راه رستگاری استقلال نیست!
از علی آقامحمدی تا مصطفی کارخانه؛ سیر نزولی
علی خطیر با دست خالی، بزرگی مثل علی آقا محمدی را به هیات مدیره استقلال آورد و با سقف پر شده به دلیل رقم های نجومی دوران مصطفی آجورلو، سیلوا را از دم در گرفتن غرامت به استقلال برگرداند و ستاره ای مثل ماشاریپوف را برای استقلال خرید اما هلدینگ با دست باز و جیب پر، تحت تاثیر تفکر نماینده تام الاختیارش، اوج جذبش می شود عضویت مصطفی کارخانه در هیات مدیره و خرید اسلامی و بازگرداندن زکی پور!
هواداران استقلال تصور می کردند در پایان فصل با تشکیل هیات مدیره قوی و به موازات آن، با خریدهای عالی و جذب ستاره ها، همه چیز عالی پیش خواهد رفت اما فصل تمام شد و آنچه هوادار استقلال به چشم دید، حیرت انگیز است؛ حفظ مهره های ضعیف، چه در چارت مدیریتی و چه در مستطیل سبز... اینجاست که هوادار استقلال حق دارد با خودش بگوید کاش سهام ما را هم بانک ها می خریدند!
