«بلدرچین بارانی» یا «بلدرچین سینه سیاه» گونه‌ای از بلدرچین است که در شبه قاره هند و جنوب شرق آسیا یافت می‌شود. محدوده آن شامل پاکستان، هند، نپال، سریلانکا، بنگلادش، میانمار، تایلند، کامبوج و ویتنام است.
به گزارش راز بقا، بلدرچین بارانی به طور رسمی در سال ۱۷۸۹ توسط طبیعت شناس آلمانی «یوهان فردریش گملین» در جریان ویرایش و توسعه کتاب «سیستم طبیعیت» اثر کارل لینه توصیف شد. او آن را به همراه تمام بلدرچین‌هایی پرنده از جنس Tetrao قرار داد و نام دوجمله‌ای Tetrao coromandelicus را ابداع کرد.
گملین توصیف خود را بر اساس La Petite caille de Gingi استوار کرد که در سال ۱۷۸۲ توسط طبیعت‌شناس فرانسوی «پیر سونرا» در Voyage aux Indes orientales et a la Chine توصیف شده بود.
بلدرچین بارانی در حال حاضر یکی از شش‌گونه قرار گرفته در سرده Coturnix است که در سال ۱۷۶۴ توسط طبیعت‌شناس فرانسوی «فرانسوا الکساندر پیر دو گارسو» معرفی شد. نام جنس به زبان لاتین بلدرچین معمولی است. لقب خاص coromandelica از مکان یعنی ساحل کروماندل در جنوب شرقی هند گرفته شده است. گونه یکنواخت است و هیچ زیرگونه‌ای ندارد.
بلدرچین بارانی در زمان تولد فاقد نوار‌های راه راه است. نر دارای پچ سینه مشکی و ساختار سر متمایز سیاه و سفید است. تمیز دادن بلدرچین ماده از بلدرچین معمولی ماده و بلدرچین ژاپنی دشوار است، اگرچه لکه‌های روی سینه ظریف‌تر هستند. اندازه این بلدرچین ۱۵-۱۷ سانتی متر و وزن آن تقریباً ۶۴ -۷۱ گرم است.
صدای بلدرچین بارانی شامل یک جفت صدای «ویت ویت» است که به طور مداوم صبح‌ها و عصر‌ها و در فصل تولید مثل در طول شب تکرار می‌شود. بدون شک صدای بلدرچین بارانی از صدای بلدرچین خاکستری معمولی متمایز است.
بلدرچین‌های بارانی تقریباً ۱۵ سانتی متر تا ۱۶ سانتی متر طول دارند. اندازه بال و دم نر به ترتیب ۹۳ تا ۹۶ میلی متر و ۲۹ تا ۳۲ میلی متر است. بال‌های ماده ۹۰ تا ۹۷ میلی متر و دم آن‌ها ۲۸ تا ۳۱ میلی متر است. نر‌ها دارای نشانه‌های سیاه بر روی گلو هستند و پر‌های سینه آن‌ها زرد مایل به قهوه‌ای با رگه‌های سیاه است. با افزایش سن پرنده، رگه‌ها به صورت لکه‌ای در می‌آیند، اما ماده‌ها فاقد این علائم هستند.
علفزار، زمین‌های زراعی و بوته‌های دره سند مرکز بنگلادش، هند، نپال و پاکستان، در سراسر دشت‌های گنگ و بخش‌هایی از شبه جزیره قاره هند. در زمستان بیشتر در نواحی جنوبی بیشتر دیده می‌شود.
بلدرچین بارانی از دانه‌های علف‌ها و سایر گیاهان، لارو حشرات و بی مهرگان کوچک تغذیه می‌کند. تولید مثل بین مارس و اکتبر انجام می‌شود، اما عمدتاً پس از شروع فصل باران‌های موسمی جنوب غربی در ژوئن تولید مثل می‌کند.
تخم‌ها در شکاف‌های زمین قرار داده می‌شوند و گاهی اوقات در فضای باز در زیر یک بوته Euphorbia یا مشابه قرار می‌گیرند. معمولاً شش تا هشت تخم در لانه وجود دارد. دوره اختفا شانزده تا هجده روز است. جوجه‌ها می‌توانند بلافاصله پس از بیرون آمدن از تخم لانه را ترک کنند و حدود هشت ماه در کنار والدین خود بمانند.
جفت‌گیری در طول فصل مرطوب رخ می‌دهد و به الگو‌های بارندگی محلی بستگی دارد. به طور کلی بلدرچین بارانی از مارس تا اکتبر تولیدمثل می‌کند. لانه‌های آن‌ها در گیاهان ایستاده یا علف‌های نازک در گودال‌های زمین ساخته می‌شوند و گاهی اوقات در بوته‌های کم ارتفاع پنهان می‌شوند.
اندازه لانه معمولاً ۴ تا ۶ تخم است، گاهی اوقات ممکن است تخم‌های بیشتری گذاشته شود. گاهی بیش از یک ماده در یک لانه تخم می‌گذارد. تخم‌ها تقریباً ۲۷.۴ میلی متر در ۲۰.۸ میلی متر هستند و وزن آن‌ها ۶.۵ گرم است. جوجه کشی معمولاً ۱۶ تا ۱۷ روز طول می‌کشد، اما ممکن است ۱۸ تا ۱۹ روز نیز به درازا بینجامد. جوجه‌ها تقریباً هشت ماه نزد والدین خود می‌مانند.
بلدرچین‌های بارانی تا حدی مهاجر هستند، برای مثال فصل باران‌های موسمی در هند و میانمار را ترجیح می‌دهند. آن‌ها محل سکونت خود را با توجه به باران تغییر می‌دهند، و به همین دلیل است که به این اسم خوانده می‌شوند.
بلدرچین بارانی گستره بسیار زیادی دارد و جمعیت آن پایدار است. این گونه معمولی است و اتحادیه بین المللی حفاظت از طبیعت وضعیت حفاظتی آن‌ها را به عنوان «کمترین نگرانی» ارزیابی کرده است.
در فرهنگ خمر‌ها* در کامبوج، بلدرچین بارانی یک شخصیت نمادین است که اغلب در مرکز برخی از پارچه‌های یانترا قرار داده می‌شود و به عنوان نشانه‌ای فرخنده برای محافظت از خانه این کار انجام می‌شود. در واقع بلدرچین بارانی و تصویرش بر روی پارچه‌ها نشانه محافظت از خانه و کاشانه بوده است.
* خِمِرهای سُرخ نام گروهی با تفکرات و ایدئولوژی مائویستی بود که از سال ۱۹۷۵ تا ۱۹۷۹ بر کشور کامبوج حکومت می‌کرد. این حکومت برآمده از حزب کمونیست کامبوج بود و روش حکومتی آن‌ها به گونه‌ای بود که در این سال‌ها منجر به نسل‌کشی و قتل‌عام ۱.۷ میلیون نفر شد که ۲۱ درصد کل جمعیت کامبوج را شامل می‌شد. رژیم خِمِرهای سُرخ با حمله ارتش ویتنام سقوط کرد.
