رسول اسدزاده در صفحه شخصی خود با انتشار تصویر زیر نوشت:
«گاهی با خودم می‌گویم، خوش به حال این فوتبالیست‌ها، درآمدشان هر سال با تورّم به روز رسانی می‌شود. در کنار شغل اصلی شان، کسب و کار جانبی دارند، برای داشتن سبک زندگی دلخواه بلیط وی آی پی دارند، خروجی کارشان هیچ هم که باشد باز هم قیمت شان افزایشی است. وقتی هم موعد پرداخت قراردادشان دیر می‌شود به جای اینکه بروند جلوی وزارت‌خانه‌ها و قوّه قضائیه تجمع کنند، از تمرین قهر می‌کنند یک استوری و پست در اینستاگرام می‌گذارند و مردم به جای آنها و برای حق و حقوقشان در خیابان و زیر برف و باران و آفتاب گلو می‌درانند. راه و رسم دو دره بازی و زرنگ بازی را خوب بلدند.
گاهی چنان تعظیم می‌کنند که دماغشان به زانوهایشان می‌خورد، گاهی لال مانی می‌گیرند، وقتی تریبون دارند حرف‌های احمقانه می‌زنند، وقتی هم در دبی و استانبول و کانادا با ظاهری مخالف شئون جمهوری اسلامی مشاهده می‌شوند، آب از آب تکان نمی‌خورد و موضوع با بهانه حریم خصوصی و زندگی شخصی جمع می‌شود و می‌رود پی کارش. حتی ماجرای اتوبوس تیم ملی هم به راحتی برایشان ماست مالی می‌شود.
این متن را در حالی می‌نویسم که گزارش تجمع بازنشستگان مخابرات را نگاه می‌کنم. زنان و مردان سالخورده، زیر آفتاب سوزان مرداد به سیاق سالهای گذشته هر هفته جلوی ساختمان مخابرات در مراکز استان جمع می‌شوند و فریاد می‌زنند، " سهام دار عمده حق ماهارو خورده..." این‌ها مشت نمونه خروار در این مملکت هستند. مردان و زنانی که معیشت و منزلت آنها زیر ساطور تورّم و گرانی است. خودشان باید پیگیر حق ضایع شده شان باشند تا بلکه اندکی، فقط اندکی در فیش حقوقی آنها تغییر حاصل شود. وقتی فوتبالیست‌ها را با مردم عادی کشور مقایسه می‌کنم حالم بد می‌شود. فوتبالی که خروجی آن سالهاست حذف مفتضحانه جلوی تیم‌های کشورهای عربی و تحقیر در آسیاست. این روزها که اخبار نقل و انتقالات در باشگاه‌های کشور و ارقام قراردادها را مرور می‌کنم به یاد آن هوادار نگون بختی می‌افتم که خودش معوقه حقوق دارد، پس از اتمام کار در اسنپ هم جان می‌کند ولی برای لیسیدنِ کفش فلان بازیکن و گرفتن حق او از باشگاه حاضر است از اسلامشهر تا سعادت آباد برود، بنر و پلاکارد در دست بگیرد و گلو جر بدهد. بله، واقعا خوش به حال این فوتبالیست‌ها که رسما افتاده‌اند داخل جیبِ راستِ خدا.»
