حتماً از طریق رسانه‌ها در جریان اتفاقی که عصر جمعه گذشته در ورزشگاه مرغوبکار و در جریان دیدارهای لیگ برتر امیدهای تهران رخ داد، قرار گرفته‌اید. «مهدی مشایخ» بازیکن جوان تیم امید سایپا در جریان بازی با استقلال، با بازیکن حریف سر به سر شد و به دلیل مصدومیت از زمین بیرون آمد و به نیمکت نرسیده، روی زمین افتاد....
خداحافظ رسالت و قانون
حتما می دانید که مهمترین وظیفه داور در فوتبال حفظ سلامت بازیکنان است. فیفا قوانینی سخت گیرانه در این امر دارد و در تست های پزشکی هم جای شوخی نیست، چه رسد به بازی. از آن طرف قانون را برای مصدومیت سر تغییر داده اند و دیدید در جام جهانی بخاطر بیرانوند ما یک تعویض بیشتر داشتیم و او بازی ولز را بخاطر همین قوانین از دست داد. اصلا رسالت ورزش چیست؟
هدف سلامتی است یا گرفتن جان آدمها؟ چطور ممکن است بازیکن بعد سر به سر بیفتد و تکان نخورد اما کک کسی نگزد؟
یک مویز و چهل قلندر
پایتخت ۱۵ میلیونی ایران از داشتن ورزشگاه استاندارد محروم است. در تمام سال‌های اخیر و در لیگ برتر شاهد حضور تیم‌های شهرستانی در تهران هستیم که در تمام فصل در پایتخت هستند و مثل تیم مهمان برای برگزاری مسابقه به شهر خود سفر می‌کنند.
همین مساله باعث شده زمین‌های معدودی که از ۵۰ سال قبل در تهران بوده دیگر جوابگوی همه تیم‌ها نباشد. باشگاه‌های تهرانی با آن همه دبدبه و کبکبه از داشتن زمین اختصاصی محرومند و معدود زمین‌هایی که می‌ماند، با هزینه‌های گزاف در اختیار چند تیم به صورت همزمان قرار می‌گیرد.
ورزشگاه استاندارد به معنی روز و مدرن جهانی نه، ما ورزشگاهی که سکو برای نشستن تماشاگر، ابعاد استاندارد برای برگزاری مسابقه فوتبال، پارکینگ مناسب برای تماشاگران و رختکن و دستشویی و آبخوری هم داشته باشد، نداریم چه رسد به سایر استانداردهای بین المللی مثل چمن یا نور!
نتیجه این می‌شود که یک چمن مصنوعی مرغوبکار به صورت همزمان به چند تیم واگذار می‌شود و همان روز جمعه به صورت همزمان دو بازی ساعت ۳ و دو بازی ساعت ۵ در دو زمین این مجموعه در جریان بود و تیم‌های استقلال، سایپا، پاس قوامین و اکباتان مشغول بازی!
نگران دزد نه بازی!
خیلی اتفاقات می‌افتد که به گوش مردم هم نمی‌رسد. اتفاقاتی به ظاهر کوچک اما در اصل بسیار بزرگ و تاسف برانگیز...
برگزاری بازیهای همزمان و متوالی در دو زمین که رختکن ندارد باعث چه حوادثی که نمی شود. چون فقط دریافت پول مهم است و بین بازیها فاصله نمی گذارند و نور هم ندارند که بازی به شب برسد!
نتیجه اینکه بازیکنان بازی اول – ساعت ۳ - مجبور شدند کوله وسایل شخصی خود را بین دو نیمه کنار زمین بیاورند! این درست که بازیکنان وسایل قیمتی مثل گردنبند یا انگشتر را با خود نمی‌آورند اما موبایل که در اختیار همه هست. بازیکنی که به زمین رفته تا در نیمه دوم برای تیمش متمرکز باشد، مدام نگاهش به لب خط بود که مبادا در کنار نیمکت دزدی به کوله‌اش نزده و موبایلش را نبرد!
مجموعه مرغوبکار و دیگر انگشت شمار مجموعه های تهران دو بازی متوالی را طبق برنامه هیات فوتبال برگزار می‌کنند و وقتی نیمه دوم بازی اول شروع می‌شود، رختکن باید در اختیار دو تیم برای بازی بعدی باشد، به همین سادگی بقیه آواره می شوند!
دستمزد کلان برای هیچ
در دور رفت که هنوز چمن طبیعی برخی باشگاه‌ها جواب می‌دهد، معمولا از لیگ ۱۶ تیمی امیدهای تهران ۳ یا ۴ تیم با ورزشگاه مرغوبکار به عنوان زمین اختصاصی برای میزبانی قرارداد می‌بندند. هر بازی ۹ میلیون تومان به حساب این مجموعه واریز می‌شود در حالی که هیچ امکاناتی به تیم‌ها و تماشاگران تعلق نمی‌گیرد.
با شروع دور برگشت که چمن طبیعی تیم‌ها زرد و کچل می‌شود ۷ یا ۸ تیم با این مجموعه قرارداد می‌بندند و دیگر خود حساب کنید که چه واویلایی است! تهران بزرگ با جمعیت ۱۵ میلیونی و تنها یکی دو مجموعه برای برگزاری مسابقات! یعنی نیمی از ۱۶ تیم فقط در مرغوبکار!
جان انسان مهم است یا سه امتیاز؟
همه این‌ها مقدمه بود و حالا برسیم به اصل موضوع که اتفاق روز جمعه باشد. بعد از آنکه مشایخ به زمین افتاد، دقایقی طولانی طول کشید تا پزشکان بالای سر او بروند. تازه آن هم بعد از سر و صدایی که مهدی توتونچی سرمربی تیم امید سایپا به راه انداخت!
بازیکن پشت دروازه در حالی که به سمت نیمکت می‌آید، روی زمین افتاده و دیگر تکان نمی‌خورد اما کسی نیست بالای سرش برود! بعد از سر و صدای مهدی توتونچی که تماشاگران هم آن را شنیدند که می‌گفت «این بچه‌ها نزد ما امانت هستند» بالاخره پزشکان بالای سر او رفتند و تازه اصل داستان شروع شد...
هیچ برانکاردی در مجموعه مرغوبکار و زمین شماره ۲ وجود نداشت مدتی طول کشید تا برانکارد را از آن طرف آوردند و حالا باید بازیکن را به آمبولانس و از آنجا به درمانگاه منتقل می‌کردند اما در کمال تعجب فقط یک آمبولانس در محل حضور داشت!
نظارت هیات فوتبال کجاست؟
طبق قوانین هنگام برگزاری یک مسابقه رسمی باید حداقل دو آمبولانس در محل مسابقه حضور داشته باشد. ناظر مسابقه می‌تواند اجازه برگزاری بازی را ندهد. اگر این امکانات اولیه نباشد، طبق قوانینی که هیات فوتبال باید بر آن نظارت کند هر مجموعه ورزشی در ازای مبلغی که از تیم میزبان بابت برگزاری بازی دریافت می‌کند، باید ماموران نیروی انتظامی برای امنیت را هماهنگ کرده و پزشک و آمبولانس و بقیه موارد را هم در نظر بگیرد.
اینجا سوالی که عصر جمعه برای همه در مرغوبکار وجود داشت بدون جواب است که پس وظیفه نظارتی هیات فوتبال کجاست؟ چرا و چطور به انجام این مسابقه رای داده شد؟ چرا الزامات اولیه در نظر گرفته نشد و خدای نکرده اگر اتفاقی برای مشایخ می‌افتاد، چه کسی پاسخگو بود؟
تهدید مربیان استقلال به تعطیلی بازی
باز طبق قوانین اگر در محل مسابقه فقط یک آمبولانس باشد و آن ماشین مصدوم را به بیمارستان برساند و تا مدت زمانی مشخص شده به محل برنگردد، داور بازی را متوقف و نتیجه مسابقه به سود میهمان اعلام خواهد شد.
در جریان مسابقه و زمانی که مربی تیم میزبان - یعنی سایپا که پول داده و باید مدعی اول کمبود امکانات در ورزشگاه می بود - اصرار داشت آمبولانس حرکت کند و جان بچه از مسابقه مهمتر است، مربیان تیم مقابل مدام نگران اجرای قوانین بودند و به داور تذکر می‌دادند که اگر آمبولانس حرکت کند و در زمان مقرر برنگردد، باید سوت پایان را بزند و آنها برنده باشند!
واقعا در لیگ امیدهای تهران سه امتیاز از ارزش جان یک بازیکن بسیار مهمتر است، باور کنید!
دردسرهای حرکت آمبولانس!
اما یک اتفاق بدتر...
مجموعه مرغوبکار ظرفیتی محدود دارد و تعداد زیادی ماشین با روش‌های پارکی که همه در ایران از آن خبر داریم، سر راه توقف کرده بودند و آمبولانس نمی‌توانست به سمت درمانگاه حرکت کند!
راننده آمبولانس و خیلی از مردم عادی راه افتاده بودند به دنبال صاحب پراید مشکی با شماره فلان و پرشیای سفید با شماره فلان که بیا ماشینت را بردار تا راه برای خروج آمبولانس باز شود!
باور می‌کنید که در سال ۲۰۲۴ و هزاره سوم این اتفاق واقعاً در پایتخت ایران رخ داده است؟!
و به همین سادگی آمبولانس نتوانست حرکت کند و تا پایان مسابقه مصدوم فقط داخل ماشین دراز کشیده بود!
سوالات بی پاسخ
این اتفاق درس‌های زیادی در خود داشت و البته که سوالاتی بسیار مهم مثلاً اینکه هدف ما از برگزاری مسابقه فوتبال چیست؟ آیا همین که فقط پولی بگیریم و در بیلان‌های رسمی به مقامات بالاتر از خود بگوییم فلان تعداد بازی تحت نظر ما برگزار شده کافیست؟
کسانی که شاهد این بازی و سایر بازیهای لیگ امیدهای تهران هستند به وضوح از به تحلیل رفتن استعدادها شهادت می‌دهند. در همین مسابقه هیچ نکته چشمگیری دیده نشد چرا که همه می‌دانیم در فوتبال پایه چه خبر است و پارتی بازی و دلالی چه غوغایی می‌کند!
اگر هدف از برگزاری مسابقات رده‌های سنی پایه پشتوانه سازی برای فوتبال مملکت است، با این امکانات و با این شرایط بازیها هرگز چنین اتفاقی نمی‌افتد....
اما سوال مهمتر این است که چرا قانون، اجبار به حضور آمبولانس یا نیروی انتظامی حین برگزاری مسابقات رسمی دارد؟ مگر نه اینکه نیروی انتظامی برای این حضور دارد که حافظ نظم و امنیت باشد؟ و آمبولانس و کادر پزشکی برای این که در صورت وقوع اتفاق جان افراد را نجات دهند؟
پس چطور ماشین‌ها را طوری پارک می‌کنند که آمبولانس نتواند حرکت کند؟ چطور به جای دو آمبولانس فقط یک آمبولانس برای دو بازی همزمان در ورزشگاه است؟ چطور اگر آمبولانس برای نجات جان یک جوان حرکت کند، تیم میزبان باید بازنده اعلام شود؟
و در نهایت اینکه مدیران و مربیان تیم‌ها چرا بچه‌های مردم را مثل بچه خود نمی‌بینند؟ اگر همین اتفاق برای فرزند خودشان رخ داده بود باز هم نگران سه امتیاز بازی بودند؟
در این ماجرا باشگاه سایپا که میزبان بود و طبق قرارداد به تمام تعهدات خود عمل کرده و مبالغ را به حساب مجموعه مرغوبکار واریز کرده بود، نگران جان بازیکن بود و اهمیتی به سه امتیاز نمی‌داد. اصلاً اگر داد و فریادهای سرمربی سایپا نبود همان برانکارد را هم برای بازیکن نمی‌آوردند. سوال اینجاست که چرا مسئولان مرغوبکار به تعهداتی که در قبال دریافت آن پول دارند، عمل نکردند و در نهایت چرا هیات فوتبال به زیر مجموعه‌اش رسیدگی نمی‌کند؟ آیا فقط صرف برگزاری یک مسابقه با هر شرایط و به هر قیمت کافیست؟
