به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از همشهری، 20روزی از زلزله 5.6ریشتری سی‌سخت می‌گذرد. خیابان‌ها پر شده از نخاله‌های ساختمانی. ماشین‌های سنگین از گیلان، بوشهر، کرمانشاه و چهارمحال و بختیاری آمده‌اند. صدایشان از صبح اول وقت تا تاریکی هوا در گوش شهر می‌پیچد. قالی خانه‌ها از زیر آوار بیرون کشیده می‌شود، با کمک نیروهای مردمی به قالیشویی‌های سیار می‌رود و شسته و تر و تمیز برگردانده می‌شود. قالی‌ها شسته می‌شوند تا گردوغبار خرابی زلزله از چهره شهر که نه، حداقل از چادرهای سفید امدادی شسته شود تا در همان چندمتر هوای زیر چادر، بتوان بوی عید را در شب‌های سرد سی‌سخت زخم‌خورده حس کرد.
اهالی سی‌سخت این روزها خیلی به فکر نوروز نیستند؛ اگر هم بخواهند، نمی‌توانند. از یک طرف شیوع کرونا آنها را هم مثل مردم شهرهای دیگر از دید و بازدید و سفر بازداشته و از سوی دیگر، زلزله فکر و ذکرشان را پیش خانه آوارشده گذاشته است. دیگر مجالی برای فکرکردن به نوروز نیست. این را «کیانوش صیادی» از اهالی سی‌سخت می‌گوید و توضیح می‌دهد که همه در فکر آواربرداری خانه‌ها هستند و دیگر مجالی برای نوروز نمانده. او می‌گوید: «مردم به‌جای خانه‌تکانی در حال کندن در و پنجره خانه‌های تخریبی‌شان هستند و آنها را به خریداران آهن‌آلات می‌فروشند. آنها برای تخریب و آواربرداری باید در نوبت بمانند.» صیادی معتقد است شروع ساخت‌وساز بهتر از هر چیزی می‌تواند حال و روز مردم سی‌سخت را بهتر کند و همین آواربرداری هم امیدی را در دلشان زنده کرده است.
مردم سی‌سخت اغلب کشاورز هستند و علاوه بر خانه و زندگی، معیشت‌شان هم آسیب دیده است. حتی برخی زمین‌ها و جوی‌های آب کشاورزی از بین رفته و مهم‌ترین نگرانی‌شان این است که بتوانند به حداقلی از گذشته برسند.
«بهنام حیدری» از اهالی سی‌سخت که حالا میزبان خانواده خود و همسرش است، از این نگرانی مردم بیشتر می‌گوید:«ساخت خانه، متری 4میلیون تومان هزینه دارد یعنی برای یک خانه 100متری به 400میلیون تومان نیاز است. دولت فقط 185میلیون تومان تسهیلات می‌دهد و مردم مانده‌اند که چطور خانه‌هایشان را بازسازی کنند. حتی بسیاری از مردم توان پرداخت قسط همین وام را هم ندارند.» او توضیح می‌دهد که بسیاری از مردم با این هزینه‌ها حتی از تخریب خانه خود می‌ترسند و نمی‌دانند تکلیف زندگی‌ای که سال‌ها با باغداری و کشاورزی یا حقوق بازنشستگی سر و سامان داده‌اند، چه می‌شود. با این شرایط حال و هوای عید به سی‌سخت راه ندارد. زندگی در چادر با هیتر آن هم در هوایی که گاه شب‌ها تا منفی 8درجه می‌رسد، کجا به پایان سال و رسیدن نوروز شبیه است؟
با وجود همه سختی‌ها اما روحیه مردم خوب است. حال و روزشان نسبت به روزهای اول بعد از زلزله بهتر شده. اوضاع شهر هم آرام‌تر است. آواربرداری در حال انجام است و گردوغبار کل شهر را گرفته. چاره دیگری نیست. به‌خصوص که در خیابان دنا همه خانه‌ها حتی خانه‌های نوساز خراب شده و آواربرداری هم بدون گردوغبار نمی‌شود. «ناصر رهامی» که خانه 3طبقه پدرش کامل ویران شده است می‌گوید: «این رسیدگی‌ها و همین آواربرداری حال مردم را بهتر کرده است. ما مدیون همه مردم ایران هم هستیم. کمک‌های زیادی از کل ایران رسیده که البته توزیع مناسبی ندارد. این کمک‌ها 10شهر مثل سی‌سخت را هم جواب می‌دهد، اما باید درست توزیع شود.»
ویرانی بعد از زلزله، طبیعی است. مردم این منطقه هم به بلایای طبیعی عادت دارند، اما شهر زلزله‌زده هزارمشکل دارد. یکی از مشکلات مردم هم این است که اگر بخواهند به‌جای دریافت 20میلیون تومان بلاعوض برای اجاره موقت یک خانه به کانکس بروند، ناچارند به اردوگاهی خارج از شهر نقل مکان کنند؛ اردوگاه کانکسی سی‌سخت 4کیلومتر خارج از شهر برپاست و هرچند آب و برق و گاز و همه امکانات برای آن تامین شده، اما به‌دلیل دوری و شیوع کرونا مردم رغبتی به آن نشان نمی‌دهند.
«عبدالحمید پناهی» فرماندار دنا در این‌باره توضیح می‌دهد: «با توجه به تجربه زلزله کرمانشاه و بازنگشتن نیمی از کانکس‌های موقت، دولت این‌بار به‌جای تحویل کانکس به زلزله‌زدگان به فکر برپایی اردوگاه کانکسی افتاد. به هر حال دولت این کانکس‌ها را برای بحران‌های بعدی هم نیاز دارد و چاره دیگری نیست. اما انتخاب با مردم است و می‌توانند وام بلاعوض 20میلیون تومانی را دریافت و محلی موقت را اجاره کنند یا در اردوگاه کانکسی مستقر شوند.»
