به‌تازگی تصاویری در فضای مجازی منتشر شده است که نشان می‌دهد پهپادهای شبه‌پرنده توسط یکی از واحدهای تفنگداران دریایی ارتش چین استفاده می‌شود.
به گزارش همشهری آنلاین، چین در زمینه پرنده‌کوپترها تازه‌وارد نیست. در اوایل سال۲۰۱۸ در این کشور یک برنامه دولتی به نام «کبوتر» با هدف توسعه پهپادهای تقلیدی برای عملیات شهری راه‌اندازی شد. این پهپادها با مشخصاتی که هنوز فاش نشده‌اند، به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که بدون برانگیختن سوء‌ظن، کاملا با محیط شهری ترکیب می‌شوند و شناسایی نمی‌شوند.
در آمریکا نیز برخی مهندسان سعی می‌کنند نحوه پرواز پرندگان را مهندسی معکوس کنند تا در نهایت آنچه را یاد می‌گیرند، برای ساخت پهپادهای پرنده‌مانند کارآمدتر استفاده کنند. پرندگان اغلب پروازکننده‌های بسیار کارآمدی هستند. برخی می‌توانند صدها کیلومتر در یک روز پرواز کنند. اما وقتی یک مهندس سعی کرد برخی از جنبه‌های پرواز پرندگان را در آزمایشگاه تکرار کند، متوجه شد مواد مصنوعی نمی‌تواند پرواز واقعی پرندگان را تکرار کند.
موادی که مصطفی حسنعلیان، مهندس دانشگاه نیومکزیکو و سایر مهندسان در آن زمان داشتند، انعطاف‌پذیری لازم را برای داشتن نیروهای آیرودینامیکی کارآمدتر تولیدشده توسط بال در اختیار آنها قرار نمی‌داد. بخشی از چیزی که پرندگان را به پروازهای مؤثری تبدیل می‌کند، توانایی پرواز به سمت بالا و جلو است. اکثر پهپادها، مانند اکتوکوپترها و هگزاکوپترها، ابزارهای مختلفی برای تولید این دو نیرو دارند به نام لیفت و رانش.
در سال۲۰۲۲، مهندسان چینی از پرنده مکانیکی حیرت‌انگیزی که ۱۶۰۰گرم وزن و ۲متر طول بال داشت، رونمایی کردند. این پهپاد با استفاده از باتری لیتیومی می‌تواند به‌مدت یک‌ساعت‌ونیم در هوا بماند و پیشرفت چین در زمینه پهپادهای تقلیدی را به نمایش بگذارد. اگرچه بسیاری از کشورها روی هواپیماهای بدون‌سرنشین پرنده‌مانند کار می‌کنند، اما بیشتر آنها به مدل‌های بال ثابت محدود می‌شوند.
پهپاد تجسسی هلندی Evolution Eagle که به شکل یک عقاب بزرگ است، فقط می‌تواند از فاصله خیلی دور چشم انسان را فریب بدهد. در مقابل، پهپادهای چینی بالدار استتار بسیار مؤثرتر و واقعی‌تری دارند. این پیشرفت فناوری نشان‌دهنده تمایل چین برای باقی‌ماندن در خط مقدم نوآوری نظامی با توسعه تجهیزاتی است که قادر به ترکیب کامل با محیط آنها برای مأموریت‌های شناسایی دقیق و مؤثر است.
درس‌هایی که محققان از پرندگان می‌آموزند، می‌تواند به ساخت پهپادهای بهتری تبدیل شود. حوزه زیست‌تقلیدی در چند سال گذشته بسیار رشد کرده است و به‌زودی دنیایی می‌سازد که در آن هواپیماهای بدون سرنشین به‌راحتی از پرندگان قابل تشخیص نیستند. شاید در آینده‌ای نه‌چندان دور، نتوان پرندگان واقعی و مصنوعی را از هم تشخیص داد.
