آمریکای لاتین در طول دهه گذشته شاهد پیشرفت قابل‌توجهی در پذیرش فناوری‌های نوآورانه هوشمند برای مدیریت شهری بوده است که همزمان با شهرنشینی رخ داده است.
به گزارش ایمنا، در سطح جهانی، رویکرد شهر هوشمند با هدف پرداختن به مسائل شهری با یکپارچه‌سازی فناوری‌هایی که داده‌ها را برای مدیریت بهتر منابع و خدمات جمع‌آوری می‌کند، کیفیت زندگی بالاتر را تضمین می‌کند. در آمریکای لاتین، شهرنشینی سریع همراه با بافت اجتماعی‌اقتصادی پیچیده، فشار قابل‌توجهی بر زیرساخت‌ها و خدمات شهری وارد کرده است.
این امر باعث علاقه فزاینده‌ای در میان دولت‌ها، مشاغل، سرمایه گذاران و کارآفرینان شهری برای یافتن راه‌های جدید برای مدیریت هوشمند شهرها از طریق فناوری، رویکردهای پایدار و طراحی مردم محور شده است.
چالش‌های منحصربه‌فرد منطقه به نوآوری شهری کمک کرده است تا خلاقیت و نبوغ را در طراحی معماری‌های جدید که مفهوم شهر هوشمند را با اولویت‌های منطقه تطبیق می‌دهند، ایجاد کند و به فناوری، تمرکز اجتماعی و انسانی بیشتری بدهد.
برای مثال، در حالی که راه‌حل‌های جابه‌جایی هوایی می‌تواند در شهرهایی با مشکلات ترافیکی قابل‌توجه مانند سائوپائولو یا مکزیکوسیتی به خوبی مورد استقبال قرار گیرد، اما به اندازه طرح‌هایی که با هدف بهبود سیستم‌های حمل‌ونقل عمومی مانند گسترش شبکه‌ها، برقی کردن ناوگان و افزایش دسترسی، امنیت شهروندان (سیستم‌های نظارت بهبودیافته، سیاست‌گذاری پیش‌بینی‌کننده و فناوری‌های واکنش اضطراری) یا سازگاری با اثرات تغییرات آب و هوایی (پیشگیری و مدیریت بلایا) انجام می‌شوند، سرمایه‌گذاری و توجه عمومی را به خود جلب نمی‌کنند.
چشم‌انداز متنوع چالش‌های منطقه‌ای، رویکرد منحصربه‌فردی را ترسیم می‌کند که به سمت برنامه‌ای با اولویت توسعه شهرها با یک مؤلفه اجتماعی حیاتی برای اطمینان از پذیرش و پایداری این طرح‌ها در طول زمان پیش می‌رود.
در این راستا، علاقه قابل‌توجهی که در منطقه به ترویج بحث در مورد شهرها و نوآوری وجود دارد از طریق رویدادهایی مانند نمایشگاه شهر هوشمند که در شهرهایی مانند کوریتیبا (برزیل)، مریدا (مکزیک)، بوگوتا (کلمبیا)، سانتیاگو دل‌استرو (آرژانتین) و سانتیاگو (شیلی) برگزار می‌شود، مشهود است. این رویدادها بدون شک الهام بخش اقداماتی برای توسعه شهرهای هوشمندتر با رنگ آمریکای لاتین هستند.
برخلاف اروپا، روند ادغام منطقه‌ای در آمریکای لاتین از طریق مرکوسور (بازار مشترک کشورهای آمریکای جنوبی) فاقد استحکام نهادی و اقتصادی است. در نتیجه، هیچ معادل منطقه‌ای برای پروژه‌های حمایت شده توسط اتحادیه اروپا که نوآوری، علم، فناوری و موضوعات را در دستور کار شهر هوشمند ترویج می‌کند، وجود ندارد.
در این زمینه، اتحاد و همکاری بین دولت‌ها، شرکت‌های بخش خصوصی و مؤسسات دانشگاهی برای توسعه پروژه‌های شهر هوشمند بسیار مهم است. این همکاری‌ها ادغام منابع و دانش، هدایت نوآوری و اجرای مؤثر راه‌حل‌های هوشمند را تسهیل می‌کند.
یکی از نمونه‌ها پارک فناوری «Parque de la Innovación» در بوئنوس‌آیرس است، پروژه‌ای که به نمایه تولیدی جدید شهر با تمرکز بر دانش و نوآوری پاسخ می‌دهد. این طرح شرکت‌ها، دانشگاه‌ها، مؤسسات علمی، مسکن، مناطق خدماتی و فضاهای ملاقات را ادغام می‌کند و فعالیت‌هایی را برای کارآفرینان، دانشجویان و محققان تقویت می‌کند.
این هم‌افزایی استعدادها و سرمایه‌گذاری‌ها را جذب می‌کند و با مؤسسات نوآور دولتی و خصوصی در سطح محلی و جهانی همکاری ایجاد می‌کند. این منطقه شهری جدید اولین مرکز فناوری، آموزشی و علمی را تشکیل می‌دهد که شامل دانشگاه‌ها، مراکز تحقیقاتی، شرکت‌ها، پروژه‌های مسکن، کار مشترک و فضاهای همنشینی است. همچنین میزبان اولین ناوگان خودروی الکتریکی خودران آمریکای لاتین است.
موقعیت این پارک در محله نونیز بوئنوس‌آیرس عمدی است، زیرا ارتباط قوی با مؤسسات آموزشی متعددی برقرار می‌کند که در مجاورت آن هستند. این طرح در مساحت ۱۲ هکتار است که ۶۵ درصد آن به فضاهای باز، خیابان‌ها و میادین اختصاص خواهد یافت و همه ساکنان شهر از آن لذت خواهند برد.
نمونه عالی دیگر پاناما پاسیفیکو در آمریکای مرکزی است که پتانسیل زیادی برای تبدیل شدن به یک شهر هوشمند دارد. این پروژه مهم‌ترین توسعه با کاربری مختلط آمریکای لاتین است که مردم، مشاغل و طبیعت را در یک محیط پایدار با مزایای اقتصادی متعدد به هم متصل می‌کند. با موقعیت و چشم‌اندازی استراتژیک، پاناما پاسیفیکو خود را به عنوان یک محیط پر رونق برای توسعه منطقه‌ای در کسب و کار، نوآوری، زیرساخت‌ها، تحرک، پایداری، گردشگری و توسعه انسانی و اجتماعی قرار می‌دهد.
اگرچه آمریکای لاتین اغلب از نمونه‌های شهرهای هوشمند اروپایی و آسیایی تقلید می‌کند، این منطقه به خودی‌خود ویژگی‌های قابل‌توجهی دارد. برای مثال، کوریتیبا، برنده جدیدترین جایزه شهر هوشمند، نتایج برنامه‌ریزی شهری پایدار را نشان می‌دهد: ساختمان‌هایی که با طبیعت ادغام می‌شوند، پیاده‌راه‌سازی مرکز تاریخی شهر در زمانی که شهرهای دیگر در زیرساخت‌های خودرو سرمایه‌گذاری می‌کردند.
نوآوری در سیستم‌های حمل‌ونقل BRT (اتوبوس تندرو) که بعداً در ده‌ها شهر در سراسر جهان اجرا شد، نماها و پشت بام‌های سبز روی آسمان‌خراش‌ها برای صرفه‌جویی در انرژی، آموزش آگاهی محیط زیستی به شهروندان و ایجاد سیستم پارک برای بهینه‌سازی زهکشی شهر و جلوگیری از بروز سیل با راه‌حل‌های مبتنی بر طبیعت.
مدلین، از طریق شهرسازی اجتماعی، از یکی از خشن‌ترین شهرهای جهان در دهه ۱۹۸۰ با مداخلات نمادین مانند پله برقی که خطرناک‌ترین محله (کمونا ۱۳) را به بقیه شهر متصل می‌کند، به مدلی برای بازیابی شهری تبدیل شد. امروزه، این شهر نوآورانه‌ترین منطقه این کشور است که راهروهای سبز را ترویج می‌کند و فضاهای عمومی را در امتداد رودخانه مدلین (Proyecto Parques del Río) احیا می‌کند.
بارانکیلا مثال دیگری است. طرح «Todos al Parque» شهرداری و سرمایه‌گذاری شهر را متحول کرده است. وفور کاشت درختان رفاه ساکنان را بهبود بخشیده، نرخ جرم و جنایت را کاهش داده، اشتغال محلی را تقویت کرده و سازگاری شهر با تغییرات آب و هوایی را افزایش داده است. در حال حاضر، ۹۳ درصد از ساکنان تنها در فاصله هشت دقیقه پیاده‌روی از فضای سبز شهری زندگی می‌کنند.
برای موفقیت پروژه‌های شهر هوشمند مشارکت و تعهد شهروندان برای پذیرش و پذیرش آنها حیاتی است. بنابراین، ریشه‌کن کردن ترس و بی‌اعتمادی در استفاده از فناوری‌های شهری با آموزش و اطلاع‌رسانی به جامعه برای اطمینان از اینکه راه‌حل‌ها نیازهای واقعی آنها را برآورده می‌کند، بسیار مهم است.
دستور کار شهر هوشمند نیازمند تفکر جهانی و آگاهی از روندهای شهری است، اما همچنین مستلزم اقدام محلی است. هوش جمعی نقش مهمی در توانمند ساختن هر منطقه ایفا می‌کند تا این رویکرد را با واقعیت منحصربه‌فرد خود تطبیق دهد و در نهایت، این ساکنان هستند که هوش یک شهر را تعریف می‌کنند.
آمریکای لاتین با رویکردی فراگیر و پایدار و استعدادهای انسانی بسیار نوآورانه، پتانسیل رهبری انقلاب شهر هوشمند را دارد و در حال حاضر شواهدی در این مورد وجود دارد.
