در اواخر قرن نوزدهم، سازه‌های بلند فولادی در شیکاگو، نیویورک و بوستون به وجود آمدند و اصطلاح «آسمانخراش» (skyscraper) را به وجود آوردند. البته، بشریت برای هزاران سال در حال ساخت سازه هایی بلند مانند اهرام مصر بوده است. اما آسمانخراش ها مفهوم متفاوتی دارند. آنها تزئینی نیستند، بلکه برای کار و زندگی انسان در نظر گرفته می شوند.
به گزارش روزیاتو، بیش از یک قرن بعد، آسمانخراش‌ها در پرجمعیت‌ترین شهرهای جهان رواج یافتند. نمودار زیر، ۱۲ کشوری را که بیشترین تعداد ساختمان های با ارتفاع حداقل ۱۵۰ متر را دارند، نشان می دهد.
آسمانخراش ها ممکن است در آمریکا ظهور کرده باشند، اما در کشور دیگری به شدت رشد کردند. چین، بیش از ۳,۰۰۰ آسمانخراش دارد که بیش از ۳ برابر کشور بعدی در این رتبه بندی است. بلندترین شهر آن (بر اساس ارتفاع کل ساختمان) هنگ کنگ پرجمعیت است.
تعداد ساختمان های بلندتر از ۳۰۰ متر چین تقریباً برابر با تعداد کل آسمانخراش های هند است. به عبارت دیگر، چین حدود ۱۲۰ ساختمان بلندتر از ۳۰۰ متر دارد، در حالی که هند در مجموع ۱۲۲ آسمانخراش دارد.
برج ایفل ساختمانی که برای ۴۰ سال تا سال ۱۹۳۰، بلندترین ساختمان جهان بود، تقریباً ۳۰۰ متر ارتفاع دارد.
در همین حال، ایالات متحده با تقریباً ۹۰۰ آسمانخراش در رتبه دوم قرار دارد. بیش از یک سوم آنها در شهر نیویورک هستند.
امارات متحده عربی در رتبه سوم قرار دارد و بلندترین آسمانخراش جهان، یعنی برج خلیفه را با ارتفاع ۸۲۸ متر، در خود جای داده است.
جالب توجه است که یک قاره مشخص محل تجمع بیشترین آسمانخراش ها است. رتبه های ۴ تا ۶ (مالزی، ژاپن، کره جنوبی) و ۹ تا ۱۲ (اندونزی، تایلند، فیلیپین و هند) همگی در آسیا هستند.
از سوی دیگر، هیچ کشور اروپایی به این فهرست راه پیدا نکرد. پایین تر از این رتبه بندی، روسیه با ۸۵ آسمانخراش، تنها کشوری است که در بین ۲۰ کشور اول قرار دارد.
