واقعا سوال این است که چرا نباید از هنر خوشنویسی و این همه آثار زیبا که توسط هنرمندان ایرانی خلق و ارائه شده‌اند در تهران و شهرهای دیگر کشور استفاده کنیم؟ درحالی‌که چنین رویه‌ای در کشورهای دیگر وجود دارد. این هنرمند در گفت‌وگو با ایلنا توضیح داد: اگر به کشورهای همسایه بروید، متوجه خواهید شد که آثار هنرمندان ترک و هنرمندان کشورهای عربی در اماکن شهری و عمومی قابل مشاهده است. در صورتی که در ایران چنین نیست. در کشورهایی چون ترکیه و لبنان حتی بدنه هواپیماهای خود را با قطعات خوشنویسی تزیین می‌کنند. کابلی افزود: وقتی به دبی می‌روید، می‌بینید که در بزرگراه‌ها و اماکن عمومی و شهری‌شان آثار خوشنویسی بسیار ضعیف کار شده. این در حالی است که ما در این زمینه غنی هستیم. ما بهترین هنرمندان و زیباترین آثار خوشنویسی را داریم اما از این پتانسیل غافلیم؛ که البته جای تاسف دارد. این استاد خوشنویسی در پاسخ به این سوال که آیا او به عنوان یک هنرمند برای عمومی‌تر کردن و شهری‌تر کردن خوشنویسی تلاش کرده یا خیر، توضیح داد: حدود سال دو هزار میلادی بود که در رابطه با استفاده از خوشنویسی و چاپ آثاری روی تیشرت صحبت‌هایی را مطرح کردم. حرفم این بود که چقدر جالب می‌شود به جای استفاده از جملات و مفاهیم نادرست و نافهم بیگانه از آثار و ابیات مفاخر کشورمان برای چاپ روی البسه و تیشرت‌ها استفاده کنیم. در نهایت من این ایده را به واسطه سیاه‌مشق‌هایی از اشعار و ابیات حافظ عملی کردم. و این‌گونه بود که آثار خوشنویسی روی شال و روسری خانم‌های ایرانی نیز نقش بست.
