غذا و خوراک در پیاده‌روی اربعین، فراتر از یک نیاز فیزیکی است. غذا، نماد مهمان‌نوازی، عشق و محبت است. صرف غذا در کنار زائران دیگر، فرصتی برای ایجاد پیوندهای عاطفی و تقویت روحیه جمعی ایجاد می‌کند. علاوه بر اینکه غذا به عنوان یکی از مهم‌ترین نیازهای اولیه انسانی محسوب می‌شود، اما غذا نماد فرهنگ است و می‌توان از آن به عنوان یکی از عناصر فرهنگی شناخت جوامع نیز نام برد.
این روزها مسیر حدود ۹۰ کیلومتری نجف تا کربلا و خود شهر کربلا و نجف میزبان میلیون‌ها زائر عاشقی است که گام در مسیر گذاشته تا اربعین سرور و سالار شهیدان را در سرزمین کربلا به سوگ بنشینند، اما با وجود حضور میلیونی زائران در این مسیر، هیچگونه کمبود آب و غذا برای زائران احساس نمی‌شود، چرا که کَرَم میزبانان این ضیافت با کَرَم سالار شهیدان گره خورده و با تمام توان خود از زائران پذیرایی می‌کنند و برای زائران خاطره‌ای رقم می‌زنند که در آن عطر و بوی غذاهای عراقی و ایرانی، با معنویت این راهپیمایی عظیم در هم آمیخته شود.
موکب‌ها و چادرهای صلواتی در یک مسیر ۹۰ کیلومتری دیوار به دیوار یکدیگر از نجف تا کربلا کنار یکدیگر قرار داده شده و هر موکب به صورت جداگانه از زائران پذیرایی می‌کند. فعالیت پخت و پز موکب‌ها هیچ وقت متوقف نمی‌شود؛ روز و شب ندارد. مسیر کربلا با سیل زائران روبرو است و موکب‌داران با جان و دل در چند شیفت در حال خدمت هستند تا نیازهای غذایی زائران را تامین کنند.
ارادت به سیدالشهدا مرد و زن، کوچک و بزرگ، فقیر و غنی نمی‌شناسد. حتی بعضا زنان و مردان پیر و فرتوت که موهای سرشان همانند دندان‌شان سفیده شده در مسیر دیده می‌شوند. آن‌ها کاسه گدایی به دست نگرفته‌اند، بلکه کاسه‌ای از خرما، شکلات و یا شیرینی در دست دارند و محبت سالار شهیدان را از زائرانش گدایی می‌کنند.
از همان ابتدای مسیر، عطر ادویه‌های عربی و بوی کباب مشام زائران را نوازش می‌دهد. مردم عراق با مهمان‌نوازی وصف‌ناپذیرشان، سفره‌ای از غذاهای سنتی خود پهن می‌کنند. قیمه نثار، حلیم، کباب کوبیده، فلافل، سیب زمینی، غذاهای گوشتی، خورشت‌های جا افتاده و انواع سالاد و ترشیجات، تنها بخشی از این سفره رنگارنگ عراقیان است. هرچه جلوتر بروید، تنوع غذاها هم بیشتر می‌شود. از شیرینی‌های محلی گرفته تا انواع نان‌های تازه پخته شده، همه و همه با عشق و علاقه تهیه شده‌اند.
در طول مسیر، موکب‌های ایرانی نیز با غذاهای خوشمزه و طعم ماندگار خود، زائران را پذیرایی می‌کنند. قورمه سبزی، عدس پلو، کوفته تبریزی و انواع آش و حریره، خاطره طعم خانه ایرانیان را برای زائران ایرانی تداعی می‌کند. ایرانی‌ها نیز در کنار میزبانان خود با تمام وجود تلاش می‌کنند تا در این ایام، خدمتگزار زائران حسینی باشند.
مسیر پیاده‌روی اربعین فقط مختص عراقی و ایرانی‌ها نیست. شاید به جرأت بتوان گفت که حتی مختص شیعیان و مسلمانان هم نیست. از هر دین و مذهبی از نقاط مختلف دنیا خود را به این مسیر رسانده‌اند تا جاذبه حسین(ع) را که میلیون‌ها آدم را به خود جذب کرده را از نزدیک ببینند.
صرف غذا، خوراک و سوغاتی‌های مختلف هر قوم و کشوری علاوه بر تامین نیازهای بدن، رفع گرسنگی، امتحان طعم‌های مختلف غذایی و... میان زائران احساس مشترک ایجاد می‌کند. بله درست است، زائران در این مسیر دیگر در کنار یکدیگر خود را جدا نمی‌بینند. دیگر ایرانی، عراقی، عرب، ترک و کرد نداریم، همه زائرند، همه عاشقند، همه گدایند، گدای کوی حسین(ع).
یادداشت از مصطفی صارمی نیا، خبرنگار ایسنا
انتهای پیام
