به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، آنفولانزا یک بیماری ویروسی است که توسط ویروسهای آنفولانزا نوع A، B و گاهی C ایجاد میشود. این بیماری میتواند دستگاه تنفسی فوقانی، از جمله بینی، گلو و ریهها را تحت تأثیر قرار دهد. علائم آن شامل تب، سرفه، گلودرد، سردرد، بدندرد و خستگی است. در موارد شدیدتر، آنفولانزا میتواند به عوارضی مانند ذاتالریه و حتی مرگ منجر شود، بهویژه در گروههای آسیبپذیر مانند کودکان، سالمندان و افراد دارای بیماریهای زمینهای.
سالانه تعداد قابل توجهی از مردم ایران به آنفولانزا مبتلا میشوند. طبق آمارهای اخیر، در سالهای اخیر بهطور متوسط بین 800 هزار تا 1 میلیون نفر به این بیماری مبتلا شده اند. در فصلهای سرد سال، یعنی پاییز و زمستان، بیشترین موارد ابتلا گزارش میشود و این فصلها اوج شیوع بیماری هستند. در برخی سالها، به ویژه در شرایط اپیدمی، این تعداد ممکن است به طور چشمگیری افزایش یابد.
با توجه به اینکه اوج شیوع آنفولانزا در پاییز و زمستان است، بهترین زمان برای واکسیناسیون در اواخر تابستان و اوایل پاییز، یعنی شهریور و مهر ماه است. واکسن آنفولانزا نیاز به حدود دو هفته زمان دارد تا سیستم ایمنی بدن بتواند آنتیبادیهای محافظتی تولید کند؛ بنابراین، واکسیناسیون پیش از شروع همهگیری میتواند محافظت مؤثری ایجاد کند.
واکسیناسیون به موقع میتواند 50 تا 60 درصد در کاهش شدت و شیوع بیماری مؤثر باشد. البته اثربخشی واکسن به عوامل مختلفی مانند میزان شباهت بین سویههای ویروس موجود در واکسن و ویروسهای در حال گردش در جامعه، و همچنین وضعیت ایمنی فرد واکسینه شده بستگی دارد. اما به طور کلی، واکسن میتواند میزان بستری و مرگ و میر ناشی از آنفولانزا را به شکل قابل توجهی کاهش دهد.
دولتها نقش بسیار مهمی در کنترل بیماری آنفولانزا از طریق تأمین و توزیع بهموقع واکسن دارند. دولت لازم است، واکسن آنفولانزا را به مقدار کافی تهیه و در دسترس عموم بهویژه برای گروههای پرخطر مانند سالمندان، کادر درمان و افراد مبتلا به بیماریهای مزمن قرار دهد. آگاهیرسانی به مردم درباره زمان مناسب برای واکسیناسیون، اهمیت واکسن و خطرات ناشی از عدم واکسیناسیون باید از اولویتهای دولت باشد. علاوه بر این نظارت بر توزیع و تزریق واکسنها و اطمینان از دسترسی همگانی به واکسیناسیون، بهویژه در مناطق محروم، از دیگر وظایف دولت است.
با توجه به شیوع بالای آنفولانزا در فصلهای سرد سال و تأثیرات مخرب آن، واکسیناسیون به موقع و اقدامات پیشگیرانه نقش مهمی در کاهش شدت بیماری و جلوگیری از همهگیریهای بزرگ ایفا میکند. دولتها نیز با تأمین واکسن و آگاهیرسانی مناسب، میتوانند نقش مؤثری در کنترل این بیماری داشته باشند.