در گذر زمان و تغییرات جهان شهر های پر رونق زیادی وجود داشتند، که همگی در اثر بی اهمیتی یا مراقبت کم از بین رفته و نابود شده اند. وقتی یک شهر را به حال خود رها می‌کنند، سرنوشت خانه‌های آن چه می‌شود؟ پاسخ این است که طبیعت به تدریج آن‌ها را در آغوش خود می‌گیرد. خزه‌ها به تدریج ساختمان‌ها را می‌پوشانند، شن و ماسه به آرامی تمام خانه‌ها را فرا می‌گیرد و درختان و حیوانات از مسیرهایی که زمانی شلوغ بودند، به سمت بالا رشد می‌کنند.
از قرن سیزدهم، منطقه‌ی واله دی مولینی در ایتالیا که به معنای «دره‌ی آسیاب‌ها» است، به عنوان محل تأسیس چندین کارخانه‌ی آرد پررونق شناخته می‌شود که گندم آسیاب‌شده‌ی نواحی اطراف را تأمین می‌کردند. این آسیاب‌ها در عمق یک دره‌ی عمیق ساخته شدند تا از آب رودخانه‌ی جاری بهره‌برداری کنند. به زودی، ساختمان‌های صنعتی دیگری نیز در نزدیکی آن‌ها ایجاد شدند، از جمله یک کارخانه‌ی چوب‌بری و یک رختشویخانه. با پیشرفت آسیاب‌های مدرن تولید پاستا در مناطق وسیع‌تر، کارخانه‌ی آرد به تدریج تعطیل و متروک شد. در دهه‌ی ۱۹۴۰، این ساختمان‌ها به حال خود رها شدند و تا به امروز به همان شکل باقی مانده‌اند. بهترین نقطه برای مشاهده‌ی آن‌ها، از منظرۀ بالای دره است.
دهکده هوتووان در شرق جزیره شِنگشان چین، زمانی مرکز یک جامعه پررونق ماهیگیری بود. اما در اواخر قرن بیستم، انزوای نسبی و محدودیت‌های آموزشی باعث کاهش تدریجی جمعیت این منطقه شد. در سال ۲۰۰۰، این دهکده به طور رسمی بسته شد و آخرین ساکنان آن به مکان‌های دیگری نقل‌مکان کردند. با خروج ساکنان، طبیعت به تدریج جای آن را پر کرد و به دلیل نزدیکی به صخره‌ها و تپه‌های جزیره، به سرعت به فضایی سرسبز تبدیل شد. از آن زمان، این مکان نوعی تجدید حیات را تجربه کرده است، هرچند که دیگر جایی برای زندگی نیست و به یک جاذبه گردشگری تبدیل شده است.
کالاکمول، واقع در شبه‌جزیره یوکاتان در جنوب مکزیک، یک شهر مایایی است که به نظر می‌رسد در دوران شکوفایی خود بین قرن‌های پنجم تا هشتم میلادی قرار داشته است. اطلاعاتی که از ساکنان این شهر در دست داریم نشان می‌دهد که آن‌ها با شهر مایایی تیکال (واقع در گوآتمالای کنونی) درگیر جنگ بوده‌اند. پس از فروپاشی تمدن مایا، این سکونتگاه دورافتاده به تدریج با طبیعت اطراف خود ادغام شد. بخش‌هایی از کالاکمول، با وجود قدمت طولانی، تا به امروز به خوبی حفظ شده‌اند. این سایت شامل بیش از ۶۰۰۰ سازه است، از جمله یک هرم سنگی بلند. نام کالاکمول به معنای «محل تپه‌های مجاور» است و این مکان در سال ۲۰۰۲ به عنوان میراث فرهنگی یونسکو ثبت شد.
در دوران سلطه استعماری بریتانیا بر هند، جزیره راس در اقیانوس هند به عنوان مستعمره‌ای کیفری مورد استفاده قرار می‌گرفت. در این جزیره، هزاران نفر در شرایطی بسیار سخت و طاقت‌فرسا زندانی بودند. به عنوان مثال، در سال ۱۸۵۸، پس از شورش هند، بسیاری از افرادی که به جرم شورش علیه حاکمیت بریتانیا دستگیر شده بودند، به این مستعمره کیفری تازه تأسیس فرستاده شدند. اما جزیره راس تنها یک زندان نبود؛ زندانیان مجبور بودند جنگل‌های انبوه جزیره را تخریب کنند تا امکانات رفاهی برای ناظران مستعمراتی فراهم شود و آن‌ها در شرایطی نسبتاً لوکس زندگی کنند. در جریان جنگ جهانی دوم، بریتانیایی‌ها به دلیل نزدیکی نیروهای ژاپنی، جزیره راس را ترک کردند. پس از پایان جنگ، این زندان به طور دائم بسته شد و با نجات جنگل‌ها از تخریب، جزیره دوباره به آغوش طبیعت بازگشت و با آن یکی شد.
