به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا، در نیمه دوم سال که شب‌ها طولانی‌ترند، ساخت برنامه‌هایی برای بینندگان شب‌بیدار اهمیتی مضاعف می‌یابد و به یکی از دغدغه‌های برنامه‌سازان تبدیل می‌شود. این‌شب ها برنامه‌هایی مانند دست در دست شبکه دو، اهالی شب شبکه چهار و رادیو هفت شبکه آموزش نمونه‌هایی از این دست هستند که هر چند همه با محوریت شب و حال و هوای خاص آن روانه آنتن می‌شوند اما در اجرا تفاوتی ماهوی می‌یابند. «رادیو هفت» که بازگشتی دوباره به آنتن را تجربه می‌کند حول محور نامه‌نگاری و خوانش نامه‌های ارسالی با صداهایی آشنا و البته خوب کردن حال مخاطبان با محوریت ادبیات می‌چرخد. اهالی شب نیز از بخش‌های مختلفی تشکیل شده که شامل گفتگو با مهمان تا روایت و صدای شب، قصه شب و ... را شامل می شود.
در این میان برنامه دست در دست شبکه دو گفت‌وگوهایی متفاوت را دنبال می‌کند که دیدن چند نکته در برنامه‌سازی آن قابل توجه است.
۱. یکی از نکات ویژه برنامه شبانگاهی دست در دست در بحث انتخاب مهمان و طراحیِ ترکیب یاد شده دیده می شود. یک مهمانِ چهره (غالبا فرهنگی هنری)، یک جهادگر و فعال در امور نیکوکاری درکنار یک نخبه؛ سه قشر مهمانی هستند که در این برنامه در کنار هم درباره موضوعاتی روزمره صحبت می‌کنند. این امر علاوه برفرصت نزدیک شدن اقشار مختلف جامعه، نتیجه‌گیری جالبی را نیز در اختیار مخاطب قرار می‌دهد.
۲. هر مهمان هر شب انتخاب می کند چای آرامش، رفاقت یا مهربانی را بنوشد و این امر به مخاطب یادآوری می‌کند که این برنامه زمانی برای آرامش است.
۳. حرف‌هایی از جنس خود مردم از زبان کسانی زده می‌شود که از زاویه‌ای خیلی دور و از نگاهی بسیار نزدیکند. نخبگان جوانی که فرصت مهاجرت به کشورهای دیگر را داشته‌اند اما ماندن را انتخاب کرده‌اند؛ داوطلبان جهادی که در شرایط نیاز جامعه به مهربانی، دست نیازمندان را رها نکرده‌اند و بازیگران، صداپیشگان و مسئولان در این گفتگوها وجوه دیگری از شخصیت خود را به نمایش می‌گذارند.
۴. ایجاد فضای امیدوارانه در قالب این برنامه به خوبی حس می‌شود. امیدواری همان حلقه گمشده‌ایست که جامعه در شرایط پرتلاطم انتشار ویروس کوید ۱۹ در جهان و وضعیت پر تنش اقتصادی این روزهای کشور به آن بسیار نیازمند است.
از سوی دیگر دیدن چهره‌های مورد علاقه مردم یا شنیدن حرف‌هایی مهربانانه و پر شفقت باعث جذابیت آنتن می‌شود. همچنین آکندن شمیم انسانیت و اقدامات جهادی که اختصاص به هیچ فرد خاصی ندارد، رویدادی فرهنگی است که می‌تواند چهره به چهره منتقل شود.
