به گزارش همشهری آنلاین، کیهان نوشت:
روزنامه زنجیره‌ای سازندگی در شماره روز یکشنبه اول مهرماه در گزارشی با عنوان گره‌گشایی در نیویورک، به نقل از یکی از فعالین مدعی اصلاحات، پزشکیان را به دیدار با ترامپ و هریس دعوت کرد.
این فعال مدعی اصلاحات در ادامه این گفت‌وگو تاکید می‌کند که در ایران یک‌سری تابوهایی وجود دارد که چرا باید رئیس‌جمهور ایران با معاون رئیس جمهـور آمریکا صحبت کند؟ درحالی این‌طور نشسـت‌ها اگر انجام شـود، ما چیزی را از که اتفاقا دسـت نمی‌دهیم بلکه فقط فضای جدیدی را ایجاد می‌کند. به‌خصوص اکنون که اسرائیلی‌ها با این جنایت‌هایی که دائما در خاورمیانه انجام می‌دهند به دنبال این هسـتند که ایران را با آمریکا درگیر کنند. خب چنیـن ملاقات‌هایی می‌تواند در راستای همان سیاستی باشد که گفته می‌شود، ایران به دنبال به معنای مدیریـت تنش‌زدایی با آمریکاسـت. این لزوماً برقراری رابطه نیسـت زیرا می‌توانـد در چارچوب مدیریت تنش‌زدایـی در روابـط ایـران و آمریکا باشـد.
سازندگی و دیگر روزنامه‌های زنجیره‌ای با روی کار آمدن دولت جدید مجددا به دنبال تکرار روند اشتباهی هستند که در دوران روحانی نیز با دیکتاتوری تمام سعی در قهرمان‌سازی از آن داشتند.
قدم زدن با جان کری، گفت‌وگوی تلفنی با اوباما و ده‌ها به اصطلاح تابوشکنی دیگری که در زمان برجام برای هموار کردن مسیر دنبال شد، هیچ‌کدام کوچک‌ترین تاثیری در وفاداری و پایبندی آمریکا به برجام نداشت و حتی در زمان اوباما نیز برجام هیچ‌گاه تبدیل به یک قانون در ساختار حقوقی آمریکا نشد.
مدعیان اصلاحات یا واقعیات نظام بین‌الملل را درک نمی‌کنند یا به عمد آن را انکار و از آن چشم‌پوشی می‌کنند. تجربه برجام نشان داد مشکل اصلی در مسیر مذاکرات میان ایران، آمریکا و غرب نه اعتمادسازی که دید استعماری و قلدرمآبانه آنان نسبت به ایران است.
اعتمادسازی و نرمش حداکثری در مقابل غرب در برجام، در فرجام خود به بازگشت تمام تحریم‌ها با شدت بیشتر و بدون قطعنامه شورای امنیت و همچنین بازی بی‌سرانجام چندساله اروپایی‌ها با کشورمان در سازوکار مضحک اینستکس ختم شد.
روزنامه‌ها و رسانه‌های زنجیره‌ای مدعیان اصلاحات در حالی دولت را به ارسال پالس‌های متعدد برای ارتباط با آمریکا ترغیب می‌کنند که در طی ماه‌های گذشته علی‌رغم تلقی مدعیان اصلاحات، آمریکایی‌ها هیچ پالس مثبتی برای تعامل با دولت پزشکیان ارسال نکرده‌اند.
این رویه بیش از هر چیز از سوی طرف مقابل به عنوان نقطه ضعف تعبیر شده و چنین توصیه‌هایی آمریکایی‌هایی که بی‌تعهدی خود به هر مذاکره و تعهدی را پیش‌تر نیز نشان داده‌اند، به فشار بیشتر ترغیب خواهد کرد.
در زمانی که آمریکایی‌ها هیچ نگاه و تعهد خاصی به برجام نداشتند، ذوق‌زدگی‌های امیرکبیرهای خودخوانده از برجام و معجزه خواندن آن از سوی دولتمردان اسبق در چشم آمریکایی‌ها، بیش از هر چیز ایران را نیازمند به توافق نشان داده و منجر به اطمینان خاطر آنان از عدم واکنش ایران نسبت به خروج آمریکا و نهایتا به خروج بی‌کیفر آمریکا از برجام ختم شد.
تکرار یک اشتباه این‌بار نه از سر غفلت که بعضا ظن خیانت را در میان مدعیان اصلاحات تقویت می‌کند.
