هفتم مهرماه به نام روز آتش نشانی و ایمنی نامگذاری شده است. در واقع این روز بهانه ای است تا به گرامیداشت انسان هایی بپردازیم که از جان و آسایش خود در راه حفظ جان و آسایش ما می گذرند.
آتش‌نشانان ، قهرمانان خاموشی هستند که با شجاعت و فداکاری به دل شعله‌ها می‌زنند. آن‌ها در صحنه‌های دلخراش حوادثی مانند پلاسکو و متروپل آبادان، جان خود را در خطر می‌اندازند تا جان دیگران را نجات دهند. تصاویری که از درد و رنج انسان‌ها در آتش و ویرانی به جا می‌ماند، در ذهن این قهرمانان نقش می‌بندد و آن‌ها را به تنگناهای روحی و روانی می‌کشاند.
هر حادثه، بار سنگینی بر دوش این عزیزان می‌گذارد. درد از دست دادن همکاران و نجات‌نیافتن قربانیان، چهره‌هایشان را پژمرده و روحشان را آزار می‌دهد. آیا ما تا به حال به این فکر کرده‌ایم که بعد از نجات زندگی‌ها، چه بر سر زندگی خود آن‌ها می‌آید؟ این سؤال باید در ذهن جامعه جا بیفتد.
بسیاری از این آتش‌نشانان با وجود قهرمانی‌های بی‌نظیرشان، به مرور زمان فراموش می‌شوند. وقتی که شعله‌ها خاموش می‌شود و سکوت بر صحنه حاکم می‌گردد، صداهای درونی آن‌ها همچنان در حال فریاد زدن است. نیازمندیم تا به روان آن‌ها توجه کنیم و به یاد داشته باشیم که قهرمانان نیز به مرهمی برای دردهای خود نیاز دارند.
پاسداشت آتش‌نشانان باید شامل حمایت‌های روحی و روانی باشد. ما باید به آن‌ها یادآوری کنیم که احساسات و روان‌شان اهمیت دارد و در کنار ما هستند. با ایجاد فضایی امن و پذیرنده، می‌توانیم به آن‌ها کمک کنیم تا به زندگی خود ادامه دهند و یادآور شویم که قهرمانان واقعی، نه فقط در عمل، بلکه در درک و پذیرش احساساتشان نیز باید محترم شمرده شوند.
