حسین قره: این ماجرا اما سیر و مسیری دورودراز دارد و به سال‌ها قبل برمی‌گردد. روزگاری مجله فیلم که با سه اسم مسعود مهرابی مدیرمسئول و صاحب‌امتیاز، هوشنگ گلمکانی و عباس یاری شرکا و نویسندگان گره‌خورده بود و تنها ماهنامه‌ای بود که در روزگار قحطی و نبود سینما برای مخاطبان و دوستداران این هنر، محتوا تولید می‌کرد.
همکاری و انتشار مستمر ماهنامه به جریان سینمای ایران شکل داد و تحلیل و گفتگو و مقالات و یادداشت‌های این مجله هم به شناخت بهتر آثار سینماگران که قبل از انقلاب در جریان موج نو بودند کمک کرد و هم به یاری سینمای جریان فیلمسازی که بعد از انقلاب به دنبال خلق زبان سینمایی با ویژگی‌های خود بودند، آمد.
روی جلد مجله فیلم بودن، چه با عکس و چه با تیتر بخشی از اعتبار یک فیلمساز می‌توانست باشد.
اگر چه مخاطبان با ذوق و شوق صفحات آن را ورق می‌زدند تا از سینمای ایران و جهان سر دربیاورند؛ اما به گمان و بر اساس شواهدی که این روزها انتشار می‌یابد، تنشی چندین ساله بین نویسندگان و منتشرکنندگان بوده است که حالا و بعد از سال‌ها از پرده بیرون افتاده است.
شب گذشته پرده‌ای دیگر از این اختلاف بیرون آمد، آن هم وقتی که عباس یاری در یادداشتی در صفحه اینستاگرام خود نوشت: با تاسف بسیار بعد از (۴۲) سال که عمر و جوانی‌ام را برای مشارکت در انتشارِ مجله فیلم، کتاب سال، فیلم اینترنشنال، تقویم سینمایی، مجله فیلم‌امروز و کتاب امسال، همچنین ساخت و تجهیز استودیوهای این واحد مطبوعاتی هزینه کرده بودم، از آن جدا شدم.
او در بخشی دیگر از این نامه آورده است: همه می‌دانند که در تمام این سال‌ها شخصاً دنبالِ هیچ رانتی نبوده‌ام و ورود به کار شخصی و غیر مطبوعاتی، خط قرمزم بوده است. بهرحال شریکم جناب گلمکانی، اعتقاد دارند سلیقه و نگاه ما با هم جور نیست چون زمانه عوض شده و باید شیوهٔ ادارهٔ این واحد مطبوعاتی هم تغییر کند و ایشان در تمام زمینه‌ها شخصاً تصمیم‌گیری کنند.
یاری همچنین در بخش دیگری این پست اینستاگرامی نوشت: البته ما در ابتدایِ بنیانگذاری «فیلم امروز»، مثل گذشته طی اقرارنامه‌ای، متعهد شدیم که در امور معنوی و مالی آن شریک باشیم اما با گذر زمان، نگاه شریکم بتدریج تغییر کرد و من هم برای آن که سدی در برابر موفقیت‌های بیشترِ این کانونِ خوشنامِ مطبوعاتی نباشم، قلبم را در خانه‌ام جا گذاشتم و بعد از چهل‌و دو سال از این کشتی پیاده شدم، در دورهٔ اول فقط مرگ زنده‌یاد مهرابی و نگاهِ سیاسیِ وارث او، باعث ترمزی در ادامهٔ راه شد و در دورهٔ تازه، بعد از فقط سه سال.
همانطور که سینما دوستان و علاقه‌مندان مجله می‌دانند در چهار سال گذشته و بعد از در گذشت مسعود مهرابی نیز تنش در این مجله خبری شد و اختلاف بالا گرفت.
در آن روزها در نهایت مجله «فیلم» مجله «فیلم» ماند و هوشنگ گلمانی ۱۴ روز بعد از درگذشت مسعود مهرابی درخواست مجوز مجله «فیلم امروز» را از سامانه رسانه وزارت ارشاد کرد و مجله فیلم امروز بر اثر اختلافات این دو با فرزند و وارث مسعود مهرابی، پویا مهرابی پا به عرصه مطبوعات گذاشت.
این قصه طولانی است، چرا که پیش از درگذشت مسعود مهرابی آغاز شده بود. از زمانی که بیماری مهرابی اوج گرفت و خواست تا فرزندش عهده‌دار مسئولیت او در مجله باشد. آن‌سوی میدان گلمکانی و یاری بعد از چند ماه کشمش و خبرهای متعدد، بیانیه مشترک نوشته و منتشر کردند تا اختلافات پیش‌آمده را روایت کنند و توضیح دهند که ریشه این جدایی کجاست.
برای پیگیری این ماجرا با پویا مهرابی گفتگو کردیم، او با ابراز اینکه علاقه‌ای به اظهارنظر در خصوص اختلاف پیش‌آمده و جدایی آقای عباس یاری از مجله «فیلم امروز» ندارد، گفت: آنچه امروز اتفاق افتاده است نشان می‌دهد که من ریشه اصلی اختلاف نبوده‌ام و آقایان تعارضاتی که از قبل داشتند بعد جدایی از مجله فیلم هم کماکان دارند و در نهایت بعد از سه سال کار از هم جدا شدند.
مهرابی با اشاره به اینکه همانطور که قبلاً هم گفتم ریشه تنش و اختلاف به سال‌ها قبل بر می‌گردد؛ حتی زمانی که مجله در اوج بود نیز در درون تحریریه اختلاف وجود داشت، گفت: به نظر می‌رسد جوانی و شوق همکاری آن سال‌ها و تلاش پدرم نقش مهمی در همگرایی آن ۳۸ سال داشته است و بعد از اتفاقات چهار سال پیش، من تنها بهانه‌ای برای عدم همکاری آقایان شدم.
او ادامه داد: اگرچه نمی‌خواهم آن روزها را یادآور شوم؛ ولی آقایان گلمکانی و یاری به شکلی خبرها را سمت‌وسو دادند که انگار من آنان را از مجله اخراج کرده‌ام و همه مشکل پویا مهرابی است، درحالی‌که جلسات متعددی برای حل اختلافات در مکان‌های مختلف و با حضور افراد متعدد برگزار شد و حتی در معاونت مطبوعاتی وقت برای حل مشکل جلساتی برگزار شد که در نهایت تلاش‌ها بی‌نتیجه ماند.
مهرابی در پاسخ به این پرسش که اصل اختلاف چه مسئله‌ای بود، گفت: اصل ماجرا این بود مجوز بنا بر مجله فیلم بر اساس قانون به من به‌عنوان ورثه مسعود مهرابی می‌رسید، دومین مسئله سیاست‌گذاری مجله بود، همان نکاتی که آقای یاری هم به آن اشاره کرده‌اند، این در حالی است مجله فیلم در چهار سال گذشته هر ماه و مخاطبان خود را دارد ما کماکان در جشنواره‌های جهانی حضور مستمر داشته و از سال ۱۴۰۰ تاکنون بدون وقفه در تهران و شهرستان‌ها توزیع می‌شود.
به‌هرتقدیر یک از قدیمی‌ترین مجلات ایرانی که روزگاری کارش را در سال ۶۱ شروع کرده بود امروز بعد از ۴۲ سال در شرایطی است که هر کدام از سازندگان آن‌سوی ایستاده‌اند، این درحالی‌که رسانه‌های جهانی با تمام اختلافات درون‌سازمانی به دلیل ساختارهای قانونی و مشخص بودن سهام و... چند ده سال و گاه قرنی باقی ماندند.
۵۷۵۷
