پرسپولیس در شرایط بسیار حساسی هفته هفتم را آغاز کرد. در پایان هفته ششم سه تیم تراکتور، ملوان و سپاهان با ۱۳ امتیاز در رتبه‌های اول تا سوم بودند و پرسپولیس با ۱۱ امتیاز در پله چهارم، سایه فولاد ۱۱ امتیازی را هم کنار خود داشت.
پرسپولیس باید پیروز می‌شد تا بتواند در کورس صدر جدول بماند. در روز اول هفته هفتم ملوان مقابل نساجی متوقف شد. تراکتور هم در بازی آخر باید با فولاد بازی کند، این یعنی پرسپولیس شانس بسیار خوبی داشت که حتی در صورت برد سپاهان خود را از بقیه جدا و به رتبه دوم برساند.
حریف پرسپولیس چادرملو بود که برای اولین بار در تاریخ خود سطح اول فوتبال حرفه‌ای را تجربه می‌کرد. پرسپولیس در ورزشگاه تختی میزبان بود. همه این موارد کنار هم یک برد راحت را برای این تیم کنار می‌گذاشت، تیمی که دربی را برده چرا باید مقابل چادر ملو به مشکل بخورد؟
اما در عمل این اتفاق افتاد. زمین بد، خستگی بازیکنان، غیبت مهره‌های کارساز و ... از حالا تا پایان دنیا می‌توان بهانه برای ناکامی پشت هم ردیف کرد اما در نتیجه تغییری رخ نمی‌دهد! پرسپولیس نمایشی در حد یک تیم برنده نداشت....
اگر یک بار دیگر و فارغ از هیجان بازی به نمایش شاگردان گاریدو نگاه کنید، متوجه خواهید شد که هیچ کدام از پاس‌های این تیم به عدد ۳ نرسید. اما در همان زمین خراب چادر ملو چند بار کار ترکیبی انجام داد!
اینکه تیم حریف با دفاع چند لایه برای مساوی آمده بود، از اول قابل پیش‌بینی بود. معلوم است که یک تیم تازه آمده از لیگ آزادگان مقابل مدافع عنوان قهرمانی برای گل نخوردن می‌آید اما پرسپولیس هیچ برنامه‌ای برای گل زنی نداشت!
البته قرمزها با حملات همه جانبه ثانیه‌های آخر به لطف تجربه بیشتر به گل برتری رسیدند اما کارشناسان و آنالیزورها دیدند که پرسپولیس در این مسابقه اصلاً چیزی به اسم هافبک نداشت. هرگاه که این تیم صاحب توپ بود، بازیکنان در دو خط دفاع و حمله ردیف شده بودند و هیچ رابطی بین این دو خط وجود نداشت.
هافبک‌های پرسپولیس فقط رو به عقب پاس می‌دادند و در ۲۰ دقیقه آخر هم که به ذات و غریزه بازیکنان ایرانی، همه زیر توپ می‌زدند تا شاید در محوطه جریمه اتفاقی رخ دهد یا پنالتی اعلام شود. اتفاقی که افتاد و پرسپولیس هم به گل رسید اما خود گاریدو با عصبانیتش در اواخر بازی نشان داد به هیچ عنوان از نمایش تیمش راضی نیست و بهتر از هر کسی این نقاط ضعف بزرگ را دیده است!
