به گزارش خبرنگار مهر، حجت الاسلام والمسلمین رسول جعفریان رئیس کتابخانه مرکزی، مرکز اسناد و تأمین منابع علمی دانشگاه تهران به مناسبت مبعث حضرت رسول (ص) در یادداشتی به هدف بعثت در قرآن کریم پرداخته است:
پیام بعثت، تهذیب بندگان [یزَکِّیهِم ]، آموختن آیات الهی و حکمت به ایشان [یعَلِّمُهُمُ]، برداشتن زنجیرها [یضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَ الْأَغْلالَ]، و ارائه تصویری از یک زندگی اخلاقی بر اساس اسوه بودن رسول الله است [لَقَدْ کانَ لَکُمْ فی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَة].
اساس این دعوت، بندگی خداوند [لِیعْبُدُون ] و به عبارت رساتر، رواج توحید و یکتاپرستی [قولوا لا اله الا الله تفلحوا] و گذشتن از منیّت‌های فردی و قومی است. آدمی که اسماً الهی را تعلیم یافته [وَ عَلَّمَ آدَمَ الْأَسْماء]، و در نهاد فطرتش تعهد بر بندگی خالقش نقش بسته [أَلَسْتُ بِرَبِّکُمْ قالُوا بَلی]، بار دیگر در این عالم، با بعثت، پیام الهی و هدایتگرانه رسول را می‌شنود تا با پرهیز از شرک، راه توحید و بندگی را بپیماید [وَ اعْبُدُوا اللَّهَ وَ لا تُشْرِکُوا بِهِ شَیئا].
این دعوت اساسش شناخت خداوند و پرستش اوست [لیَعبُدونی]، و حاصل آن داشتن یک زندگی اخلاقی الهی است که چهارچوب اصلی آن اخلاق نبوی، فقه اسلامی، شعور انسانی و باور به قیامت با امید به لقاء پروردگار و بهره مندی از عفو و بخشش و مغفرت اوست.
رسولان الهی، تلاش کرده‌اند تا در این دعوت، در مقام یک مبشر و منذر، هادی و معلم و مرشد و یک اسوه عملی، راه را به بشر بنمایانند. راهی که از دالان عرفان الهی، اخلاق و فقه می‌گذرد و بنیادش بر معرفت الهی و درک این است که فقط اوست که هست و ما بقی تنها نشانی از اویند و در سمت و سوی او بهره‌ای از وجود دارند.
پیامبر که به دعوت مبعوث گشت، سیاه و سفید را برابر شمرد، عرب را با عجم به یک چشم نگریست، فقیر و غنی را برابر خداوند و در صف نماز در کنار هم نشاند، و از قول خداوند گفت که برترین شما متقی ترین شماست و بس [إِنَّ أَکْرَمَکُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقاکُم]. در قرآن هیچ نشانی از منیت های فردی و جمعی، عربی و عجمی، قومی و قبیله‌ای دیده نمی‌شود.
در این دعوت الهی و بعثت، ماهیت دعوت انبیا یکی است و آنچه خداوند به موسی و عیسی و محمد داده، پیام واحد دارد، چنان که خود تأکید کرده است که: لا نُفَرِّقُ بَینَ أَحَدٍ مِنْ رُسُلِه. این انبیا هر کدام در میان قوم و قبیله‌ای بودند اما ماهیت دعوت آنان یکسان و یکی بود. خداوند با تأکید بر این مطلب و در ادامه آن از آدمیان می‌خواهد که: أَنْ أَقیمُوا الدِّینَ وَ لا تَتَفَرَّقُوا فیه دین را اقامه کنند و میان آن به عنوان اینکه این دین از این طایفه و آن یکی از دیگری است، تفرقه ایجاد نکنند.
افتخار اسلام بر این اساس بوده و هست که بعثت الهی رسول الله، برای همه بشر بوده و این دعوت فارغ از هر نوع نگاه تبعیضانه میان همه اقوام به پیش رفته است. همین شعار بوده است که بربرها و ایرانیان و هندیان و رومیان همه بر آن اساس، به اسلام گرویدند و اسلامشان نه از ترس شمشیر امویان و عباسیان، بلکه به عشق نگاه برابراندیشانه اسلام بود که برای آدمی حرمت می‌نهاد و هر کسی را از هر قوم و قبیله‌ای می‌پذیرفت و تفرقه میان مردمان ایجاد نمی‌کرد.
این باعث تأسف است که اساس اسلام، احترام به انسان و کرامت انسانی باشد، اما امروز بیشترین اختلاف بین کشورهای اسلامی و اقوام مسلمان به عنوان عرب و عجم باشد. این نشان از آن است که ما در ادعای اسلام، صادق نیستیم. باید گفت غالب جماعات سیاسی، کسانی هستند که نعمت خدا را می‌شناسند و به اسم آن بر سریر قدرت می‌نشینند و سپس آن نعمت‌ها را با این قبیل رفتارهای قوم گرایانه انکار می‌کنند. [یعْرِفُونَ نِعْمَتَ اللَّهِ ثُمَّ ینْکِرُونَها].
اگر آسمان به زمین بیاید، و یا زمین به آسمان، دعوت انبیا همان است که در قرآن آمده است که: قُلْ إِنَّما أَنَا بَشَرٌ مِثْلُکُمْ یوحی إِلَی أَنَّما إِلهُکُمْ إِلهٌ واحِدٌ فَمَنْ کانَ یرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْیعْمَلْ عَمَلاً صالِحاً وَ لا یشْرِکْ بِعِبادَةِ رَبِّهِ أَحَدا رسول هم که اشرف آدمیان است، بشری است مانند شما، فقط به او وحی می‌شود بر اینکه خدا یکی است. هر کسی که امید دیدار پروردگار را می‌برد، باید عمل صالح انجام دهد و در حین انجام عمل صالح در عبادت پروردگارش شرک نورزد.
رسولان آمده‌اند که آدمی را به دو چیز، استفاده از نعمات زندگی و عمل صالح دعوت کنند. (یا أَیهَا الرُّسُلُ کُلُوا مِنَ الطَّیباتِ وَ اعْمَلُوا صالِحاً إِنِّی بِما تَعْمَلُونَ عَلیم). ای رسولان! از پاکیزه‌ها بخورید و عمل صالح انجام دهید. من به آنچه می‌کنید آگاهم. برای من این قشنگ‌ترین و زیباترین آیت قرآنی است. اول دعوت به بهره مندی از یک زندگی خوب، و دیگر انجام عمل صالح. اینها دو رکن اصلی دعوت و بعثت انبیا هستند. بهتر است حکومت‌های مدعی اسلام و توده‌های مسلمان و همه ما، بر پایه این دو اصل، برنامه ریزی کنیم.
