محققان دانشگاه میشیگان با توسعه یک ریزتراشه به نام CDEXO، روش جدیدی برای تشخیص سرطان ریه از طریق آزمایش خون ایجاد کرده‌اند. این روش جدید 10 برابر سریع‌تر و 14 برابر حساس‌تر از روش‌های قبلی است.
براساس گزارش Futurity، ریزتراشه‌ای که در دانشگاه میشیگان آمریکا ساخته شده است، اگزوزوم‌ها را از پلاسمای خون برای شناسایی علائم سرطان ریه می‌گیرد. اگزوزوم‌ها، وزیکول یا کیسه‌های ریزی هستند که درون آن‌ها پروتئین یا قطعات DNA و RNA وجود دارد.
اگزوزوم‌های سلول‌های سالم سیگنال‌های مهمی را در سراسر بدن منتقل می‌کنند، بااین‌حال اگزوزوم‌های سلول‌های سرطانی می‌توانند با آماده‌کردن دیگر بافت‌های بدن برای پذیرش سلول‌های تومور، به گسترش سرطان کمک کنند.
اگزوزوم‌ها، پروتئین‌ها را هم در داخل کیسه و هم در سطح بیرونی خود حمل می‌کنند. مانند بسیاری از مولکول‌های دیگر، این پروتئین‌های سطحی، کایرال (Chiral) هستند – به این معنی که پیچش راست یا چپ دارند – که باعث می‌شود به روش‌های منحصربه‌فردی با نور تعامل داشته باشند.
در اگزوزوم‌های سرطانی، پروتئین‌های سطحی اغلب جهش یافته‌اند، به این معنی که یک تغییر ژنتیکی ترتیب مولکول‌های سازنده پروتئین را تغییر داده است و کارالیته آن‌ها نیز با پروتئین‌های سطحی سلول‌های سالم فرق می‌کند.
تفاوت کایرال پروتئین‌های سالم و سرطانی را می‌توان از طریق تعامل‌شان با نور پیچ‌خورده یا قطبی‌شده مشاهده کرد. بااین‌حال، این علائم نوری معمولاً ضعیف هستند و تفسیر آن‌ها نیز سخت است. علاوه‌براین، برای انجام این نوع تشخیص، اگزوزوم‌ها باید از نمونه خون استخراج شوند که امری مشکل است، زیرا اگزوزوم‌ها کوچک هستند (30 تا 200 نانومتر).
اکنون برای شناسایی اگزوزوم‌ها، محققان نانوذرات طلا را به شکل دیسک‌های پیچ‌خورده طراحی کردند که اگزوزوم‌ها را در یک حفره مرکزی به دام می‌اندازد. به دلیل تطابق تقریباً کامل در اندازه و شکل، این حفره‌ها به‌طور قابل اعتمادی اگزوزوم‌ها را می‌گیرند.
ریزتراشه‌های CDEXO متشکل از این نانوذرات طلا می‌توانند به تشخیص جهش‌های خاص سرطان ریه کمک کنند؛ به عبارتی پزشکان با کمک این تراشه‌های ریز می‌توانند روش درمان مناسبی را اتخاذ کنند. البته محققان می‌گویند که تراشه CDEXO ابتدا در کنار روش‌های تشخیص سنتی مورد استفاده قرار می‌گیرد. با توسعه بیشتر این فناوری، این تراشه می‌تواند برای غربال‌گری سایر سرطان‌ها نیز استفاده شود.
یافته‌های پژوهش حاضر در Matter منتشر شده است.
