فرارو- نمایندگان مجلس شورای اسلامی طرحی برای ایجاد یک پیمان امنیتی با گروه‌های مقاومت و کشور‌های حامی این گروه‌ها با ایران در دستورکار دارند. این پیمان به‌دنبال ایجاد یک ساختار دفاعی مشترک برای مقابله با تهدیدات خارجی و حمایت از یکدیگر در مواقع بحران است. طبق متن این طرح، کلیه کشور‌ها یا جنبش‌های آزادی‌بخش عضو پیمان مقاومت، در صورت حمله رژیم صهیونیستی یا ایالات متحده به خاک اعضای پیمان، موظف به حمایت همه‌جانبه از قبیل اقتصادی، نظامی و سیاسی از یکدیگر خواهند بود.
به گزارش فرارو، حملات وحشیانه اسرائیل به غزه و لبنان، ادامه دارد و اگرچه حمله موشکی ایران به مواضع اسرائیل در حمایت از حزب الله برای سران اسرائیل شوک آور بود، اما به اعتقاد نمایندگان مجلس، باید یک پیمان امنیتی توسط کشور‌ها یا جنبش‌های آزادی بخش تشکیل شود. با توجه به این طرح پرسش‌هایی درباره چگونگی طراحی و اجرای این نوع پیمان، مطرح است، عزت الله یوسفیان ملا، نماینده ادوار مجلس، مدیر کل پیشین دبیر خانه قوه قضاییه و فعال سیاسی اصولگرا در گفتگو با فرارو به این پرسش‌ها پاسخ داده است:
عزت الله یوسفیان ملا به فرارو گفت: «در حال حاضر در سراسر جهان پیمان‌های نظامی و دفاعی متعددی وجود دارد از جمله، پیمان ناتو و سنتو، این نوع طرح‌ها و پیمان‌ها معمولا ضمانت اجرایی و نیروی نظامی کافی را پشت سر خود دارد که مطرح‌ترین این طرح ها، پیمان ناتو است؛ پیمانی که بسیاری از کشور‌های اروپایی و برخی کشور‌های بلوک شرق سابق را در خود جای داده است. اتفاقا اوکراین هم، چون به دنبال عضویت در ناتو بود، مورد حمله روسیه قرار گرفت، چرا که روسیه نمی‌خواست نیرو‌های ناتو، تا پشت مرز‌های این کشور نفوذ کنند. درواقع در زمانی که چهان به دو ۲ بخش قدرت شرق و غرب تقسیم شده بود، نیرو‌های ناتو، با هدف بازدارندگی در برابر قدرت شرق (اتحاد جماهیر شوروی) تشکیل شده بود، اما حالا و با این وجود که سال‌ها از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی می‌گذرد، دیگر وجود ناتو از دید برخی کارشناسان، توجیه نشده است.»
وی افزود: «با وجود این که برخی کارشناسان معتقدند ناتو، جنبه قلدری پیدا کرده است، هم اکنون کشور‌های منطقه از جمله ترکیه نیز عضو ناتو شده اند. اما به این مقدمه اشاره کردم تا بگویم تشکیل و محکم سازی چنین پیمان‌هایی به ریزه کاری‌هایی گسترده و تلاش‌های زیادی احتیاج دارد و نمی‌توان بدون توجه به قانون اساسی پیمان بین المللی در این سطح تدوین کرد. فرض کنید نمایندگان مجلس بعد از بررسی‌ها این طرح را به تصویب برسانند که باید چنین سازمانی تاسیس شود. مشابه همین طرح را حدود ۴۰ سال قبل، به عنوان «سازمان حمایت از فلسطین» دیدیم که از خود مجلس شروع شد و سیدعلی اکبر محشتمی پور، ریاست این سازمان را بر عهده داشتند. اما در نهایت آن انتظاری که از کارکرد این سازمان داشتیم، رخ نداد. اکنون هم اتفاقاتی که در فلسطین رخ می‌دهد در بالاترین حد جنایاتی است که می‌تواند رخ دهد. حتی در جنگ‌های ۱۹۶۷، که اعراب و اسرائیل درگیر شدند، شاهد این حجم کشته و زخمی نبودیم.»
این نماینده ادوار مجلس در ادامه گفت: «دقت کنید که هم اکنون هم در قبال همه این اتفاقات، اعراب، واکنش ویژه‌ای نشان نمی‌دهند. فرض کنید ما این طرح را تصویب کنیم و قوانین و مقررات بسیار دقیق و مفیدی را هم در آن ضمیمه کنیم، اما باید بپرسیم کدام یک از کشور‌های منطقه در آن عضو خواهند شد یا اثرگذاری می‌کنند؟ متاسفانه دیدیم که بسیاری از کشور‌های منطقه، در قبال شهادت سید حسن نصرالله، واکنش منفعلانه داشتند تا حدی که حتی حاضر به اعلام تسلیت هم نبودند. در این شرایط، میزان همکاری و همگامی کشور‌های منطقه، ضعیف ارزیابی می‌شود و ما چگونه می‌توانیم قانونی تصویب کنیم که برای کشور‌های منطقه، الزام آور باشد؟ مگر نه این که اقدامات اسرائیل نمونه بارز ظلم علیه حقوق بشر است و از شکنجه تا مرگ را شامل می‌شود؟ کدام کشور، حتی همسایگان سرزمین‌های اشغالی اعتراض جدی کرد یا سعی کرد مانع از نتانیاهو شود؟»
وی افزود: «شاید مهمترین اقدامی که انجام شد همان ترک سالن سازمان ملل، حین سخنرانی نتانیاهو بود و این حد واکنش، اساسا کارکرد خاصی ندارد؛ بنابراین مجلس چه چیزی می‌تواند تصویب کند که به معنای واقعی کلمه الزام آور باشد؟ حقیقت این است که اگر واقع بین باشیم، طرح‌های این چنینی اگرچه قابل تقدیر است، اما چندان کارکردی نخواهد داشت. شاید روش بهتر این است که سیستم دیپلماسی کشور به شکل تک به تک با کشور‌هایی که حدس زده می‌شود در چنین شرایطی به کمک مردم مظلوم فلسطین بیایند، صحبت کرده و رایزنی کند. هرچند حتی در این مورد هم بعید است کشور‌های عرب منطقه، پا به پای ما در راستای حمایت از حزب الله، حماس و دیگر نیرو‌های مقاومت منطقه گام بردارند. به همین دلیل حدس من این است که بعید به نظر می‌رسد این طرح، ضمانت اجرایی پیدا کند.»
