همشهری آنلاین -یکتا فراهانی : تصور کنید باستان شناسان در حال حفاری غاری قدیمی هستند که در آن معتقد بودند اجدادی مانند میمون اولیه را خواهند دید. اما در عوض فسیلی را یافتند که تقریباً از انسان امروزی قابل تشخیص نیست. این ممکن است همان چیزی باشد که اخترشناسان وقتی کهکشانی تکامل یافته شبیه کهکشان راه شیری را کشف کردند.
کمی بعد از انفجار بزرگ!
اخترشناسان زمانی که کیهان تنها ۷۰۰ میلیون سال قدمت داشت، فضا را روشن کردند. با توجه به اینکه اکثر دانشمندان بر این باورند که جهان امروزی ۱۳.۸ میلیارد است، آن دوره هنوز هم می تواند دوران کودکی جهان در نظر گرفته شود؛ یعنی کمی بعد از انفجار بزرگ. محققان با استفاده از آرایه بزرگ میلی‌متری/زیر میلی‌متری آتاکاما، یا ALMA، رصدخانه‌ای در صحرای آتاکامای شیلی، کهکشانی را کشف کردند که به نظر می‌رسد مانند کهکشان‌های امروزی منظم است.
دورترین کهکشان دیسکی در حال چرخش
این تیم واندرکایند کیهانی REBELS-۲۵ را نامگذاری کردند و معتقدند که دورترین کهکشان دیسکی در حال چرخش است که تاکنون کشف شده است. این یافته ها به تازگی در ماهنامه انجمن سلطنتی نجوم منتشر شد.
ژاکلین هاج، یکی از نویسندگان مقاله در دانشگاه لیدن در هلند، در بیانیه‌ای می گوید : طبق درک ما از شکل‌گیری کهکشان‌ها، انتظار داریم که اکثر کهکشان‌های اولیه کوچک و ظاهری آشفته داشته باشند.
بیشتر بخوانید :
کشف دورترین کهکشان شبیه به راه شیری
تبدیل بزرگ‌ترین کهکشان‌ها به کوتوله
رکوردشکنی تلسکوپ فضایی جیمز وب
به لطف تلسکوپ فضایی جیمز وب، این کشف نه‌تنها یک رکوردشکنی است، بلکه شواهدی در حال افزایش است که نشان می‌دهد کیهان‌شناسان نیاز به تجدیدنظر در تصورات قبلی خود در مورد تکامل کهکشان دارند.
تا همین اواخر، نظریه‌پردازان بر این باور بودند کهکشانی به زیبایی کهکشان راه شیری (مثلاً با یک صفحه چرخان و بازوهای مارپیچی) نیازمند میلیاردها سال تکامل است.
شباهت REBELS-۲۵ که مخفف برنامه ALMA's Bright Emission Line Survey، REBELS-۲۵ است به‌زودی آشکارتر خواهد شد.
دورترین کهکشان مارپیچی میله‌ای
این مطالعه نکاتی از دیگر صفات بالغ، مانند میله دراز مرکزی و بازوهای مارپیچی را نشان داد. تیم تحقیقاتی قصد دارد مطالعات بعدی را روی کهکشان باستانی انجام دهد تا این ویژگی‌ها را تایید کند.
چنین ساختارهایی، در صورت اثبات، REBELS-۲۵ را به دورترین کهکشان مارپیچی میله‌ای شناخته شده تبدیل می‌کند. این رکورد رکورد Ceers-۲۱۱۲ را که سال گذشته با تلسکوپ وب ناسا کشف شد، شکست. کشف Ceers-۲۱۱۲ را در ۲ میلیارد سال پس از انفجار بزرگ قرارداد.
ستاره‌شناسان قبلاً فکر می‌کردند میلیاردها سال طول می‌کشد تا کهکشان‌ها به‌اندازه کافی پایدار شوند تا به‌اصطلاح «میله‌ها»، نوارهایی از ستاره‌ها و گازهایی که در سراسر هسته کهکشان می‌شکنند، ایجاد کنند.
میله‌ای «درآمیز» به کیهان
میله‌ها در کهکشان‌های مارپیچی زمانی تشکیل می‌شوند که مدار ستارگان نزدیک هسته کهکشان نامنظم و کشیده می‌شوند. با بزرگ‌تر شدن مدار ستارگان، به‌اصطلاح شروع به‌قرار گرفتن در یک خط می‌کنند.
میله‌ها رشد می‌کنند؛ زیرا جاذبه آنها ستاره‌های بیشتری را جمع می‌کند. در نهایت، درصد زیادی از ستارگان در قلب کهکشان در نوار گیر می‌کنند. وقتی ستاره‌شناسان یک نوار ستاره‌ای را تشخیص می‌دهند، معمولاً آن را به این معنا تفسیر می‌کنند که کهکشان به مرحله سکونت رسیده است.
چندی پیش ناسا بر اساس بررسی تکامل کیهانی اعلام کرد کهکشان‌های مارپیچی میله‌ای «دیرآمیز» به کیهان هستند. این مطالعه به رهبری Kartik Sheth از مرکز علمی Spitzer در Caltech در پاسادنا، بیش از ۲۰۰۰ کهکشان مارپیچی را از سرشماری تلسکوپ فضایی هابل بررسی کرد.
کهکشان‌هایی با ساختارهای نامشخص
این نمونه ۷ میلیارد سال پیش کهکشان های مشابه راه شیری بسیار کمتری پیدا کرد، زمانی که جهان تقریباً نصف سن فعلی خود بود. طبق تحقیقات قبلی، تنها ۲۰ درصد از کهکشان های مارپیچی در گذشته های دور دارای میله بودند، در مقایسه با نزدیک به ۷۰ درصد از گروه مدرن تر آنها. این مشاهدات اخترشناسان را به این نتیجه رساند که حتی کهکشان‌های عظیم نزدیک‌تر به سپیده‌دم زمان، توده‌ای‌تر بوده و ساختارهای نامشخصی دارند.
