شاید وقت آن رسیده باشد که گاهی بی چشمداشت و بی مناسبت خاصی، صرفاً به پاس انسانیت و مهری که در روابط انسانی و عاطفی مان وجود دارد، یکدیگر را در آغوش بگیریم و چند ثانیه خودمان را بسپاریم به آن جریانی از انرژی و عشقی که سرشارمان می کند.
به گزارش سواد زندگی در آغوش گرفتن عزیزان مان، حرکت سختی نیست، می توان به سادگی انجامش داد. اما چه بسیار وقت ها که اثر تسکین دهنده و سخت معجزه آسایش را از یاد می بریم.
وقتی کسی را بغل می کنیم، و با مهر در آغوشش می گیریم، از وجود کس دیگری نفس می کشیم.
البته که کلمه بسیار مهم و کلام بسیار تاثیر گذار است. اما رفتار و کردار بیش از گفتار اهمیت ندارند، برخلاف آنچه شاید برخی از آن دم زنند.
چه بسیار مواقعی که صحبت کردن در مورد مشکلات بهترین راه حل است. با این حال، گاهی اوقات اگر کلمات جایی کم بیاورند، یا نیاز به حمایت داشته باشند، بهترین راه حل این است که کلمات خود را با این حرکت انسانی همراه کنیم که به سادگی یک نفر را در آغوش بگیریم.
اگر می دانستم که این آخرین باری ست که تو از این در می گذری، سفت بغلت می کردم؛ صدایت می زدم و برکه می گشتی دوباره تو را در آعوش می گرفتم و گرم بغلت می کردم.
مارکز
ترشح هورمون کورتیزول (هورمونی که در زمان استرس ترشح می شود) را کاهش می دهد
فشار خون را تنظیم می کند
ارتباط بین دو نفر را بهبود می بخشد
عزت نفس را افزایش می دهد
از طریق ترشح اکسی توسین، هورمونی که وظیفه اصلی آن ایجاد احساس خوب و محبت در فرد است، احساس امنیت ایجاد می کند
گیرنده های پوست ما را فعال می کند
اکنون با توجه به نتایج تحقیقات دانشمندان این سوال مطرح می شود که:
آیا در آغوش گرفتن می تواند عملکرد و تاثیری مانند ویتامین ها بر بدن داشته باشد و از میزان مراجعه به پزشک بکاهد؟
بنا به تحقیقاتی که در دانشگاه کارنگی ملون ِ پنسیلوانیا به سرپرستی دکتر شلدون کوهن، استاد روان شناسی دانشکده علوم اجتماعی، انجام گرفته است، این ایده کمابیش به واقعیت های علمی نزدیک است .
پروفسور کوهن و تیمش تصمیم گرفتند در آغوش گرفتن را به عنوان نمونه ای از حمایت اجتماعی مطالعه کنند. هدف نشان دادن گزینه در آغوش گرفتن به صورت یک شاخص معمولی از یک رابطه صمیمانه و نزدیک با شخصی دیگر است.
تحقیقات علمی این تیم نشان دادند که افرادی که با دیگران در تعارض هستند، میزان استرس و اضطراب بیشتری را تجربه می کنند. سیستم ایمنی ضعیف تری دارند و کمتر قادر به مبارزه با سرماخوردگی هستند.
همچنین تحقیقات حاکی از این بودند که برعکس گروه ذکر شده در فوق افرادی که از حمایت اجتماعی برخوردارند و روابط عاطفی نسبتاً خوبی دارند، مهربانند تا حدی در برابر اثرات استرس بر حالات روانی مانند افسردگی یا اضطراب مقاوم تر هستند.
این گروه سیستم ایمنی قوی تری داشتند و در برابر سرماخوردگی و آنفلوآنزا مقاوم تر بودند.استرس کمتر سیستم ایمنی بالاتر از نتایج اولیه این تحقیق بود.
در هر صورت، برای تأیید این حقیقت که در آغوش گرفتن یکی از بهترین درمان‌های غم و اندوه ماست، به اطلاعات بیشتری نیاز نداریم.
نیاز به تحقیقات خاصی نیست، همه ما با تجربه اندوه و متعاقب آن همدلی و در آغوش کشیده شدن از سوی عزیزانمان به فراست از تاثیرات مثبت آن آگاه شده ایم.
پدیده آغوش رایگان از داستان خوان مان شروع شد، مردی استرالیایی که در سال 2004 بعد از پشت سر گذراندن دوره هایی از افسردگی و تنهایی شبی اتفاقی در یک مهمانی از سوی یک غریبه در آغوش گرفته شد و از آن به بعد زندگی اش تغییر کرد.
خوان مان بعدها به پاس متحول شدن زندگی اش “جنبش آغوش رایگان” را راه انداخت و در جایی گفت: ” چیزی که مرا برانگیخت این بود که بفهمم ما در عصری از گسست اجتماعی و فقدان تماس فیزیکی انسانی زندگی می کنیم“.
با این اوصاف شما نیز هم اکنون به خودتان، اطرافیان تان، عزیزان تان و تعداد در آغوش گرفتن های تان فکر کنید.
به مواقعی فکر کنید که توانستید یک موقعیت پرتنش را آرام کنید یا به سادگی به آن مواردی فکر کنید که احساس خوبی در شما ایجاد کردند.
در آغوش گرفتن در صبح برای داشتن یک روز خوب، برای تبریک گفتن به کسی، یا بعد از مشاجره، یعنی اینکه دوباره با ابتدایی ترین بخش از خود و ارتباط های مان ارتباط برقرار کنیم.
نگه داشتن یک نفر در آغوش خود، نزدیک شدن به اوست، شما از وجود کس دیگری نفس می کشید و جان و حیات می گیرید.
در پس این احساس در می یابید که همه ما از یک وجود شکل گرفته ایم و پا به دنیای هستی گذاشته ایم.
به آخرین باری که کسی را بدون قید و شرط در آغوش گرفتید، فکر کنید. مادرتان، همسرتان، پدر یا فرزندتان؟ به همکار یا دوست تان یا صرفاً یک انسان با احساسی انسانی.
برای پایان دادن به این مقاله، می توانید به یکی از محارمی که هم اکنون در کنارتان است، در چارچوب عرف و فرهنگ تان نزدیک شوید و او را برای مدت طولانی در آغوش خود بگیرید، انگار که زمان را متوقف کنید. آغوشی که حداقل 8 ثانیه طول بکشد، سفت و محکم.
آیا اگر اعضای خانواده به جای جر و بحث های بیهوده در مواقعی که کلام قاصر می ماند، صرفا یکدیگر را در آغوش می گرفتند، خانواده پناهگاه امن تری نبود؟
اگر همسران به جای کشمکش های فرساینده یکدیگر را در آغوش می گرفتند و محبت شان را بی دریغ به یکدیگر نشان می دادند، کانون زناشویی گرم تر و بی دغدغه تر نبود؟
آیا اگر سیاستمداران و حمکرانان جهان به جای جنگ و کینه ورزی یکدیگر را انسانی در آغوش می کشیدند، جهان جای بهتری برای زندگی کردن نبود؟
خودمان، دیگران و زمینی را که بر آن زندگی می کنیم، بی چشمداشت دوست بداریم.
