وی در گفت‌وگویی درباره زندگی ادبی خود توضیح داده است: «شاعری را از سال ۱۳۲۰ که هفده سال داشتم آغاز کردم، تاریخ تولدم سال ۱۳۰۳ است؛ چون پشت قرآن پدرم، عموی پدرم نوشته ۲۱ جوزای ۱۳۰۳ که خرداد ماه ۱۳۰۳ می شود؛ ولی در شناسنامه‌ام سال ۱۳۰۰ قید شده است. من از جوانی و از دوره دبستان و دبیرستان، عاشق ادبیات بودم. در دوران مدرسه عده‌ای با من هماهنگ بودند و ما همیشه سنگ ادبیات را به سینه می‌زدیم و البته چند نفری هم بودند که سنگ ریاضیات را به سینه می‌زدند. یعنی دسته‌بندی کرده بودیم و من سردسته کسانی بودم که طرفدار ادبیات بودند. عشق عجیبی به ادبیات داشتم. من در میان شاعران، اول فردوسی را دوست داشتم، بعد سعدی، حافظ و مولوی را. یک بار هم عموی پدرم خبر داد که شاعری به نام «تاگور» از هندوستان به ایران آمده و با استقبال مواجه شده و قرار است چند شبی را هم در اصفهان اقامت کند. قرار بود مدیران اداره‌ها و شاگردان مدارس را به دیدارش ببرند و یک نمایشی هم در حضور او برگزار کنند. تشریفات زیادی برای او تدارک دیده بودند. عموی پدرم تعریف می کرد که قرار است به‌دلیل حضور او در ایران برنامه‌های مفصلی برگزار شود. این هم در من اثرگذار بود که چه خوب است انسان شاعر باشد.»
وی همچنین تعریف می‌کند: «دکتر محمد مصدق در مبارزه با استعمار و استبداد بسیار فعال بود و برای حفظ ذخایر و منافع ملی ما کوشش بسیاری از خود نشان داد و این نظر مرا جلب کرد؛ به این جهت وقتی انگلیسی‌ها تهدید خود را آغاز کردند، اشعاری را در دفاع از اقدام‌های مصدق در روزنامه‌ها منتشر کردم و گاهی نیز آنها را به‌صورت دستی و در خیابان‌ها میان مردم پخش می‌کردم. پولی به افرادی می‌دادم تا این اوراق را میان مردم توزیع کنند.» ادیب برومند در ۲۳ اسفندماه ۱۳۹۵ در سن ۹۳ سالگی به علت کهولت سن در تهران درگذشت و سیدمحمود دعایی بر پیکر او نماز خواند.
