عصرایران؛ احسان محمدی- «تیم ملی ایران از میزبانی مرحله مقدماتی دیدارهای جام‌جهانی 2022 محروم شد و باید برای ادامه مسابقات به کشور بحرین برود.»
خبر ساده و کوتاه اما تلخ و ترسناک بود. ما دو دیدار مرحله رفت را به بحرین و عراق باختیم. بعد از پیروزی 14 گله برابر کامبوج حالا عملاً صعود به مرحله بعد به امام و اگر افتاده بود، امیدوار بودیم به بازی برگشت. حتی بدون تماشاگر اما AFC رسماً اعلام کرد که بحرین را شایسته میزبانی تشخیص داده است.
مثل همیشه این جریان شروع شد:
این یک توطئه از سوی کشورهای عربی است. آن‌ها ناجوانمردانه و با استفاده از دلارهای گازی و نفتی مدیران ارشد AFC را متقاعد کردند که ایران میزبان مناسبی نیست. این یک نقشه سیاسی برای صدمه زدن به کشور است، این رفتاری خلاف ارزش‌های اخلاقی است و ما به FIFA شکایت می‌کنیم و ...
حتی اگر همه این جملات مو به مو درست باشد که برخی از آن‌ها درست است باز مثل همیشه خودمان در رقم خوردن این اتفاق مقصریم و باید دست از این مویه‌کردن‌های دائم و بازی کردن نقش قربانی برداریم. اینکه همیشه داوری‌ها علیه ایران است، همه در آسیا می‌خواهند ما را زمین بزنند، بازیکنان ما را بدون دلیل محروم می‌کنند، توطئه است، رشوه است و ... را میلیون‌ها بار بعد از هر ناکامی شنیده‌ایم؟ نتیجه؟ هیچ! جز بدتر شدن حال مردم.
عربستان و بحرین حتماً از قدرت مادی و لابی‌شان استفاده می‌کنند. اینکه چه رژیم‌های ناسازگاری آنجا حکومت می‌کند که علیه ایران و ایرانی هستند یک طرف ماجراست و اینکه کسانی سفارت و کنسولگری عربستان را فتح کردند و پرچم بحرین را سوزاندند و علیه این کشور شعار دادن یک طرف دیگر. در چنین فضای خصمانه‌ای واقعاً انتظار «جوانمردی» و «رعایت قواعد اخلاقی» داریم؟ واقعاً باور کرده‌اید سیاست از فوتبال جداست؟ انتظار دارید در این گوشه پربلای جغرافیا که بوی باروت، خون و نفت می‌دهد افراد به نفع کشورهای خود میز را واژگون نکنند؟
فدراسیون فوتبال به ریاست عزیزی خادم، نیامده در چاهی افتاده که مشخص نیست توسط چه کسانی کنده شده. من سند و مدرکی ندارم که ثابت کنم مهدی تاج نایب رئیس کنفدراسیون فوتبال آسیا کوتاهی یا اهمال کرده یا می‌توانسته جلوی این خسارت را بگیرد اما با سیاست «دیگی که برای من نجوشد» با ماجرا برخورد کرده است اما یک بار برای همیشه باید جلوی این اتفاقات و ناله کردن‌های بیهوده گرفته شود.
زمانی رئیس فدراسیون فوتبال افتخار می‌کرد با دادن هدایایی مثل فرش و پسته محرومیت بازیکنان ایران به ویژه کریم باقری را پاک کرده تا او بتواند مقابل استرالیا بازی کند. بازی کرد، گل زد و ایران به جام جهانی رفت. مقصودم این است که هر کس در هر سطحی دستش رسیده اعمال نفوذ کرده و اگر توانسته ظرف میوه را به طرف خودش سُر داده است.
ما جزو قاره آسیا هستیم. نمی‌توانیم برویم و عضو یوفا یا کنکاکاف شویم، باید با همین AFC که می‌دانیم ساختار فوق العاده‌ای ندارد کار کنیم. این زمین بازی ماست. قبلاً هم نوشته‌ام وقتی در رسانه رسمی می‌گوییم ای‌اف سیرک، وقتی دوستان زیادی نداریم که در چنین لحظاتی کنارمان بایستند و از حق ما دفاع کنند، وقتی جیب پرپول، لب خندان یا افراد مطالبه‌گر و باسوادی در این ساختار نداریم، طبیعی است که این بلاها را سرمان بیاورند.
کام همه در پایان سالی تلخ، تلخ‌تر شد. امیدواریم به مذاکرات، لابی‌ها، شکایت و چانه‌زنی برای برگرداندن میزبانی به ایران اما این دیوار کج است. تا ثریا هم کج می‌رود. راه‌حل ماجرا نه قهر است، نه زدن زیر میز و نه اتهام‌زدن‌های غیرقابل اثبات.
