بعد از بمباران شیمیایی سردشت، ایران این حمله را به طور مستقیم به کوتاهی شورای امنیت در اقدام علیه حملات شیمیایی قبلی عراق نسبت داد و وزیر خارجه وقت ایران ادعا کرد که عراق بیانیه ضعیف شورا در ۱۴ می ۱۹۸۷ را به منزله اختیار برای توسل مستمر به جنگ افزارهای شیمیایی تفسیر کرده است.
خواب غفلت سازمان ملل متحد و جامعه جهانی با اتفاق سردشت آشوب نشد تا اینکه یک سال بعد، صدام جسورتر شد و از همین روش جنایت علیه مردم کشور خود در حلبچه استفاده کرد که به مراتب ابعاد فاجعه و جنایت بسیار گسترده بود. چرا که صدام معتقد بود که مردم کردستان و انقلابیون کُرد با جمهوری اسلامی ایران و پاسداران همکاری دارند، اما واقعیت این نبود. بلکه خصلت و اخلاق رژیم بعث عراق به گونه‌ای مبنای دیکتاتوری و فاشیستی داشت و همین باعث شد که از سلاح‌های شیمیایی برای نابودی و نسل‌کشی کُردها استفاده کند. از همین رو مردم بی‌گناه اقلیم کردستان عراق و مبارزین و انقلابیون کُرد را با عوامل شیمیایی بمباران کرد.
در پی این جنایت جنگی که در اواخر جنگ تحمیلی عراق علیه ایران انجام شد، مردم کُرد عراق به ایران آمدند. براثر بمباران شیمیایی حلبچه نزدیک ۵۰۰۰ نفر زن و مرد و کودک به شهادت رسیدند و ۱۲ هزار نفر هم زخمی شدند. به دنبال این جنایت، کل شهر حلبچه تخلیه شد.
مقدمه این جنایت ضد بشری به دست علی‌شیمیایی که پسر عموی صدام بود با بمباران شیمیایی شهر «حلبچه» کردستان عراق در روز ۲۵ اسفندماه سال ۱۳۶۶ آغاز شد. علی شیمیایی ابتدا توأم با بمباران متعارف شهرهای ایران از جمله تهران، شهر حلبچه را هم مورد حمله قرار داد تا با شکسته شدن دَر و پنجره منازل این شهر، مردم دیگر نتوانند در برابر کاربرد سلاح نامتعارف شیمیایی از خود مقاومتی نشان دهند.
۵۸۵۸
