به گزارش گروه وب گردی خبرگزاری صدا و سیما؛ با نگاهی به آخرین اطلاعات اقلیمی ماهوارهٔ کوپرنیکوس دیده می‌شود که ماه گذشته به گرمی فوریه پنج سال پیش نبود و دمای آن تنها یک دهم درجه بالاتر از میانگین دمای سال‌های ۱۹۹۱ تا ۲۰۲۰ بود. اگر نگاهی دقیق‌تر بیندازیم، ماه گذشته ماه فوق‌العاده‌ای بوده است. دمای این ماه در مرکز و جنوب ایالات متحده، سردتر از معمول بود، درحالی‌که تودهٔ هوای قطبی به تگزاس رسید. سیبری هم بسیار سردتر از معمول و گرین‌لند گرمتر از معمول بودند.
همچنین در ماه گذشته در قلب اروپا چرخشی از سرما به گرما داشتیم. نمونه‌اش شهر گوتینگن آلمان است، که رکورد تازه‌ای را ثبت کرد. درحالی‌که در ۱۴ فوریه دمای این شهر منفی ۲۴ درجه بود یک هفته بعد این دما به مثبت ۱۸ درجه رسید.
آیا این‌ها هم نشانهٔ تغییرات آب‌وهوایی است؟
پرفسور دانیلا دومیسن استاد هواشناسی دانشگاه زوریخ دراین‌باره می‌گوید: «البته این نوسانات، احتمالا خودِ تغییرات آب‌وهوایی نیستند. سرمای اوائل فوریه عمدتاً در اثر گردباد‌های قطبی بود، و وقتی تأثیر آن‌ها تمام شد به دمای معمول و حتی بالاتر از معمول برگشتیم، که نشانهٔ واقعی تغییرات آب‌وهوایی است.»
اتحادیهٔ اروپا در ماه جاری اعلام کرد قصد دارد تا سال ۲۰۳۰ به‌منظور افزایش تنوع زیستی ۳ میلیارد درخت بکارد. می‌توان کربن ذخیره‌شده در هر درخت را به خوبی تخمین زد. هر درخت این‌چنینی حدود یک تن کربن دارد. پس چند درخت باید کاشت تا تأثیر انتشار گازکربنیک خنثی شود؟
فابریتزیو، مالاجی، مدیر فنی پارک اولیو سود در کرمونای ایتالیا می‌گوید: «می‌دانیم که سرانهٔ انتشار گازکربنیک در جو، به‌ازای هر شهروند اروپایی حدود ۵ تا ۷ تن در سال است، بنابراین به‌لحاظ نظری، برای جبران تأثیر مصرف هر شهروند اروپایی ۵ تا ۷ درخت نیاز است.»
همهٔ جنگل‌ها به یک میزان گازکربنیک جذب نمی‌کنند، بلکه این میزان به نوع درختان، محیط زیست، و چگونگی مدیریت جنگل‌ها بر می‌گردد.
مائورو ماسیه‌رو، استادیار سیاست جنگلداری در دانشگاه پادووا می‌گوید: «جنگلی نظیر این، به جذب گاز کربنیک و ذخیره شدن کربن در گیاهان کمک می‌کند. چوبی که تولید می‌شود برای تولیدات ماندگار به‌کار می‌رود. این‌ها به مدت ۱۲ سال کربنی را ذخیره می‌کنند که در غیر این صورت همه وارد جو می‌شد.»
بنابراین جنگل‌هایی با مدیریت درست می‌توانند کربن را چندین دهه ذخیره کنند. اما باید جنگل‌زدایی را متوقف کرد و قدر جنگل‌های کنونی را دانست و به‌دنبال راه قطع انتشار گاز کربنیک بود؛ که دیه‌گو فلوریان، عضو شورای نظارت بر جنگل‌ها در کرمونای ایتالیا می‌گوید: «باید نخست انتشار گاز کربنیک را تا جای ممکن کم کنیم، آن هم با ساخت فناوری‌هایی که آلایندگی کمتر و معیار‌های زیستی بالاتری دارند و فقط بعد از این‌ها باید به‌فکر جبران گاز‌هایی بود که نمی‌توان انتشارشان متوقف کرد.»
