به گزارش الف، فریدمن در مقاله ای در نیویورک تایمز با اشاره به فعالیت های بشری در تخریب اکوسیستم، تصریح کرد احتمال وقوع بیماری فراگیری دیگر نظیر کرونا، بسیار زیاد. است.
<<تصور کنید که در دسامبر 2019 کشور ایکس شاهد یک حادثه هسته ای بود، مثلا یک موشک هنگام آزمایش، از مدار تعیین شده خود، خارج شده باشد. نتیجه آن، یک انفجار کوچک اتمی است که ابری از رادیواکتیو در سراسر جهان منتشر کرده، به مرگ 2.66 میلیون نفر منجر شده، میلیاردها دلار هزینه بهداشت و درمان به بار آورده و خسارات اقتصادی آن به بروز رکود جهانی منجر شده باشد. به نظر شما امروز ما باید درباره چه چیزی صحبت می کردیم؟
ما قاعدتا باید درباره قوانین جدید حاکم بر امنیت سلاح های هسته ای گفت و گو می کردیم تا اطمینان یابیم چنین حادثه ای دیگر رخ نخواهد داد.
ما به تازگی شاهد حادثه ای طبیعی بوده ایم که شبیه چنین انفجار هسته ای بوده است. بسیاری می گویند یک عامل بیماری، از خفاش به یک حیوان دیگر و از آن به یک انسان در چین منتقل شد و پس از آن در سراسر دنیا گسترش یافت، و به بروز فاجعه ای انسانی و تریلون ها دلار هزینه انجامید. این بحران چندین دهه پس از بیماری های فراگیر دیگری رخ داد نظیر ابولا، سارس و اچ آی وی.
به تازگی نخستین سالگرد اعلام سازمان بهداشت جهانی را پشت سر گذاشته ایم که گفته بود کووید-19 از سارس ناشی می شود، پس خوب است بپرسیم برای جلوگیری از بروز مجدد این بیماری، چه اقدام کوچک جمعی انجام داده ایم؟
بهترین پاسخی که من یافته ام این است: هیچ کاری، دست کم هیچ کار معناداری انجام نداده ایم.
و اگر از دامپزشکان یا دیگر حامیان حیوانات بپرسید، خواهند گفت که شیوع سارس و انتقال آن از حیوانی در حیات وحش به انسان، نه تنها عجیب نبود، بلکه احتمال وقوع مجدد این بیماری در آینده نزدیک هم وجود دارد... پس باقی مانده ماسک هایتان را دور نریزید.
اینها نکاتی بود که از یک وبینار جهانی با عنوان "بیماری های در حال ظهور، تجارت حیات وحش و مصرف: ضرورت مدیریت قاطع جهانی" ذکر کردم. من مسئول هماهنگی آن نشست بودم که هدف از برگزاری آن یافتن راه های جلوگیری از بیماری های همه گیر در آینده بوده است... کارشناسان حاضر می گفتند سلامت حیات وحش، سلامت اکوسیستم و سلامتِ خودِ ما، با یکدیگر ارتباط تنگاتنگ دارد.
کارشناسان معتقد بودند دلیل اصلی ظهور و شیوع ویروس های کشنده طبیعت نیست، بلکه رفتارِ خودِ ماست. "ما این ویروس ها را به اتاق نشیمن خود دعوت می کنیم. ما اجزای مُرده حیوانات وحشی را می خوریم، جانوران را به دام می اندازیم و گونه ها وحشی آنها را با هم ترکیب می کنیم تا در بازار بفروشیم و طبیعت را با گام هایی به شدت سریع نابود می کنیم - به جنگل زدایی ها فکر کنید- همه این موارد احتمال مواجهه ما را با عوامل جدید بیماری زا افزایش می دهد.
تمام این رفتارهای سه گانه یک نکته مشترک دارند: ارتباط جدا شده انسان با طبیعت... بسیار طبیعی است، جنگل ها، سیستم های گردش آب، اقیانوس ها، چمنزارها و تنوع بیولوژیک درون آنها عملا هوای پاکیزه، آب آشامیدنی، و غذای سالم مورد نیاز را در اختیار ما قرار می دهند و علاوه بر آن، از ما در برابر ویروس ها حفاظت می کنند. اگر از آن سیستم های طبیعی حفاظت کنیم، آنها نیز از ما حمایت می کنند. برای جلوگیری از بروز بیماری های فراگیر با منشاء حیوانی، باید قطعا سه گام برداریم.
نخست آن که بپذیریم بسیاری از ویروس های کشنده با منشاء حیوانی از طریق بازارهایی به انسان منتقل می شوند که در آن موجودات اهلی و وحشی از زمین و دریا با هم به فروش می رسند... مقامات چینی فکر می کنند یک پستاندار از حیات وحشِ مزارع خودشان عامل احتمالی ویروس کرونا از خفاش به انسان بوده است...ما نتوانستیم مانع از شیوع سارس نوع اول و دوم بشویم، چند بار انسان باید اجازه بدهد که این چرخه تکرار شود؟...کشورهای ثروتمند جهان باید دست در دست یکدیگر بدهند و با فقر و کمبود مواد غذایی مقابله کنند.
دوم، کشورهای ثروتمند همچنین باید بر تلاش های خود برای مقابله با زنجیره های غیرقانونی مرتبط با تجارت حیات وحش بیفزایند...
و سرانجام مساله جنگل زدایی؛ آنچه که برزیل با جنگل های طبیعی خود انجام داد؛ آنچه که ما با افزایش چشمگیر مناطق شهری خود انجام می دهیم؛ و آنچه که چین در گسترش روزافزون حیات مدنی خود انجام می دهد، به همه مربوط می شود. هر سه کشور در حال نابودی مناطق طبیعی و نزدیک کردن حیات وحش با مردم هستند که به بروز بیماری های همه گیر می انجامد. این روند باید متوقف شود.
اگر شرکت های چند ملیتی همچنان می توانند فعالیت های معدنی خود را در جنگل های بزرگ باقی مانده در جهان ادامه دهند، بدون آن که هزینه تحمیل شده آن را بر تک تکِ ما بپردازند، به چیزی می رسیم که لیاقت آن را داریم. اما اگر این شرکت ها ملزم شوند بابت مخاطرات منجر به بیماری های فراگیر هزینه بپردازند، شاید برخی از این طرح ها اصلا اجرا نمی شد.
همان طور که "راس میترمیر" خزنده شناس شهیر به من گفت " وقتی که یک کاوشگر به روی مریخ فرود می آید تا تحقیق کند آیا اثری از حیات در آن بوده است یا نه، ذوق می کنیم؛ ولی در همان حال در زمین به نابودی اکوسیستم بسیار پرتنوع، نظیر جنگل های استوایی و صخره های مرجانی ادامه می دهیم!
متوقف کردن این فعالیت ها، تنها واکسن واقعی و ماندگار برای مقابله با بیماری فراگیر بعدی است. به عبارت دیگر، اکنون زمان آن است تا به جست و جوهایمان برای حیات هوشمند در مریخ پایان دهیم، و فعالیت های خود را در همین سیاره – زمین - نشان دهیم.>>
