1- نفس‌های سال عجیب، تلخ و به تعبیری سیاه ۱۳۹۹ به شماره افتاده است. شمارش معکوس برای رهایی از این سال دردآور و بعضاً زجرآور آغاز شده است؛ سالی که روز به روز آن با خبری دلهره‌آور پشت سر گذاشته شد، فقط کافی است ساعت ۱۴ هر روز را به خاطر بیاوریم؛ زمانی که از سوی وزارت بهداشت تعداد مبتلایان و درگذشتگان ۲۴ ساعت قبل اعلام می‌شد (و همچنان می‌شود). کافی است عدد مجموع درگذشتگان تا امروز به دلیل ابتلا به کووید۱۹ را مرور کنیم و همین که نگاهی گذرا به سیاهه اسامی محبوب و معروف که بار سفر ابدی بستند داشته باشیم، به عمق ماجرا پی می‌بریم، گرچه در حقیقت نیازی به هیچ کدام از این کارها نیست؛ همه‌مان به نوعی با تار و پود وجودمان سختی‌ها و عذاب‌های سال نحس ۱۳۹۹ را لمس کردیم؛ سالی که با تمام فراز و فرودهایش از منظر امید، انگیزه و مقاومت اما تجربیات گرانبهایی هم به همراه داشت. ولو اینکه برای کسب این «تجربیاتِ ناخواسته»، بهای بسیار سنگینی پرداختیم. بهایی به قیمت جان دوستان‌مان، عزیزان‌مان، هموطنان‌مان یا به چالش کشیده شدن سلامت آنها.
2- حالا اینجا ایستاده‌ایم؛ در انتهای مسیری (سالی) صعب‌العبور، بعضی‌هایمان با قامتی خمیده‌تر اما شانه به شانه هم. بیش از پیش درک می‌کنیم و پی بردیم به نعمت داشتن هم و زندگی در کنار هم. حالا بیش از پیش قدر زندگی عادی، بدون ماسک و مواد ضدعفونی و... را می‌دانیم. خیلی بیشتر از قبل پی بردیم که «فاصله» چقدر زجرآور است؛ حتی فاصله‌ای در حد ۲ متر. دیگر هیچ‌کس تردیدی ندارد که سلامتی جزو برترینِ نعمت‌هاست. می‌ایستیم و به احترام تمام مدافعان سلامت کلاه از سر برمی‌داریم. درود می‌فرستیم به ارواح پاک شهدای مدافع سلامت. زخم‌های عمیق ۱۳۹۹ به سادگی مرهم نمی‌شود، به سادگی فراموش هم نمی‌شود. اصلاً نباید فراموش کنیم، باید ۱۳۹۹ را به خاطر بسپاریم.
3- سال رو به اتمام علاوه بر دردها و درس‌های مشترک، در حوزه‌ها و بخش‌های مختلف هم تجربیات متفاوت و ارزشمندی به همراه داشت، به عنوان مثال در ورزش. مهیج‌ترین، محبوب‌ترین و پول‌سازترین ورزش جهان با خیل عظیم مخاطبانش بدون حضور فیزیکی هواداران در ورزشگاه‌ها فاقد جذابیت و حرارت لازم است. عنصری فوق‌العاده مهم و تأثیرگذار که حتی فوتبال را تا مرز ورشکستی هم کشاند اما با تدابیر یوفا و تعدادی از لیگ‌های معتبر اروپایی و پیرو آن در دیگر قاره‌ها، از لبه پرتگاه دور شد تا به امید روزهای بهتر و بعدتر به حیات خود ادامه دهد.
4- در این میان زخم عمیق کرونا بر پیکر نحیف ورزش و فوتبال ایران باعث شد کاستی‌ها و ضعف‌های بی‌شمار عریان شود و مردم ورزشدوست و فوتبالدوست بدون هیچ نقابی رویِ زشت آن را هم ببینند. حال باید امیدوار بود که مسئولان این چهره کریه را نادیده نگیرند و برای جراحی آن آستین‌ها را بالا بزنند. ورزش ایران و بخصوص فوتبال نیازمند پزشک/ پزشکانی حاذق برای انجام عملی سنگین است. سال ۱۴۰۰ سالی سرنوشت‌ساز و مهم برای ورزش ایران است، سالی که هم المپیک برگزار خواهد شد و هم دیدارهای حساس تیم ملی فوتبال در مرحله مقدماتی انتخابی جام‌جهانی. ناکامی در هرکدام باعث رکود است و موفقیت در آنها سبب شادی جمعی و جاذبه بیشتر برای سوق دادن نوجوانان و جوانان به سمت ورزش. بنابراین به امید سالی خوب با مشکلات کمتر در تمام بخش‌ها از جمله ورزش و معیشت مردم، به استقبال ۱۴۰۰ می‌رویم و بهتر است یادمان بماند که برای داشتن و خلق لحظات شیرین نباید ۱۳۹۹، اتفاقات، محدودیت‌ها و تجربیات خوب و بد آن را فراموش کنیم.
*دبیر گروه ورزشی روزنامه ایران
