با وجود تلاش کشورهای متخاصم، سوریه اما همچنان ثابت قدم مانده است. ادعای برقراری صلح و آشتی در سوریه از جانب کشورهای متجاوز،در واقع اقرار به دشمنی با ملت سوریه است که همه مرزهای قوانین انسان دوستانه بین المللی را درنوردیده ، بله ، این نبرد ، از رویارویی نظامی دشوارتر است ولی سوریه همچنان ثابت قدم بوده و در صحنه حضور دارد.
بریتانیا از اعمال تحریم های جدید علیه 6 نفر از اعضای دولت سوریه از جمله فیصل المقداد وزیر امور خارجه سوریه خبر داد. این تحریم ها که شامل ممنوعیت سفر و بلوکه کردن دارایی ها است، در دهمین سالگرد تجاوز و جنگ تحمیلی علیه سوریه اتخاذ شد.
خانم " لونا الشبل " مشاور بشار اسد رئیس جمهوری سوریه و دو بازرگان به نام های "یسار ابراهیم" و "محمد براء قاطرچی "و "مالک علیا" ، فرمانده گارد ریاست جمهوری و "زید سلاح " از فرماندهان ارتش سوریه ، از جمله کسانی هستند که این تحریم ها شامل حال آنان شده است.
این تحریم ها، اولین تحریم ها از نوع خود است که به موجب سیاست مستقل بریتانیا بعد از برگزیت ، بر دمشق اعمال می شود. "دومینیک راب" وزیر امور خارجه انگلیس به عنوان دنباله روی راه آمریکا و پست چی جنگ های امریکا ، نقش تاریخی بریتانیا را تقویت کرد و با استفاده از سلاح سیاسی، مجری دستورات امریکا شد و تحریم های اقتصادی را علیه مردم سوریه اعمال کرد تا اراده مردم این کشور را شکست دهد و به پیروزی های توهمی دست یابد تا بدین شکل بر شکست نظامی خود سرپوش بگذارد.
بریتانیا از زمان بیانیه بالفور تا توافق سایکس پیکو و با حمایت دائمی از رژیم صهیونیستی، و سپس حمایت از گروه های مسلح، نوک پیکان در دامن زدن به اختلافات طایفه ای و مذهبی در منطقه بوده است. این کشور هم به نوبه خود، برای ایفای نقشی که امریکا برای تجزیه سوریه ترسیم کرده، تلاش می کند تا در این زمینه مشارکت داشته باشد.
گذشت ده سال از جنگ سوریه، نشان می دهد افکار افراطی گروه های تروریستی در سوریه حتی با کسانی که پشت فعالیتهای انسان دوستانه مشکوک هستند(کلاه سفیدها)،مطابقت دارد و همین امر باعث شده است که رفتار بریتانیا و همه سیاست هایش در شرق محکوم باشد. اجرای این سیاست ها در سایه سکوت مرگبار سازمان های بین المللی رخ می دهد که در برابر تحریم ها علیه مردم سوریه سکوت کرده اند و هیچ واکنشی نشان نمی دهند.
بدون شک سیاست خارجه بریتانیا و تصمیمات مربوط با آن، با رویکرد این کشور در مقابله با ملت های منطقه مطابقت دارد. این در شرایطی است که وضعیت منطقه ای و حتی بین المللی، به سمت ناتوانی سیاسی و دور شدن از راه حل به خصوص در رابطه با بحران سوریه پیش می روند.
رفتار بریتانیا، نشان دهنده نگرانی سیاسی در محافل تصمیم ساز غربی است تا سقف تحریم ها را بیشتر و شخصیت های جدیدی را مشمول این تحریم ها کنند. این مساله، تاکیدی است بر اینکه کشورهای متجاوز به سمت تفاهم و توافق درخصوص مسائل اساسی در مسیر راه حل سیاسی در سوریه حرکت نمی کنند، بلکه با قدرت بر طبل رویارویی با مردم سوریه می کوبند، به ویژه زمانی که به این شکل، قوانین حاکم بر روابط بین الملل را نقض می کنند.
این وضعیت، اوضاع در سوریه را درمقابله با آن کشورها و ارتش های جایگزین آن ها به مرحله انفجار رسانده و تغییرات واقعی در اصول درگیری و نبرد ایجاد کرده است.
در شرایطی که شهروندان سوریه برای یک لقمه نان هدف قرار گرفته اند، منطقه با یک زلزله روبرو است که آنرا از سازش و صلح دور می کند.
صف های طولانی مردم سوریه درمقابل پمپ بنزین ها و نانوایی ها ، نشانه ای از تاثیر تحریم های امریکا و اروپا بر اقتصاد سوریه است و ملت سوریه با معضلات واقعی اقتصادی مواجه شده اند. آنچه اتفاق می افتد، نشان می دهد که مقاومت در سوریه به خوبی از پیروزی های نظامی استفاده کرده و از آن به عنوان سلاحی در دست خود برای پایان دادن به حضور نظامی امریکا و غرب در منطقه استفاده می کند و تروریسم اقتصادی، صرفا نوعی حماقت سیاسی و نمونه ای ساده و آشکار از تلاش های سلطه گری و حماقت و ناتوانی سیاسی است ... همه این ها، کشورهای وابسته به امریکا را واداشته است تا وارد خط مقابله اقتصادی شوند تا به زعم آنها به نقش خود در منطقه عمل کنند. بریتانیا، نمونه ای از طرفداری کورکورانه از امریکا است که اقدامات این کشور در این وضعیت نابسامان سیاسی و اقتصادی تحت حمایت امریکا قرار دارد.
آمریکا تلاش می کند تا از مسائل مختلف سیاسی، اقتصادی و امنیتی به عنوان اصولی برای ضربه زدن به ثباتی استفاده کند که ارتش سوریه و نهادهای دولتی در سوریه ایجاد کرده اند. حتی اگر این مساله به قیمت جان انسان ها و محروم کردن آن ها از دارو و غذا تمام شود. اما این سیاست با شکست مواجه خواهد شد و گذشت زمان آنرا ثابت خواهد کرد.
