مهدی زارع روز جمعه در گفت و گو با خبرنگار بحران ایرنا در پاسخ به این سوال که چالش های اساسی مدیریت کاهش ریسک سوانح و مدیریت بحران در ایران کدامند، اظهار داشت: اکنون کشور ما در مدیریت سوانح با مشکل روبرو است و مهمترین چالش، بهره گیری از نیروی انسانی در سطوح مدیریتی است.
وی ادامه داد: نیروهای با کیفیت بالا به سختی در سطوح بالای مدیریت اجرایی، در مدیریت بحران به کار گرفته می شوند. البته تلاش های جاری در مدیریت بحران در سازمان های مختلف از دستگاه های رسمی دولتی و شهرداری ها تا سازمان های مردم نهاد تا واحدهای بهداشتی و درمانی و آب و فاضلاب انجام می شود.
استاد پژوهشگاه بین‌المللی زلزله‌شناسی و مهندسی زلزله با بیان اینکه در همه این سازمان ها هدف اصلی حفظ زندگی انسان‌ها، به ویژه گروه های آسیب پذیر باید باشد، اضافه کرد: سازمان های محلی نقش مهمی در مدیریت سوانح دارند و اطلاعات مربوط به ریسک باید در دسترس این سازمان‌ها باشد و آنها بتوانند از چنین اطلاعاتی استفاده کنند.
زارع توضیح داد: بحران کرونا امنیت انسان را تهدید می کند و زندگی انسان و معیشت و رفاه او را تحت تاثیر قرار می دهد. در این روزها بعضا سازمان های دولتی و کارکنان مدیریت حوادث با یک انتخاب بین نجات مردم از سوانح طبیعی و جلوگیری از گسترش همه گیری کرونا روبرو هستند.
وی تصریح کرد: در برابر سوانح خیلی بزرگ دولت ها باید الزامات فاصله اجتماعی را با تهدیدهای مستقیم زندگی انسان در مقیاس وسیع مقایسه و تصمیم درست بگیرند.
استاد پژوهشگاه بین‌المللی زلزله‌شناسی و مهندسی زلزله گفت: گروه های آسیب پذیر، مانند افراد مسن و بیماران بستری در منازل و بیمارستان ها نیاز به توجه ویژه از طریق یک رویکرد متناسب در مدیریت سوانح دارند. این گروه ها اثرهای منفی سوانح را به طور نامتناسب و بسیار بیشتر تجربه می کنند.
وی افزود: مهاجران غیررسمی در محله های فقیرنشین شهری بسیار متراکم نیز آسیب پذیرتر هستند زیرا این افراد در خانه های شلوغ و فقیرنشین زندگی می کنند و به خدمات کمتری دسترسی دارند.
طبق هشدار کمیته اضطراری فجایع طبیعی «دی ای سی» - DEC - در سال های اخیر بیشترین نگرانی های سازمان های امدادرسان جهان در مورد وقوع زلزله در شهرهای بزرگ جهان از جمله تهران در ایران، استانبول در ترکیه و کاتماندو در نپال است.
