مهدی جان، همه جان‌های خسته تو را می‌خواند و دعای خیر عاشقان و منتظران، تعجیل در ظهور توست؛ تویی که آسمانیان به تعظیمت نشسته‌اند و زمینیان از فراقت در سوزند، همه تو را می‌خوانند تویی که تمنای عالمی.
هر نیمه شعبان کوی و برزن را چراغانی کردیم، شربت و شیرینی دادیم، تنها حرفی که زدیم، دعایی که کردیم، فقط از آمدن سرورمان بود؛ جشن های عروسیمان را طوری برنامه ریزی کردیم که در روز نیمه شعبان باشد.
اما آقا هنوز هم نیامده ای، نکند رفتار ما، کردار ما و اعمالمان دلیل این همه غیبتت باشد.
امام ما! بیا که احساس نیازمند توست، پرنده‌ها در سلام صبحگاه خود تو را می‌خوانند و گلها به امید نوازشت رخ می‌نمایانند، بیا که دست‌های ناتوان ما در آرزوی یاوری تو مولا، شب و روز از گونه‌هامان قطرات شبنم را بر می‌چیند و لطافت باران را به جاده‌های عشق می‌پاشد تا گلستانی بسازد از گلهای ناز و اطلسی که فرش راهت باشد و خاک قدمت؛ بیا که زمین تشنه محبت و سلام توست و زمان در نقطه انتظار ایستاده است.
