به گزارش ایسنا، در روزگاری که تمام جهان درگیر ویروس کرونا بود، «واشنگتن پست» از مخاطبان خود درخواست که آثار هنری که در مدت قرنطینه خانگی خلق کرده‌اند را برایش بفرستند. نتیجه این شد که ۶۵۰ اثر هنری از نقاط مختلف جهان برای این رسانه ارسال شد که روایت‌گر زندگی روزمره مردم عادی در روزگار کرونا بود؛ آثاری که برخی از آنها رنگ و بوی امید و زندگی داشتند و برخی هم آیینه شرایط سخت روزهای قرنطینه و غم از دست دادن بودند.
*****
خالق این اثر توضیح داده است که «این تصویر یکی از روزهایی که برای خرید بیرون رفته بودم، کشیدم. در محله‌مان راه می‌رفتم و دلم از اینکه چطور مردم و مشاغل کوچک با شرایط جدید سازگار می‌شوند، گرفته بود. فکر می‌کنم حتی اگر نمی‌توانیم این روزها به روال معمول معاشرت کنیم، دیدن تلاش همه برای حفظ معاشرت‌ها باعث تقویت احساس جامعه می‌شود. می‌خواستم با نقاشی این احساس را با دیگران هم به اشتراک بگذارم.»
*****
عکاس این تصویر گفته است که «من قبلا مبلمان درست می کردم و در روزهای قرنطینه به این فکر کردم که چطور باید در این روزها با رعایت فاصله‌گذاری اجتماعی معاشرت کنیم و به این نتیجه رسیدم که نیمکتی طراحی کنم و بسازم که میان دو نفر شش فوت فاصله وجود داشته باشد. این نیکت را در مسیر رفت و آمد روزانه‌ام گذاشتم تا رهگذران بتوانند با رعایت فاصله اجتماعی با هم معاشرت کنند.»
*****
نقاش این تصویر در توضیح اثر خود بیان کرده است که «من این نقاشی در شرایط استرس‌آور شیوع ویروس کرونا آغاز کردم. کشیدن طرحی انتزاعی از بودا به من کمک کرد تا آرامشم را در این روزهای سخت حفظ کنم. امیدارم جهان دوباره به آرامش برگردد.
*****
*****
عکاس این تصویر گفته است: برای ثبت این تصویر از دوربین قدیمی که سال‌ها پیش از تایلند خریداری کرده بودم، استفاده کردم. در دوران قرنطینه احساس آرامش و رضایت و فرصت عکاسی از مناظر را پیدا کردم. اینجا یک مکان جادویی است که هر روز برای دویدن، راه رفتن یا عکس گرفتن به آنجا می روم و به طبیعتی که مدام در حال تغییر است، نگاه می‌کنم.»
*****
نقاش این تصویر گفته است: «این نقاشی درباره مقاومت است. گاهی زندگی سخت می‌شود، اما باز هم زیبایی دارد؛ مثل دیدن یک گلدان سیمانی که یک گیاه سبز از آن رشد می‌کند و می‌تواند نمادی از رشد در شرایط سخت است. در این تصویر می‌توانید حالت چهره من و برادرم را ببینید که به نظر خسته و افسرده می‌رسیم، اما هنوز زندگی طبیعی خودمان را ادامه می‌دهیم. این نقاشی در واقع نمادی از خانواده من است. گاهی اوقات به عنوان یک سیاه پوست احساس می‌کنم، ما باید همیشه مراقب باشیم؛ همیشه آماده جنگ و زنده ماندن.»
*****
نقاش این تصویر درباره حال و هوای خود در روزهای قرنطینه گفته است: «این منم. فرزندم در روزهایی که امکان بیرون رفتن وجود نداشت، عکسی از من گرفت که از پنجره به بیرون نگاه می‌کنم. این تمام امید و ارتباط ما با جهان، طبیعت و محیط اطراف بود و من از روی این تصویر خودم را کشیدم.»
انتهای پیام
