این پرواز در ۱۳ اکتبر سال ۱۹۷۳ (۲۱ مهر ۱۳۵۲)، از شهر مونته‌ویدئو، پایتخت اروگوئه، به مقصد سانتیاگو، پایتخت شیلی پرواز کرد. قرار بود هواپیمای این پرواز، از فراز کوه‌های «آند» که برخی قلل آن حدود هفت هزارمتر ارتفاع دارد، عبور کند و مسافران خود را که در بین آن‌ها، اعضای تیم راگبی دانشگاه مونته‌ویدئو هم حضور داشتند، به شیلی برساند؛ اما تغییرات ناگهانی آب و هوا و کولاک شدید در ارتفاعات، باعث سقوط هواپیمای کوچک فوکر شد. از میان ۴۵ سرنشین، ۱۸ نفر در همان لحظات اولیه جان باختند؛ اما اوضاع برای ۲۷ نفر دیگر، در دمای منفی ۶۰ درجه ارتفاعات کوه‌های آند، اصلا مساعد نبود. مدتی نگذشت که از آن ۲۷ نفر، ۱۲ نفر دیگر هم فوت کردند. دو دانشجوی پزشکی حاضر در پرواز، کوشیدند تا برخی مجروحان را نجات دهند، اما فایده‌ای نداشت؛ هیچ وسیله‌ای برای گرم نگه‌داشتن و فرار از کوران شدید پیدا نمی‌شد.
جست‌وجو برای یافتن بقایای هواپیما از طرف مقامات شیلی، به جایی نرسید و هر ۴۵ نفر سرنشین آن، فوت‌شده اعلام شدند. ۷۲ روز از سقوط هواپیما می‌گذشت که دو تن از سرنشینان آن، به نام‌های «ناندو پارادو» و «روبرتو کانه‌سا»، با یک پیاده‌روی ۱۲ روزه، خود را به روستایی در شیلی رساندند و معلوم شد که هنوز برخی از سرنشینان هواپیما زنده‌اند!
به این ترتیب، به جز آن دو نفر، هشت نفر دیگر هم نجات پیدا کردند؛ اما راز وحشتناک زنده‌ماندن آن‌ها این بود که طی این مدت، برای رفع گرسنگی و جلوگیری از مرگ‌شان، به خوردن گوشت افراد فوت‌شده روی آورده‌بودند؛ دمای انجماد محل سقوط هواپیما، باعث یخ‌زدگی اجساد شده و همین مسئله، این افراد را به فکر انجام چنین اقدام چندش‌آوری انداخته بود. بعد‌ها و در سال ۱۹۹۳، فیلمی به نام «زندگی»، بر اساس این اتفاق ساخته شد.
منبع: خراسان
