در مورد اختلالات تناسلی مردان چه می دانید؟ برای درمان اختلالات تناسلی مردان چه راهکارهایی را می شناسید؟ علائم اختلالات تناسلی مردان چیست؟
به گزارش رکنا ، در این مقاله از بخش جنسی و سلامت مردان دکتر سلام به بررسی اختلالات تناسلی مردان می پردازیم. مردان دارای اندام تناسلی یا دستگاه تناسلی هستند که هم در داخل و هم در خارج از لگن قرار گرفته است. دستگاه تناسلی مردان شامل موارد زیر می باشد:
بیضه ها
سیستم مجاری که از اپیدیدیم و مجراهای وازدفران تشکیل می شود.
غده های ضمیمه که شامل کیسه های منی و غده پروستات است
آلت مردانه (پنیس)
مردی که به بلوغ جنسی رسیده است دو تا بیضه بیضی شکل، میلیون ها سلول اسپرم بسیار کوچک را تولید کرده و نگهداری می کنند.
همچنین بیضه ها قسمتی از دستگاه غدد درون ریز هستند. زیرا هورمون تستوسترون تولید می کنند. تستوسترون قسمت اصلی بلوغ در مردان است. هر چقدر که یک مرد بیشتر وارد مرحله بلوغ می شود بیضه ها بیشتر و بیشتر هورمون تستوسترون تولید می کنند. تستوسترون هورمونی است که باعث می شود پسرها صدای کلفت تر و عضلات و بدن بزرگتری داشته باشند و باعث رویش مو بر صورت آنها می شود. همچنین این هورمون باعث تحریک تولید اسپرم می شود.
در کنار بیضه ها، اپیدیدیم و مجراهای وازدفران هستند که اسپرم را حمل می کنند. اپیدیدیم و بیضه ها در یک ساختار کیسه ای شکل به نام اسکروتوم خارج از لگن آویزان هستند. این کیسه پوستی به تنظیم دمای بیضه ها کمک می کند. لازم است که برای تولید اسپرم دمای بیضه ها از دمای بدن کمتر باشد. اسکروتوم برای ایجاد دمای مناسب تغییر سایز می دهد. وقتی که بدن سرد است اسکروتوم کوچک و تنگ تر می شود تا بتواند دمای بدن را در خود نگه دارد و وقتی که بدن گرم است برای خلاص شدن از دمای اضافی، اسکروتوم بزرگتر و شل تر می شود.
این جریانات بدون این که مردها حتی به آن فکر کنند اتفاق می افتد. مغز و سیستم عصبی به اسکروتوم فرمان می دهند که تغییر سایز دهد. غدد ضمیمه که عبارتند از کیسه های منی و غده پروستات. این غده ها مایعی را تولید می کنند که سیستم مجاری را روان کرده و اسپرم را تغذیه می کند. پیشابراه کانالی است که اسپرم را (داخل مایعی به نام منی) به خارج از بدن حمل می کند و توسط آلت تناسلی به بیرون از بدن می ریزد.
همچنین پیشابراه قسمتی از سیستم ادراری است. زیرا این همان مجرایی است که ادرار با خروج از مثانه از آن عبور کرده و به بیرون از بدن می ریزد. آلت تناسلی مردان در واقع از دو قسمت تشکیل شده است. قسمت بدنه یا محور و حشفه یا سر آلت. بدنه قسمت اصلی آلت تناسلی مردان است و گاهی به حشفه کلاهک نیز گفته می شود. در انتهای حشفه یک شکاف کوچک وجود دارد. این شکاف محلی است که منی و ادرار از طریق پیشابراه از بدن خارج می شوند.
داخل آلت تناسلی مردان از یک بافت اسفنجی ساخته شده است که قابلیت انبساط و انقباض دارد. در این میان بعضی از مردان دچار اختلالات تناسلی مردان می شوند که باید هر چه سریعتر به درمان آن بپردازند.
منی تولید می کند.
منی را طی یک رابطه جنسی داخل سیستم تناسلی زن رها می کند.
هورمون های جنسی را تولید می کند که کمک می کنند یک پسر طی دوران بلوغ از نظر جنسی به مرد تبدیل شود.
به گفته انجمن سرطان آمریکا، سرطان پروستات به عنوان یکی از بیماری های سیستم تناسلی مختص مردان بیشترین شیوع را دارد. اما مردان همچنین ممکن است از سرطان بیضه و سرطان آلت تناسلی نیز رنج ببرند.
درمان سرطان پروستات به سن بیمار، شدت بیماری و دیگر مسائل مربوط به سلامتی بیمار بستگی دارد. درمان های معمول برای سرطان پروستات بر اساس یافته های کلینیک کلیولند عبارتند از جراحی، پرتو درمانی، واچ فول ویتینگ و درمان های هورمونی.
متخصصان خاطرنشان می کنند که اختلال نعوظ نیز بیماری شایعی است که هر یک مرد از ده مرد را در دراز مدت تحت تاثیر قرار می دهد. این بیماری می تواند به علت بیماری های قلبی عروقی، اختلالات عصبی مثل بیماری مالتیپل اسکلروزیس یا MS، تروما و مسائل روانشناختی به وجود بیاید.
اختلال نعوظ یا ED یک اختلالات تناسلی مردان است که به صورت ناتوانی مکرر و دائمی یک مرد بالغ در رسیدن به نعوظ و باقی ماندن در این حالت تعریف می شود. این بیماری یک اختلال شایع است که حدود ۴۰ درصد از مردان را حداقل هر از گاهی تحت تاثیر قرار می دهد.
به طور نرمال وقتی که سیلندر های بافت اسفنجی موجود در بدنه آلت تناسلی پرخون می شوند آلت تناسلی سفت می شود. بنابراین هر چیزی که جریان طبیعی خون را به آلت تناسلی مختل کند ممکن است در توان آن برای پرخون شدن و به حالت نعوظ در آمدن اختلال ایجاد کند. کنترل عصبی روی تحریک جنسی یا پرخونی آلت تناسلی ممکن است با شکست مواجه شده و منجر به مشکلاتی در رسیدن به نعوظ و حفظ این حالت شود.
علل اصلی اختلال نعوظ شامل هم عوامل فیزیولوژیک و هم عوامل روانشناختی می شود. عوامل فیزیولوژیک عبارتند از استفاده از بعضی داروها (مثلا استفاده از داروهای ضد افسردگی)، بالا رفتن سن، از کار افتادگی کلیه، بیماری ها (مثل دیابت یا مولتیپل اسکلروزیس یا ام اس)، تنباکو، سیگار کشیدن و درمان های صورت گرفته برای سایر اختلالات مثل سرطان پروستات. عوامل روانشناختی کمتر شایع هستند.
اما ممکن است شامل این موارد باشند: استرس، اضطراب و نگرانی در مورد عملکرد جنسی یا اختلالات ذهنی. همچنین خطر اختلال نعوظ ممکن است در مردان چاق، افراد دارای بیماری های قلبی و عروقی، افراد دارای عادات غذایی ضعیف و افرادی که از نظر جسمی ضعیف هستند بیشتر باشد. داشتن فتق درمان نشده در کشاله ران نیز ممکن است به اختلال نعوظ منجر شود.
درمان اختلال نعوظ به عوامل ایجاد و عوامل تاثیرگذار بر این موضوع بستگی دارد. برای مثال در مورد افرادی که تنباکو استعمال می کنند توقف مصرف ممکن است باعث پیشرفت قابل توجهی در درمان اختلال نعوظ شود. همچنین بهبود کلی سلامت جسمی با کم کردن وزن و ورزش منظم ممکن است مفید باشد. با این حال رایج ترین درمان برای اختلال نعوظ استفاده از داروهای تجویزی است که با نام های تجاری مثل ویاگرا و سیالیس شناخته می شوند. این داروها با کمک به افزایش جریان خون به آلت تناسلی به درمان اختلال نعوظ کمک می کنند.
دیگر درمان های موجود عبارتند از کرم های موضعی که روی آلت تناسلی مالیده می شود، تزریق دارو ها به داخل آلت یا استفاده از پمپ وکیوم که با اعمال فشار منفی به کشیده شدن خون به داخل آلت کمک می کند. اگر سایر روش ها موثر واقع نشوند ممکن است به عنوان آخرین چاره رویکرد های تهاجمی تری مورد استفاده قرار گیرند. این درمان ها معمولا شامل جراحی هایی برای کاشت لوله هایی با قابلیت باد شدن یا میله های محکمی داخل آلت است.
خطرناک ترین عنکبوت دنیا -عنکبوت سرگردان برزیلی، به طور غیرمنتظره ای به عنوان یک درمان جدید برای اختلال نعوظ پیشنهاد شده است. مشهور است که زهر این عنکبوت باعث پریاپیسم یا نعوظ دائم در مردان میشود. پریاپیسم به معنی نعوظ طولانی مدت است که ممکن است به اندام های تناسلی صدمه بزند و در صورت استفاده طولانی مدت منجر به ناباروری شود. دانشمندان در حال تحقیق روی یکی از اجزای زهر این عنکبوت هستند که اگر در مقادیر بسیار کم استفاده شود می تواند به عنوان یک درمان احتمالی برای اختلال نعوظ به کار برده شود.
بر طبق یافته های مایوکلینیک پروستاتیت معمولا شامل ورم یا التهاب غده پروستات است که می تواند دردناک باشد یا سبب شود دفع ادرار و انزال به سختی صورت گیرد. تقریبا نیمی از مردان علائم پروستاتیت را در مقاطعی از دوران زندگی شان تجربه می کنند.
غده پروستات اندامی است که در لگن مردان قرار گرفته است . پیشابراه بعد از ترک مثانه و قبل از رسیدن به آلت از میان غده پروستات عبور می کند. وظیفه پروستات ترشح زینک و مواد دیگر به داخل منی در حین انزال است. در ایالات متحده سرطان پروستات شایع ترین نوع سرطان در بین مردان است و همچنین دومین عامل اصلی مرگ در اثر سرطان در مردان می باشد. در حدود ۸۰ درصد از مردان آمریکایی حول و حوش ۸۰ سالگی دارای سلول های سرطانی در غده پروستات خود خواهند بود. سرطان پروستات در کشورهای ثروتمندی مثل ایالات متحده با سرعت و نرخ بالاتری در حال اتفاق افتادن است. اما به طور کلی نرخ این سرطان در همه جای دنیا در حال افزایش است.
وقتی که سلول های غده ای شکل پروستات به تومور تبدیل می شوند سرطان پروستات اتفاق می افتد. در نهایت تومور ممکن است در صورت عدم شناسایی به ساختار های مجاور مثل کیسه های منی حمله کند. همچنین سلول های سرطانی ممکن است متاستاز کرده و در مسیر جریان خون و سیستم لنفاوی به سمت اندام های دیگر بدن حرکت کنند. سرطان پروستات اغلب به استخوان ها، غدد لنفاوی، رکتوم یا اندام های دستگاه ادراری پایینی متاستاز می کنند.
سرطان پروستات در مراحل اولیه ممکن است هیچ علامتی نداشته باشد. زمانی که علائم رخ دادند این علائم اغلب مرتبط با ادرار کردن می باشند. زیرا پیشابراه از میان غده پروستات عبور می کند. علائم معمولا عبارتند از ادرار مکرر، دفع دشوار ادرار، ادرار منقطع، وجود خون در ادرار و ادرار دردناک. همچنین سرطان پروستات ممکن است مشکلاتی را در عملکرد جنسی ایجاد کند. مثل ناتوانی در رسیدن به حالت نعوظ و انزال دردناک.
بعضی از فاکتورهایی که ریسک سرطان پروستات را افزایش می دهند قابل تغییر هستند و بعضی دیگر از آنها را نمی توان تغییر داد.
فاکتورهای خطری که می توان آنها را تغییر داد عبارتند از رژیم غذایی با گوشت بالا، سبک زندگی با تحرک کم و پشت میز نشینی، چاقی و فشار خون بالا.
فاکتور های خطری که نمی توان آنها را تغییر داد عبارتند از سن بالا، تاریخچه خانوادگی سرطان پروستات و داشتن اصل و نسب آفریقایی. تاریخچه خانوادگی یک فاکتور خطر بسیار مهم است. بنابراین ژن ها به وضوح درگیر هستند. بسیاری از ژن های مختلف در این بیماری دخیل می باشند.
تنها تست قطعی برای تایید تشخیص سرطان پروستات بیوپسی است. در این روش یک تکه کوچک از غده پروستات از طریق جراحی برداشته شده و سپس به طور میکروسکوپی معاینه می شود. بیوپسی فقط بعد از انجام سایر آزمایش های کمتر تهاجمی که شواهدی از سرطان پروستات را نشان داده اند صورت می گیرد.
با یک معاینه روتین توسط پزشک ممکن است یک غده در پروستات تشخیص داده شود که ممکن است به دنبال آن یک تست خون گرفته شود و با استفاده از نتایج این تست سطح بالای آنتی ژن مخصوص پروستات یا PSA تشخیص داده شود.PSA نوعی پروتئین است که توسط پروستات ترشح می شود و به طور معمول در خون جریان می یابد. سطوح بالاتر از نرمال PSA ممکن است در اثر سرطان پروستات ایجاد شود. اما همچنین ممکن است این سطح بالای PSA علت دیگری داشته باشد.
تصویربرداری تشدید مغناطیسی یا MRI و تصویربرداری اولتراسوند نیز ممکن است برای ارائه تصاویری از غده پروستات و اطلاعات بیشتر در این رابطه انجام گیرد.
میانگین سنی مردانی که تشخیص سرطان پروستات می گیرند ۷۰ سال است. سرطان پروستات معمولا نوعی از سرطان است که سرعت رشد آن کند است و بیماران مسن تر ممکن است احتیاج به درمان نداشته باشند. به جای درمان، بیماران به دقت در طول سال ها تحت مراقبت قرار می گیرند تا این اطمینان حاصل شود که سرطان در حال رشد نبوده و یک تهدید فوری نمی باشد. این نوع درمان رویکردی است که نظارت فعال نامیده می شود. این رویکرد در حداقل ۵۰ درصد از بیمارانی که انتظار می رود قبل از بروز علائم سرطان پروستات به سایر دلایل فوت کنند مورد استفاده قرار می گیرد.
درمان بیماران جوانتر یا افراد دارای تومورهای به شدت در حال رشد، ممکن است شامل جراحی برای برداشتن پروستات، شیمی درمانی و یا پرتودرمانی (مثل براکی تراپی) باشد. تمام این گزینه های درمانی می توانند عوارض جانبی قابل توجهی مثل اختلال نعوظ یا بی اختیاری ادرار را در پی داشته باشند. بیماران باید خطرات و مزیت های درمان های مختلف را بدانند و در مورد آنها با پزشک خود صحبت کنند تا در مورد بهترین گزینه های درمان برای مورد خاص خودشان تصمیم گیری نمایند.
سرطان دستگاه تناسلی که بیشترین تاثیر را بر مردان جوان می گذارد سرطان بیضه است. بیضه ها یک جفت اندام تناسلی داخل اسکروتوم هستند که اسپرم تولید کرده و تستوسترون ترشح می کنند. با اینکه سرطان بیضه نادر است اما این سرطان یکی از معدود سرطان هایی است که در مقایسه با سالمندان در افراد جوان تر شیوع بیشتری دارد. در واقع سرطان بیضه شایع ترین سرطان در مردان بین سنین ۲۰ تا ۳۹ سال است. ریسک سرطان بیضه در مردان اروپایی نسبت به آفریقایی تبار ها حدود ۴ تا ۵ برابر بیشتر است. علت این اختلاف ناشناخته است.
یکی از اولین نشانه های سرطان بیضه اغلب یک توده یا تورم در یکی از دو بیضه است. این توده ممکن است دردناک باشد یا نباشد. اگر دردناک باشد ممکن است به صورت یک درد تیز و شدید و یا یک درد مبهم در ناحیه شکمی پایینی یا در اسکروتوم رخ دهد. بعضی از مردان درگیر سرطان بیضه احساس سنگینی را در بیضه ها گزارش کرده اند. سرطان بیضه عموما به فراتر از بیضه ها گسترش پیدا نمی کند اما اگر این اتفاق افتاد و به خارج از بیضه ها گسترش یافت اغلب به سمت ریه ها گسترده می شود که ممکن است باعث تنگی نفس و سرفه شود.
روش اصلی تشخیص سرطان بیضه شناسایی یک توده در بیضه است که احتمالا با آزمایش های تشخیصی بیشتری دنبال می شود. برای تعیین مکان، سایز و مشخصات دقیق توده ممکن است از اولتراسوند استفاده شود. برای شناسایی و اندازه گیری تومور تولید کننده پروتئین در خون که مختص سرطان بیضه است آزمایش خون انجام می گیرد. همچنین ممکن است برای تعیین اینکه آیا بیماری به فراتر از بیضه ها گسترش پیدا کرده است یا خیر سی تی اسکن انجام گیرد. با این حال برخلاف مورد سرطان پروستات بیوپسی توصیه نمی شود. زیرا خطر گسترش سلول های سرطانی به داخل کیسه بیضه را افزایش می دهد.
سرطان بیضه یکی از بالاترین نرخ های بهبود را در بین سرطان ها داراست. سه نوع اصلی درمان برای سرطان بیضه عبارتند از جراحی، پرتو درمانی و یا شیمی درمانی. به طور کلی درمان اولیه، جراحی و برداشتن بیضه مبتلا شده است. اگر سرطان در مراحل اولیه تشخیص داده شود جراحی احتمالا سرطان را درمان خواهد کرد و نرخ بقایای پنج ساله آن نزدیک به ۱۰۰ درصد است. وقتی فقط یک بیضه خارج میشود بیضه باقیمانده (در صورت سالم بودن) برای بارور شدن، تولید هورمون و سایر عملکردهای نرمال مردانه کافی است. ممکن است پرتو درمانی و یا شیمی درمانی برای کشتن هر گونه سلول سرطانی که شاید خارج از بیضه مبتلا وجود داشته باشد بعد از جراحی انجام شود. حتی وقتی هیچ نشانه ای دال بر گسترش سرطان وجود ندارد. با این حال در بسیاری از موارد بعد از جراحی به جای درمان های اضافی بیمار تحت نظارت قرار می گیرد.
اپیدیدیمیت التهاب اپیدیدیم است. اپیدیدیم ها یک جفت اندام درون اسکروتوم هستند جایی که اسپرم بالغ شده و ذخیره می شود. ناراحتی یا درد و تورم در اسکروتوم علائم معمول اپیدیدیمیت هستند. این بیماری نسبتا شایعی مخصوصا در مردان جوان است. فقط در ایالات متحده سالانه بیشتر از نیم میلیون مورد اپیدیدیمیت در مردان سنین بین ۱۸ تا ۳۵ سال تشخیص داده میشود.
اپیدیدیمیت ممکن است حاد یا مزمن باشد. بیماری های حاد معمولا کوتاه مدت هستند در حالی که بیماری های مزمن ممکن است سال ها طول بکشند یا حتی تمام طول عمر.
اپیدیدیمیت حاد عموما یک شروع نسبتا سریع دارد و اغلب با یک عفونت باکتریایی ایجاد می شود. باکتری ها در پیشابراه می توانند از طریق اندام های تناسلی و ادراری به سمت اپیدیدیم پسروی کنند. در مردانی که از نظر جنسی خیلی فعال هستند بسیاری از موارد اپیدیدیمیت حاد به وسیله باکتری های منتقل شده از راه جنسی ایجاد می شوند. در کنار درد و تورم، علائم شایع اپیدیدیمیت حاد شامل قرمزی و گرمی اسکروتوم و تب است. همچنین افراد ممکن است ترشحات پیشابراه داشته باشند.
اپیدیدیمیت مزمن نوعی اپیدیدیمیت است که بیشتر از سه سال طول بکشد. در بعضی مردان بیماری ممکن است سال ها طول بکشد. ممکن است اپیدیدیمیت با یا بدون عفونت باکتریایی رخ دهد. گاهی این بیماری با درد پایین کمر همراه است که بعد از فعالیت هایی که به پایین کمر فشار وارد می کنند رخ می دهد. فعالیت هایی مثل بلند کردن اجسام سنگین یا یک دوره طولانی مدت رانندگی با خودرو.
اگر شک به یک عفونت باکتریایی بود هر دو اپیدیدیمیت حاد و مزمن به طور کلی با آنتی بیوتیک درمان می شوند. در مورد اپیدیدیمیت مزمن جهت اطمینان از ریشه کنی کامل هر گونه باکتری ممکن است درمان با آنتی بیوتیک به مدت ۴ تا ۶ هفته تجویز شود. درمان های اضافه اغلب شامل داروهای ضد التهاب برای کاهش تورم بافت ها و مسکن ها برای کنترل درد است. زیرا ممکن است این دردها شدید باشند. محافظت فیزیکی از اسکروتوم و به کار بردن کمپرس سرد نیز ممکن است برای کمک به تسکین التهاب و درد توصیه شود.
بدون در نظر گرفتن علائم و نشانه ها، درمان برای هر دو نوع اپیدیدیمیت حاد و مزمن مهم است. زیرا در غیر این صورت ممکن است باعث بروز عوارض عمده ای گردد. اپیدیدیمیت های حاد درمان نشده ممکن است منجر به آبسه شوند که تجمعی از چرک است. یا اینکه ممکن است منجر به عفونت شوند که به سایر اندام ها گسترش پیدا می کند. اپیدیدیمیت های مزمن درمان نشده ممکن است منجر به آسیب دائمی به اپیدیدیم و بیضه ها شود و حتی ممکن است منجر به ناباروری گردد.
ناباروری به صورت ناتوانی یک زوج در باردار کردن پارتنر خود بعد از گذشت یک سال از رابطه جنسی بدون محافظت تعریف می شود. بر طبق یافته های ما یو کلینیک، ناباروری می تواند در نتیجه یک بیماری در یکی از پارتنر ها یا تحت تاثیر مجموعه ای از شرایط ایجاد شود.
در مردان، ناباروری وضعیتی است که در آن سلول های اسپرم تولید نمی شوند (آزواسپرمی) یا خیلی کم تولید می شوند (الیگواسپرمی) یا سلولهای اسپرم غیر عادی هستند یا قبل از اینکه بتوانند به تخمک برسد از بین می روند. علل این اختلال، دامنه ای از نقص های کروموزومی تا عدم تعادل هورمونی و تا تومورها می باشد. فاکتورهای سبک زندگی مثل مصرف الکل و مواد مخدر نیز می توانند در این مورد نقش بازی کنند. بر اساس گزارش مایوکلینیک در موارد نادر، ناباروری در مردان در نتیجه یک بیماری ارثی مثل فیبروز سیستیک ایجاد می شود.
در زنان، ناباروری به صورت یک اختلال در سیستم تناسلی تعریف می شود که مانع توانایی بدن در تخمک گذاری، باردار شدن یا حمل جنین می شود.
بیماری های دستگاه تناسلی توسط طیف مختلفی از دانشمندان درمان می شوند. در زنان اختلالات زیادی توسط متخصصین زایمان و متخصصین بیماری های زنان درمان می شوند و در مردان اورولوژیست ها به اختلالات زیادی مربوط به سیستم تناسلی مردان رسیدگی می کنند. همچنین متخصصین ناباروری، زوج هایی را که در باردار شدن ناتوان هستند درمان می کنند و متخصصین غدد، اختلالات هورمونی را درمان می نمایند.
شیمی درمانی با داروهای خاص به خصوص داروهای آلکیله کننده می تواند روی بیضه ها تاثیر بگذارد. صدمه به بیضه ها می تواند به ناباروری یا کمبود تستوسترون منجر شود. صدمه به اندام های تناسلی اغلب به نوع و دوز شیمی درمانی، داروهای تجویز شده و طول مدت درمان بستگی دارد. هر چه میزان دوز مصرفی در شیمی درمانی بیشتر باشد خطر آسیب دیدن بیضه ها بیشتر خواهد بود.
شیمی درمانی در ترکیب با پرتو درمانی نیز خطر آسیب به بیضه ها را افزایش می دهد. دوزهای بالای شیمی درمانی که در آماده سازی برای پیوند سلول های بنیادی استفاده می شود می تواند سبب کمبود تستوسترون و ناباروری گردد.
داروهای شیمی درمانی که می توانند خطر مشکلات تناسلی را در مردان افزایش دهند شامل موارد زیر می باشند:
بوسولفان (بوسولفکس)
کلرام بوسیل (لوکران)
سیس پلاتین
سیکلوفسفامید (پروستکس)
مکرولتامین (نیتروژن موستارد، موستاژن)
پروکاربازین هیدروکلراید (Matulane)
لوموستین (CCNU, CeeNU)
کارموستین (BiCNU, BCNU)
ملفالان (آلکران)
دوکسوروبیسین (آدریامایسین)
دوز پرتو، ناحیه ای از بدن که تحت درمان قرار گرفته و سن بیمار در زمان درمان می توانند خطر آسیب به سیستم تناسلی را افزایش دهند. مردان بالای ۴۰ سال بیشتر در معرض آسیب دائمی به سیستم تناسلی هستند. اما دوزهای بالاتر پرتو می توانند منجر به توقف کارکرد بیضه ها در هر سنی شوند.
پرتو درمانی بیضه ها، لگن، ناحیه پایینی پشت، شکم یا کل بدن (که پرتو زدگی کل بدن یا TBI نامیده می شود) می تواند باعث کاهش تولید تستوسترون، ناباروری یا کاهش باروری شود. این امر می تواند در اثر آسیب سلول های لایدیگ در بیضه ها به وسیله پرتو رخ دهد. سلول های لایدیگ تستوسترون می سازند.
همچنین پرتو می تواند به یاخته های زایشی در بیضه ها که اسپرم تولید می کنند آسیب بزند. این آسیب به تعداد کمتر اسپرم منجر می شود. شمار کم اسپرم و ناباروری می تواند دائمی یا موقت باشد. شمار اسپرم می تواند بعدا به میزان نرمال برگردد. گاهی تا ۱۵ سال بعد از پرتودرمانی.
پرتودرمانی مغز می تواند به غده هیپوفیز آسیب بزند. این امر منجر به ترشح مقادیر پایین تری از هورمون محرک فولیکول و هورمون جسم زرد تخمدان میشود. سطح پایین این هورمون ها به این معنی است که بیضه ها اسپرم کمتر و تستوسترون کمتر تولید خواهند کرد.
جراحی برای سرطان های سیستم تناسلی و برای سایر سرطان های ناحیه لگن می تواند سبب ایجاد مشکلاتی در سیستم تناسلی شود یا عملکرد جنسی را تحت تاثیر قرار دهد.
جراحی برداشتن هر دو بیضه باعث ناباروری خواهد شد.
برداشتن تومور های ناحیه لگن شامل تومور های موجود در مثانه، روده بزرگ و رکتوم می تواند به اندام های تناسلی یا عصب های نزدیک به این ناحیه آسیب بزند و سبب ناتوانی جنسی گردد.
جراحی برداشتن غده پروستات می تواند عملکرد جنسی را تحت تاثیر قرار دهد.
جراحی ستون فقرات یا برداشتن یک تومور نزدیک به نخاع می تواند به اعصاب مجاور آسیب وارد کرده و بر عملکرد جنسی تاثیر بگذارد.
سایر فاکتورها مثل هورمون تراپی و برخی انواع داروهای هدفمند و ایمونوتراپی ممکن است ریسک مشکلات تناسلی را با آسیب زدن به بیضه ها افزایش دهند.
گاهی درمان سرطان به بیضه ها آسیب وارد می کند. بنابراین بیضه ها نمی توانند هورمون بسازند و اسپرم تولید کنند.
علائم و نشانه های اختلالات تناسلی مردان عبارتند از مشکلات ناباروری و مسائل و مشکلات مربوط به تستوسترون و بلوغ.
مشکلات ناباروری شامل موارد زیر می باشند:
شمار کمتر اسپرم یا کیفیت پایین آن ها
شهوت (میل جنسی)
کم ناتوانی جنسی (ناتوانی در رسیدن به نعوظ و حفظ حالت نعوظ)
مردان دچار ناباروری ممکن است متوجه شوند که بیضه های آنها کوچک تر و ضعیف تر هستند. اما ممکن است بعضی از مردان هیچ علامت فیزیکی از ناباروری نداشته باشند. یک مرد ممکن است فعالیت جنسی داشته باشد ولی در عین حال نابارور باشد.
مسائل و مشکلات مربوط به بلوغ و تستوسترون شامل موارد زیر می باشد:
بلوغی که دیر شروع می شود یا اینکه اصلا شروع نمی شود.
فقدان ویژگی های جنسی ثانویه شامل کلفتی صدا، بزرگ شدن آلت تناسلی و بیضه ها، رشد موی بدن و صورت و رشد ماهیچه ها.
اگر علائم بدتر شوند یا از بین نروند بدون اینکه برای قرار ملاقات بعدی صبر کنید آن را به پزشک تیم درمانی خود گزارش دهید.
قبل از اینکه یک پسر یا مرد درمان های سرطان را شروع کند ممکن است مشاوره باروری برای آنها صورت گیرد. مشاور باروری یا تیم مشاوره در مورد عوارض جانبی درمان ها که ممکن است باروری آنها را در آینده تحت تاثیر قرار دهد با بیماران صحبت می کنند.
که معمولا وقتی که پرتو به ناحیه شکم یا لگن تابیده می شود انجام می گیرد. مگر اینکه محافظ شانس بازگشت سرطان را افزایش دهد. محافظ ها دور یک یا هر دو بیضه قرار داده میشوند. در بعضی موارد ممکن است بیضه ها از میدان درمان خارج شوند تا کمک شود که از آنها در برابر آسیب های پرتودرمانی محافظت گردد.
راهی است برای حفظ باروری مردان جوانی که قبل از درمان به سن بلوغ رسیده اند. نمونه های منی را می توان هر روز قبل از شروع درمان سرطان جمع آوری کرده و آنها را برای استفاده در آینده در تلقیح مصنوعی یا لقاح آزمایشگاهی نگهداری نمود.
راهی برای جمع آوری اسپرم برای مردانی است که قادر به تولید منی نیستند اسپرم ها برای استفاده در آینده منجمد می شوند.
ممکن است برای افرادی که هنوز به بلوغ نرسیده اند و با ریسک بالای ناباروری مواجه هستند انجام گیرد. این روش هنوز در بسیاری از بیمارستان ها به صورت آزمایشگاهی انجام می گیرد.
اگر تیم درمانی بعد از درمان های مربوط به سرطان به هرگونه مشکل در سیستم تناسلی برخورد کنند ممکن است شما را به یک یا بیشتر از یکی از متخصصان زیر ارجاع دهند:
متخصص غدد (متخصص هورمون)
اورولوژیست (متخصص ارگان های تناسلی مردان)
متخصص باروری
ممکن است تیم درمان راه هایی را برای مدیریت اختلالات تناسلی مردان که در ذیل می آید پیشنهاد کند:
اگر فقدان تستوسترون یا کمبود تستوسترون قبل از اینکه یک پسر به بلوغ برسد رخ دهد لازم است که تستوسترون تراپی را برای شروع بلوغ انجام دهد. همچنین اگر کمبود تستوسترون بعد از بلوغ رخ دهد نیز این بیماران به تستوسترون تراپی نیاز خواهند داشت. تستوسترون به شیوه های مختلفی مثل تزریق و پچ ها یا ژل هایی که بر روی پوست به کار برده می شوند به بیمار داده می شود. تستوسترون به حفظ رشد عضلانی، استحکام ماهیچه ها و استخوان ها، توزیع مناسب چربی بدن، تمایلات جنسی و توانایی داشتن حالت نعوظ کمک می کند.
اگر ناباروری دائمی باشد می توان از اسپرم اهدایی برای ایجاد یک بارداری استفاده کرد.
بعضی از مطالعات نشان داده اند که افرادی که از سرطان جان سالم به در می برند (بیماری آنها درمان می شود) ممکن است تصور کنند که نمی توانند زنی را باردار کنند. به خاطر این فکر ممکن است از روش های کنترل کننده بارداری استفاده نکنند و بنابراین با یک بارداری برنامه ریزی نشده مواجه شوند. در مورد ناباروری خود و اینکه آیا لازم است از روش های کنترل بارداری استفاده کنید یا خیر با پزشک خود صحبت کنید.
اگر شما و پارتنرتان بعد از اتمام درمان های سرطان به بارداری فکر می کنید با پزشک خود در این باره صحبت کنید. ممکن است پزشکتان پیشنهاد کند که بعد از درمان سرطان و قبل از بارداری حداقل ۶ ماه یا بیشتر صبر کنید. مدت زمانی که باید صبر کنید به عوامل زیادی بستگی دارد که عبارتند از:
نوع و مرحله سرطان
پیش آگهی بیماری
سن بیمار
ترجیحات و خواسته های بیمار
رابطه جنسی -06
هایپرپلازی خوش خیم پروستات
اختلال نعوظ، سرطان پروستات و رشد پستان ها؛ اینها تعدادی از بدترین ترس هایی هستند که مردان در مواجهه با اختلالات تناسلی مردان خود با آن روبه رو می شوند. اختلالی به نام هایپرپلازی خوش خیم پروستات یا BPH یکی از اختلالات تناسلی مردان می باشد. این یک بیماری است که در آن اندازه پروستات افزایش پیدا می کند اما نه در اثر سرطان. این عبارت از کلمه پروستات استفاده می کند. پروستات غده ای است که زنان ندارند. این غده در هنگام ارگاسم مردان مایعی را تولید می کند و سپس مرد آن را انزال می نماید.
همچنین این عبارت از کلمه هایپرپلازی استفاده می کند. هایپرپلازی کلمه ای است که به معنی افزایش سلول های تشکیل دهنده پروستات می باشد. BPH همچنین از کلمه benign به معنی خوش خیم استفاده می کند که به معنی این است که اندازه پروستات افزایش می یابد اما نه در اثر سرطان. با این حال فقط به خاطراینکه این بیماری سرطانی نیست به این معنی نیست که مشکلی ایجاد نمی کند. در واقع این بیماری مسبب ایجاد مشکلات فراوانی است.
هایپرپلازی خوش خیم پروستات یا BPH سبب ایجاد مشکلات زیر می شود:
دشواری دفع ادرار
زور زدن در حین ادرار کردن
افزایش تعداد دفعات ادرار
چرا این طور است؟ خب، به این خاطر است که پیشابراه که لوله ای است که مثانه را به خارج از بدن وصل می کند از درون پروستات می گذرد. اگر اندازه پروستات افزایش پیدا کند مثل یک گره به دور شلنگ آب در اطراف پیشابراه محکم و سفت میشود. وقتی که دور شلنگ آب را محکم میگیرید چه اتفاقی می افتد؟ جریان پیدا کردن آب با سختی انجام می گیرد و این چیزی است که در هایپرپلازی خوش خیم پروستات اتفاق می افتد. البته به جز اینکه در این بیماری این ادرار است که به سختی عبور می کند، نه آب!! آخرین قیمت های بازار ایران را اینجا کلیک کنید.
