عصر ایران؛ محمد حسن گودرزی- انگ اجتماعی ایدز در جوامع سنتی هند، قربانیان بیگناه تزریق خون آلوده را بیخانمان کرده است. پدر یک کودک ۷ ساله تالاسمی که پس از دریافت خون آلوده به اچآیوی مبتلا شده، میگوید صاحبخانه پس از اطلاع از بیماری فرزندش، آنها را مجبور به تخلیه خانه کرده و او ناچار شده برای زنده ماندن به روستایی دورافتاده پناه ببرد.
به گزارش BBC، خانوادههای کودکان مبتلا به تالاسمی در هند میگویند پس از آنکه تزریق خونِ حیاتی منجر به ابتلای فرزندانشان به ویروس اچآیوی (HIV) شد، با بیماری، انگ اجتماعی و بلاتکلیفی روبرو شده و بسیار درماندهاند.
تالاسمی یک اختلال خونی ژنتیکی است که برای مدیریت کمخونی شدید و ادامه حیات، به تزریق منظم خون نیاز دارد.
روز چهارشنبه، مقامات در ایالت مرکزی مادیا پرادش اعلام کردند که تست اچآیوی پنج کودک مبتلا به تالاسمی، با سنین سه تا ۱۵ سال، مثبت شده است. موضوعی که نگرانیهایی را در مورد شیوههای تزریق خون برانگیخته است. کمیتهای برای تحقیق درباره این پروندهها تشکیل شده است.
این خانوادهها اهل منطقه ساتنا هستند. اگرچه این عفونتها طی غربالگریهای معمول بین ژانویه و مه ۲۰۲۵ شناسایی شدند، اما پس از گزارشهای رسانههای محلی در اوایل این هفته، توجه گستردهتری را به خود جلب کردند.
این موارد چند هفته پس از حادثهای مشابه در ایالت شرقی جارکند رخ داد، جایی که مشخص شد پنج کودک مبتلا به تالاسمی که همگی زیر هشت سال سن داشتند، پس از تزریق خون در یک بیمارستان دولتی به اچآیوی مبتلا شدهاند.
اچآیوی، یا ویروس نقص ایمنی انسانی، از طریق رابطه جنسی محافظت نشده، اقدامات پزشکی ناامن، تزریق خون آلوده یا از مادر به کودک در دوران بارداری، زایمان یا شیردهی منتقل میشود.
اگرچه این بیماری دیگر مرگبار نیست، اما نیازمند مدیریت مادامالعمر است. دادههای دولتی نشان میدهد در هند، بیش از ۲.۵ میلیون نفر با اچآیوی زندگی میکنند و هر سال حدود ۶۶,۴۰۰ مورد عفونت جدید رخ میدهد. بیش از ۱.۶ میلیون نفر نیز تحت درمان مادامالعمر در مراکز درمان ضدویروسی (ART) هستند.
ساتیش کومار اس، فرماندار منطقه ساتنا، گفت این پنج کودک خونهای اهدایی را در مکانهای مختلف و از اهداکنندگان متعدد دریافت کرده بودند.
مقامات بهداشتی اظهار داشتند این مکانها شامل بیمارستانهای دولتی و کلینیکهای خصوصی بوده و هماکنون همه این کودکان تحت درمان قرار دارند.
در یکی از موارد، مقامات گفتند هر دو والدین یک کودک سه ساله اچآیوی مثبت بودند. در سایر موارد، تست والدین منفی بود که احتمال انتقال مادر به کودک را رد میکند.
مانوج شوکلا، مدیر ارشد پزشکی و بهداشت ساتنا، گفت کودکانی که تزریق خون متعدد دارند، در گروه پرخطر قرار میگیرند و به طور معمول برای اچآیوی غربالگری میشوند.
او گفت: به محض تشخیص، درمان بلافاصله آغاز شد و ادامه دارد. در حال حاضر، وضعیت کودکان پایدار است.
دکتر شوکلا میگوید هر واحد خونی که توسط بانک خون بیمارستان منطقهای صادر میشود، طبق پروتکل دولتی آزمایش شده و تنها پس از گزارش منفی ترخیص میشود.
با این حال، او میافزاید که در موارد نادر، اهداکنندگان خون که در مراحل اولیه عفونت اچآیوی هستند ممکن است در غربالگریهای اولیه شناسایی نشوند اما بعداً تست آنها مثبت شود.
انگ و طرد شدن از اجتماع
موارد ابتلای بیماران تالاسمی به اچآیوی در حین درمان در هند موضوع جدیدی نیست.
در ماه اکتبر، پس از حوادث مشابه در جارکند، مقامات یک دستیار آزمایشگاه، پزشک مسئول واحد اچآیوی و جراح ارشد بیمارستان دولتی درگیر در ماجرا را تعلیق کردند.
هیمانت سورن، وزیر ارشد ایالت، نیز کمکی به مبلغ ۲۰۰,۰۰۰ روپیه (۲,۲۱۲ دلار) برای هر خانواده آسیبدیده اعلام کرد.
در سال ۲۰۱۱، مقامات در گجرات پس از آنکه تست اچآیوی ۲۳ کودک مبتلا به تالاسمی پس از تزریق منظم خون در یک بیمارستان عمومی مثبت شد، تحقیقاتی را آغاز کردند.
هفته گذشته، بیماران تالاسمی از پارلمان هند خواستند تا لایحه ملی تزریق خون ۲۰۲۵ را تصویب کند؛ آنها معتقدند این لایحه مقررات جمعآوری، آزمایش و تزریق خون را تقویت خواهد کرد.
فعالان، از جمله بیمارانی که از طریق تزریق ناامن به اچآیوی مبتلا شدهاند، این لایحه را گامی که مدتها منتظرش بودند به سوی خونی ایمنتر و با کیفیت تضمین شده برای کسانی دانستند که به تزریق مکرر وابسته هستند.
در هند، جایی که دسترسی به مراقبتهای بهداشتی بهویژه در مناطق روستایی و شهرهای کوچک میتواند محدود باشد، خانوادههای کودکان آلوده به اچآیوی در مادیا پرادش و جارکند عمیقاً نگران هستند.
پدر یکی از کودکان آسیبدیده گفت: دخترم قبلاً از تالاسمی رنج میبرد. حالا به لطف امکانات پزشکی اسفناک مادیا پرادش، اچآیوی هم گرفته است.
یکی دیگر از والدین گفت فرزندش با عوارض جانبی داروهای اچآیوی، از جمله استفراغ و خستگی مداوم، دست و پنجه نرم میکند.
در هند، اچآیوی همچنان انگ اجتماعی شدیدی به همراه دارد که اغلب منجر به تبعیض میشود. در جارکند، پدر یک پسر هفت ساله به بیبیسی گفت که خانوادهاش پس از آنکه صاحبخانه از وضعیت اچآیوی کودک مطلع شد، مجبور به ترک خانه اجارهای خود شدند.
این پدر که کشاورز است، گفت: خیلی سعی کردم آنها را متقاعد کنم، اما آنها بر تخلیه خانه اصرار داشتند. بنابراین، مجبور شدم به روستایم که حدود ۲۷ کیلومتر (۱۷ مایل) دورتر است، بازگردم. در روستا، نه تنها دسترسی به امکانات بهداشتی بهتر برای پسرم یک چالش است، بلکه او از آموزش خوب نیز محروم شده است.
