همشهری آنلاین: اگر نام بهترین سریالهای ۲۰۲۵ را در ذهنتان مرور کنید، شاید به این نتیجه برسید که امسال تعداد سریالهای خوب به شدت کم شده است. اما واقعیت این است که سریال و سریالبینی هنوز طرفدار دارد، فقط نسبت به سالهای قبل تعداد مینیسریالها بیشتر شده و تماشاگرانی که مدام با اسکرول کردن در اینستاگرام و سایر شبکههای اجتماعی سرگرماند، کمتر حوصله دیدن سریالهای بلند را دارند. بیربط نیست که بپرسیم اگر فیلمها و سریالها هرچه بیشتر خودشان را در همه ابعاد ـ چه فرم، چه زمان و چه محتوا ـ به اندازه سلیقه تماشاگر کمطاقت و کمحوصله امروز کوچک کنند، چطور در تغییر ذائقه و سلیقه او ایفای نقش خواهند کرد؟ وقتی سرگرمیسازان به تماشاگران همان چیزی را میدهند که در حد و اندازه سلیقه زمانه است، مرزهای هنر دستنخورده باقی میماند؛ در حالی که هنر با جسارت پیشگام بودن از زمان است که آفریده میشود. با همه اینها از میان بهترین سریالها و مینیسریالهای امسال این ۴ نام را که در میان اغلب فهرستهای نشریات فرنگی مختلف بود برگزیدیم برای معرفی.
نوجوانی
مینیسریالی ۴ قسمتی که هر ۴ قسمتش به شیوه پلان ـ سکانس فیلمبرداری شده بود و با این شیوه روایت بر اثرگذاری موضوع تکاندهندهاش، که قتل دختری نوجوانی به دست پسری نوجوان بود، میافزود. سریال با استفاده از نمای بلند میخواهد عمق فاجعه را به شکل رئالیستی به تصویر بکشد و تماشاگر را در معرض مواجهه بلافصل با آن قرار دهد. جدا از فرم، در سطح محتوایی، تاثیر شبکههای اجتماعی در شکل دادن ذهنیت پسران جوان از مفهوم مردانگی و توقع و رفتاری که از زنان دارند، بخش مهم محتوای این مینیسریال بود. سریال کمی بیش از حد ستایش شد، اما اهمیت موضوعی که مطرح میکرد و فرم خاصش آن را به سرعت محبوب کرد.
پلوریبوس
وینس گلیگان، خالق سریالهای بهیادماندنی «بریکینگ بد» و «بهتره با سال تماس بگیری»، با پخش همان دو قسمت ابتدایی سریال علمی تخیلی «پلوریبوس» توانست یکی از محبوبترین سریالهای ۲۰۲۵ را به نام خود سند بزند. در «پلوریبوس» همه ساکنان کره زمین جز ۱۳ نفر به ویروس رضایت و سرخوشی دچار شدهاند و یکی از این ۱۳ نفر زن نویسندهای است که میخواهد در برابر این وضعیت ایستادگی کند. ارجاعات به ژانر علمی تخیلی از جمله «هجوم ربایندگان جسم» واضح است و سریال خیلی زود تماشاگر سریالبین را درگیر موقعیتی می کند که شباهت واضحی به دنیای کنونی دارد.
استودیو
متیو رمیک در سریال ۱۰ قسمتی «استودیو» مدیری است که دوست دارد فیلمهای فاخر بسازد، اما رئیس استودیو و همکارانش از او انتظار ساخت فیلمهای پرفروش دارند که قاعدتا با ایدهآل متیو فاصله دارد. «استودیو» سریالی سرحال و بامزه درباره وضعیتی ازلی و ابدی در دنیای سینماست؛ جایی که انگیزههای هنری در تضاد با انتفاع مالی است. جز بازیهای خوب و موقعیتهای بامزه، امتیاز ویژه «استودیو» ضیافتی با حضور تعداد زیادی از بازیگران و کارگردانان سینما در نقش خودشان یا شخصیتی شبیه به خودشان است. در صدر همه آنها، مارتین اسکورسیزی که حتی برای نقشآفرینیاش نامزد چند جایزه هم شد. الباقی هم شارلیز ترون، برایان کرانستون، استیو بوشمی، سارا پولی، ران هاوارد، زک افرون، اولیویا وایلد، آرون سورکین، زک اسنایدر و پل دانو.
جداسازی
سریال «جداسازی»، در دو فصل با ۱۹ قسمت، از آن دست سریالهایی است که با ایدهای ساده اما هراسانگیز، به لایههای عمیقتری از زندگی مدرن نفوذ میکند. جداسازی حافظه کاری از زندگی شخصی در ظاهر راهحلی برای تعادل روانی است، اما سریال بهتدریج نشان میدهد این تفکیک چگونه انسان را به مجموعهای از نقشهای بیارتباط تنزل میدهد. فضای سرد، طراحی صحنههای بسته و ریتم حسابشده، حس ازخودبیگانگی را به خوبی به تماشاگر منتقل میکند. سریال کمتر به پاسخهای قطعی علاقهمند است و بیشتر بر پرسشهایی درباره اختیار، هویت و اخلاق کار تمرکز دارد. بن استیلر، هنرپیشه کمدی، کارگردان بیشتر قسمتها و یکی از تهیهکنندگان اجرایی این سریال است.
