همانطور که می دانیم دارسی پس اخذ امتیاز کشف معادن زیر زمینی ایران در سال ۱۲۸۰ شرکتی تشکیل داد و پس از شکست کار اکتشاف در چیاسرخ و مامتین، به میدان نفتون (مسجدسلیمان کنونی) رسید. جایی که در آن چاهی اکتشافی به نفت رسید و برگ مهمی از تاریخ صنعت نفت رقم خورد. این مکان همان چاه شماره یک مسجدسلیمان است که امروزه فراتر از یک چاه قدیمی و متروکه است. چرا که به همت دوستداران میراث فرهنگی و صنعتی، اکنون به یک موزه دائمی و جذاب تبدیل شده است و در آینده می تواند در فهرست آثار جهانی قرار گرفته و روز ۵ خرداد نیز در تقویم رسمی کشور به ثبت برسد.
تاریخچه حفاری چاه و روند تبدیل به موزه
عملیات حفاری در نخستین روزهای بهمن ماه سال ۱۲۸۶ آغاز شد و پس از فوران در تاریخ ۵ خرداد ماه سال ۱۲۸۷، چاه در عمق ۳۶۰ متری و سازند آسماری تکمیل گردید. بنا به گزارش های فنی، بعد از سالها تولید و ۹ سال پس از فوران، چاه بعلت تولید بیش از حد آب و نمک مورد تعمیر قرار گرفت. عملیات حفاری تعمیراتی و راندن لوله های جداری، سیمانکاری، نصب مجرابند و تلاش برای بستن ناحیه آبزده ی انتهای چاه در چندین نوبت انجام شد تا اینکه در سال ۱۳۰۵ چاه با گِل پر شد. در نهایت در سال ۱۳۱۴ چاه بصورت ایمن سیمانکاری و با گِل ضد خوردگی پُر گردید . در همین زمان یک دستگاه دکل حفاری قدیمی و تجهیزات مربوطه بر روی چاه نصب شد. این اقدام را باید رخدادی تاریخی در توجه به میراث صنعتی برشمرد چرا که به اهمیت نخستین بودن این چاه توجه شده و تجهیزات آن بعنوان یادمان نگاهداری شد. ۳۶ سال بعد در سال ۱۳۵۰ محوطه چاه نوسازی شد و مساحت آن مقداری گسترش یافت. ضمن اینکه پس از آن ادواتی نیز به مجموعه افزوده شد. در سال ۱۳۷۹ این اثر ارزشمند در فهرست آثار ملی کشورمان به ثبت رسید. در همین سالها مهندس اسمعیل فرهادیان مدیر وقت امور فنی شرکت بهره برداری نفت و گاز مسجدسلیمان و تئوریسین طرح پارک موزه نفت، این چاه را در زمره اجزای اصلی طرح گنجینه تاریخی نفت قرار داد. فرهادیان در آن دوران با انجام مکاتبات و انتشار سلسله مقالاتی اهمیت احداث موزه نفت و ظرفیت جذب گردشگر صنعتی را تشریح نمود و گام مهمی در راستای ایجاد شهر موزه صنعتی مسجدسلیمان برداشت.
اجزای مختلف موزه
گردشگران صنعتی همواره در خصوص کارکرد تجهیزات موزه پرسش هایی مطرح می کنند. پس در ادامه ادوات موجود در موزه چاه شماره یک بصورت مختصر معرفی می شوند.
۱- ماشین بخار: از بخار به عنوان نیروی محرک انقلاب صنعتی یاد می شود. در حفاری چاه شماره یک نیز نیروی مورد نیاز جهت عملیات حفاری و کشیدن کابل از طریق بخار آب تأمین شده است. ماشین بخار چاه شماره یک از دو بخش دیگ بخار (Boiler) و موتور بخار تشکیل شده است. آب درون دیگ بخار با حرارت سوختی مانند چوب تبدیل به بخار آب گشته و بخار تولیدی وارد موتور شده و با حرکت پیستون در نهایت چرخ موتور به حرکت در آمده است. از نیروی مکانیکی بدست آمده جهت بالا و پایین بردن مته حفاری استفاده می شد.
۲- منجنیق (دراورکس): قرقره ای بزرگ است که کابل فولادی حفاری را در خود جای داده است. ضمن اینکه دستگاهی تحت عنوان Walking Beam مشاهده می شود که با حرکت الاکلنگی خود نیرو را به کابل درون چاه منتقل و باعث تکرار ضربه می شد.
۳- دکل حفاری و متعلقات: حفاری چاه شماره یک به روش ضربه ای انجام شده است. روشی که در حال حاضر جهت حفاری نفت و گاز منسوخ شده و جایش را به روش حفاری دورانی داده است. مته مورد استفاده در آن زمان، یک میله فولادی سنگین و بزرگ بود که بسته به نوع سازند از لبه های تیزی برخوردار بود. ضمن اینکه هم اکنون جعبه قرقره ثابت در تاج چاه شماره یک و جعبه قرقره متحرک در زیر آن قراردارد.
قابل ذکر است که در آن دوران فناوری گِل حفاری وجود نداشت و جهت تسهیل در بالا آوردن خرده های حفاری، مقداری آب به ته چاه اضافه می شد. پس از برخورد مته با سنگ ته چاه و خرد شدن سنگ، مته با استفاده از نیروی ماشین بخار بالا آورده شده و خرده های حفاری با وسیله ای مخصوص به سطح زمین منتقل می شد.
۴- ادوات تکمیلی موزه :
بازدید کنندگان از موزه با برخی دیگر از ادوات قدیمی مورد استفاده در صنعت نفت روبرو می شوند که نماد مراحل تولید نفت و گاز بوده اند مانند پمپ رفت و برگشتی که در گوشه ای از محوطه موزه آرام گرفته و طبق مشخصات نصب شده
بر روی آن ساخت کارخانه ویر اسکاتلند است. مورد دیگر یک مخزن و یا تفکیک گر نمادین است که نشان می دهد نفت تولیدی از چاه که دارای مقادیر زیادی گاز است، باید ابتدا در دستگاههای تفکیک مورد فراورش قرار گیرد.
موزه چاه شماره یک نماد و یادگاری است از قدمت و سابقه صنعت نفت در ایران و پیش درامدی است بر گشایش موزه بزرگ نفت مسجدسلیمان. به امید آن روز …
46
