این روز که به واقع، نکوداشت شهید عزیز، محمود صارمی است، امسال با عاشورای حسینی همزمان شد. از منظر اطلاع رسانی، آنچه بر شهیدان دشت نینوا گذشت، هرگز به امروز و به دست ما نمی رسید، اگر «بزرگ خبررسان عاشورا»، حضرت زینبسلام الله علیها شرح حالی را که بر سر فرزندان و نوادگان پیامبر و یاران رفت، منزل به منزل، روایت نمی کرد.
اما روایتگری در قیام عاشورا به اطلاع رسانی، محدود و منحصر نشد و فراتر از آن، به افشای ستم ستمکاران و فساد دستگاه ظلم و جور پرداخت و مردم زمانه را امر به معروف و نهی از منکر کرد.
همین اصل می تواند بهترین پارادایم و الگوی کاری برای خبرنگار ایرانی باشد.
هرچند در تعاریف کلاسیک، رسانه را چرخ چهارم دموکراسی می نامند و خبرنگاران را دارای مسئولیت نقد اجتماعی می دانند تا ناظر بر اجرای درست قانون و ارزش های جامعه باشند، اما خبرنگار ایرانی می تواند، تکلیف «امر به معروف و نهی از منکر» را نیز که ریشه در باورهای ناب دینی و عاشورایی دارد، در راس وظایف خود قرار دهد.
امر به معروف و نهی از منکر، فراتر و عمیق تر از مسئولیت نقد اجتماعی است که اگر فهمیده و رعایت شود، رنگ و بوی دیگری به کار حرفه ای می دهد. پیامد این نگرش و باور برای خبرنگار ایرانی این است که هدف، هرگز وسیله را توجیه نمی کند.
او افشاگری رسانه ای و نقد قدرت را با هدف انتقام جویی یا برای افزایش مخاطب و شمارگان رسانه و با دستاویزهای غیراخلاقی انجام نمی دهد و اصلاح کردن رفتار مردم و شیوه حکمرانی مسئولان را برای خشنودی خداوند پیگیری می کند.
بنابراین اگر بخواهیم، اصل «امر به معروف و نهی از منکر» به شکل سازمان یافته و در اجتماعی ترین شکل ممکن، در جامعه ما رایج و فراگیر شود، چاره ای نداریم، جز اینکه مسئولان به خبرنگاران و رسانه ها جایگاه قانونی و منزلت شایسته بدهند و سدها و موانع عرفی و سلیقه ای را که در مسیر احیای «امر به معروف و نهی از منکر» اجتماعی دارند، از سر راهشان بردارند تا جامعه اخلاقی، سالم و بهتری را رقم بزنیم.
