به گزارش خبرگزاری صدا و سیما ، این اثرات ترکیبی از اخبار خوب و بد هستند. در حالی که تغییرات ژنتیکی که به اجداد ما کمک کرد تا از طاعون جان سالم به در ببرند، همچنان در برابر بیماری‌های تنفسی مشابه محافظت می‌کنند، اما انسان را مستعد آسیب رسانی به شرایط خودایمنی می‌کنند.
سال گذشته محققان مقایسه‌ای از ژنوم‌های گرفته شده از افرادی را منتشر کردند که قبل، در طول و بعد از شیوع عفونت‌های یرسینیا پستیس (Yersinia pestis) در سراسر اروپا زندگی می‌کردند.
محققان دریافتند: افرادی که دو نسخه یکسان از ژنی به نام ERAP۲ داشتند، حدود ۴۰ تا ۵۰ درصد بیشتر از کسانی که دو گونه از این ژن را داشتند، زنده می‌ماندند.
بنا بر اعلام « سیناپرس » ، برای درک بهتر اینکه چگونه وضعیت فعلی تغییرات ERAP۲ در جمعیت‌های مدرن هنوز بر توانایی ما برای مقابله با عفونت تأثیر می‌گذارد، تیم دیگری از محققان سه پایگاه داده بزرگ مطالعه را بررسی کردند.
این تیم دریافت که همان دو برابر کردن نسخه‌های ERAP۲ یکسان خطر ابتلا به بیماری‌های تنفسی مانند کووید-۱۹ را کاهش می‌دهد. شگفت‌آورتر اینکه، افرادی که دو نسخه مشابه داشتند، با خطر بیشتری برای بیماری‌های خودایمنی بیماری کرون و دیابت نوع ۱ مواجه بودند.
« فرگوس همیلتون» (Fergus Hamilton) متخصص بیماری‌های عفونی از دانشگاه بریستول در انگلستان می‌گوید: این ژن اساساً پروتئین‌های سیستم ایمنی را خرد می‌کند. اگرچه ما مکانیسم دقیق تأثیرگذاری بر خطر بیماری را نمی‌دانیم، به نظر می‌رسد ناقلین آلل‌هایی که محافظت بیشتری در برابر بیماری‌های تنفسی دارند، خطر ابتلا به بیماری‌های خودایمنی را افزایش می‌دهند.
پژوهشگران دریافتند هیچ رابطه‌ای بین تنوع ژنتیکی و سپسیس وجود ندارد. همیلتون می‌گوید: این یافته به طور بالقوه یک مثال عالی از پدیده‌ای است که انتخاب متعادل نامیده می‌شود.
وی می افزاید : هنگام توسعه درمان‌ها نیز باید این عمل متعادل کننده را در نظر داشت. در حال حاضر کار برای هدف قرار دادن ERAP۲ برای درمان بیماری‌هایی مانند کرونا و سرطان در حال انجام است، اما این تحقیق نشان می‌دهد که هدف قرار دادن ERAP۲ می‌تواند منجر به اثرات بیشتری بر سایر بیماری‌ها شود.
پژوهشگران مطالعه می‌گویند که اثرات این تغییرات ژنتیکی احتمالاً با تغییر فشار‌های محیطی بر ما نیز تغییر می‌کند چراکه زندگی امروز به طور چشمگیری با آنچه در قرن چهاردهم بود متفاوت است.
شرح کامل این تحقیق در مجله Human Genetics منتشر شده است.
